Ο 33χρονος Λονδρέζος ηθοποιός ενσαρκώνει τον κορυφαίο φυσικό Στίβεν Χόκινγκ από τα νιάτα του μέχρι τη σχεδόν ολοκληρωτική παράλυσή του, παραδίδοντας ένα υποκριτικό ρεσιτάλ στην οθόνη. Η δεξιοτεχνική ερμηνεία του Ρεντμέιν έχει σαρώσει τα βραβεία και είναι πλέον το απόλυτο φαβορί για το φετινό Όσκαρ α΄ αντρικού ρόλου.
Ως εγγονός του Ρίτσαρντ Ρεντμέιν, ενός από τους σπουδαιότερους Άγγλους πολιτικούς μηχανικούς που άλλαξαν ριζικά το σχεδιασμό των ορυχείων στη χώρα, ο Έντι δεν είχε πολλές εκπαιδευτικές επιλογές. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι μια χώρα που παίρνει (πολύ) σοβαρά την ταξική καταγωγή. Το Ίτον, το πανάκριβο σχολείο του αγγλικού αστικού λόμπι που παράγει εδώ κι αιώνες πολιτικούς, διπλωμάτες και στελέχη του Σίτι, ήταν μονόδρομος για τον νεαρό. Το ίδιο ισχύει και για τις μετέπειτα σπουδές του στο θρυλικό Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ, το τριτοβάθμιο ίδρυμα στο οποίο μεγαλούργησε και ο ίδιος ο Στίβεν Χόκινγκ. Τελικά στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Στο δρόμο της επιτυχίας
Από το διασημότερο σχολείο του νησιού είναι πιο πιθανό να βγεις πρωθυπουργός (έχει εκπαιδεύσει δεκαεννιά!) παρά ηθοποιός. Ο Χιου Λόρι, ένας από τους πιο άτακτους μαθητές που γνώρισε ποτέ το Ίτον, αποτελεί την εξαίρεση και σε καμία περίπτωση τον κανόνα. Ο Έντι Ρεντμέιν ακολούθησε λοιπόν μια ανορθόδοξη πορεία μέχρι την πεντάδα των φετινών Όσκαρ. Μετά την αποφοίτησή του με άριστα από το Κέιμπριτζ, όπου σπούδασε ιστορία τέχνης, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την ηθοποιία. Η παράδοση που θέλει τους Βρετανούς ηθοποιούς να μαθαίνουν τα μυστικά της υποκριτικής ιδρώνοντας στις θεατρικές σκηνές επαληθεύτηκε και στην περίπτωση του ταλαντούχου Λονδρέζου. Μάλιστα, η ερμηνεία του στο «Κόκκινο» του Τζον Λόγκαν του έδωσε την ευκαιρία να κερδίσει ένα Βραβείο Τόνι κι ένα Βραβείο Ολίβιε προτού καν συμπληρώσει τα τριάντα του χρόνια. Από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας ο Ρεντμέιν ξεκίνησε παράλληλα και την κινηματογραφική του καριέρα. Έχοντας γλυκό πρόσωπο, φακίδες, comme il faut τρόπους και λιπόσαρκο σωματότυπο, κάτι μεταξύ νόθου γόνου βασιλικής οικογένειας και ολυμπιονίκη της ιππασίας, είναι απόλυτα λογικό ότι οι περισσότερες εμφανίσεις του είναι σε ταινίες εποχής, όπως το «Elizabeth: Η Χρυσή Εποχή» (2007), η «Άλλη Ερωμένη του Βασιλιά» (2008) και ο «Μαύρος Θάνατος» (2010). Το «παλιομοδίτικο» παρουσιαστικό του, η θεατρική προϋπηρεσία και μια πολύ καλή φωνή τού χάρισαν το ρόλο του Μάριο Πομερσί στη μεταφορά του μιούζικαλ «Οι Άθλιοι» στην οθόνη, μια ταινία που αποδείχτηκε κομβικής σημασίας για την καριέρα του.
Μια μοναδική οσκαρική ευκαιρία
Στο ερώτημα ποιος θα ήταν καταλληλότερος να ερμηνεύσει τον διασημότερο φυσικό του πλανήτη στη «Θεωρία των Πάντων», το ντουέτο παραγωγών Τιμ Μπίβαν - Έρικ Φέλνερ δεν έκανε δεύτερες σκέψεις. Ήταν σίγουροι ότι ο 33χρονος Βρετανός, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στους «Άθλιους», ήταν ο ιδανικός για να πραγματοποιήσει τον υποκριτικό άθλο που απαιτούσε το σενάριο. Ο Έντι Ρεντμέιν προετοίμασε το ρόλο για μήνες προσπαθώντας όχι να ερμηνεύσει, αλλά να γίνει... ο Στίβεν Χόκινγκ. «Η γυναίκα του Τζέιν λέει στη βιογραφία της ότι ο Στίβεν είχε εκφραστικά φρύδια. Πέρασα μήνες μπροστά στον καθρέφτη για να δουλέψω μόνον αυτό». Δεν έμεινε μόνο στις πρόβες όμως, αναζητώντας τρόπους για να έρθει όσο πιο κοντά γινόταν στο ρόλο αλλά και στη ζωή του επιστήμονα: «Όταν συναντήθηκα με τον Χόκινγκ, κατάλαβα ότι το “ναι” είναι ένα μειδίαμα και το “όχι” μια γκριμάτσα». Ο Ρεντμέιν, ωστόσο, δεν συνάντησε μόνον τον κορυφαίο φυσικό, πέρασε κι εβδομάδες με ασθενείς που πάσχουν από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση. Το αποτέλεσμα άξιζε τον κόπο. Η ερμηνεία του 33χρονου σταρ στη «Θεωρία των Πάντων», η οποία μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο «Αριστερό μου Πόδι», του έχει χαρίσει μέχρι στιγμής μία Χρυσή Σφαίρα και το βραβείο του Αμερικανικού Σωματείου Ηθοποιών. Απ’ ό,τι δείχνουν όλα το Χόλιγουντ είναι έτοιμο να υποδεχτεί τον ταλαντούχο Έντι Ρεντμέιν με ένα Όσκαρ α΄ αντρικού ρόλου.
Περισσότερες πληροφορίες
Η Θεωρία των Πάντων
Η γνωριμία, η σχέση και η κοινή γαμήλια ζωή του διάσημου αστροφυσικού Στίβεν Χόκινγκ και της πρώτης συζύγου του Τζέιν Γουάιντ, από το Κέιμπριτζ του 1963 ως και τη δεκαετία του ’90.
