Στην ταινία υποδύεστε την πλούσια και φαινομενικά αλαφροΐσκιωτη Αλμά, η οποία γίνεται φίλη με νεότερή της κοπέλα, με την οποία έχουν ελάχιστα κοινά. Ποια είναι αυτή η γυναίκα;
Προσπαθήσαμε να μην είναι το στερεότυπο της μελαγχολικής αστής, που βαριέται τη ζωή της και είναι μονίμως λυπημένη. Έτσι, η Πατρισιά μου ζήτησε να είμαι λίγο παράξενη μερικές φορές, αλλά περισσότερο αστεία παρά στεναχωρημένη. Το να κάνω την Αλμά αστεία τής έδινε πολυπλοκότητα. Είναι κάποια η οποία προφανώς έχει τα πάντα. Βέβαια ο άντρας της είναι στη φυλακή, αλλά εκτός από αυτό, έχει ένα μεγάλο σπίτι, έχει λεφτά, έχει ομορφιά. Γιατί μπορεί να βλέπει όμορφους πίνακες όλη μέρα, κι όμως δεν έχει τίποτα. Και αυτό συνειδητοποιεί στο τέλος, όταν εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να δραπετεύσει. Γιατί όπως και ο σύζυγός της, κι αυτή είναι φυλακισμένη με έναν τρόπο.
Μπορεί όμως η φιλιά της με την Μινά να καταργήσει τις ταξικές διαφορές; Υπάρχει η σκηνή όπου οι φίλοι της Αλμά γνωρίζουν την Μινά και της συμπεριφέρονται υποτιμητικά. Η Αλμά μοιάζει να παίρνει το μέρος τους…
Βρίσκεται σε μια πορεία κατανόησης και πράγματι μου αρέσει πολύ αυτή η σκηνή, γιατί δείχνει τις αντιφάσεις των χαρακτήρων και την προσπάθεια που πρέπει να κάνουν για να ξεφύγουν από τα κλισέ τους. Από το παρελθόν τους, από την τάξη τους. Κι η Πατρισιά τονίζει αυτή την κοινωνική απόσταση, υποδεικνύοντας πως πρόκειται για κάτι συστημικό, όχι για κάτι το οποίο έχει να κάνει έτσι αόριστα με καλούς και κακούς ανθρώπους. Μια αλήθεια πολιτικά διαχρονική, που ταιριάζει απόλυτα και στη σημερινή Γαλλία.
Ανάλογο θέμα διαπραγματεύεται και το "Saint-Cyr", με διαφορετική προσέγγιση μιας και είναι ταινία εποχής, στο οποίο συνεργαστήκατε για πρώτη φορά με την Πατρισιά Μαζουΐ. Η εμπειρία σας έπαιξε ρόλο στο να δεχτείτε να συμμετάσχετε στις "Ασυνήθιστες Φίλες";
Ήταν μια υπέροχη ταινία και η Πατρισιά είναι πολύ καλή σκηνοθέτις. Έχουν περάσει 25 χρόνια, αλλά ξέρω ποια είναι και μου αρέσει ότι είναι αρκετά βάναυση. Είναι προσόν, ξέρετε, να κοιτάζεις με ευκρίνεια και να μην πηγαίνεις με το μαλακό. Δεν υπάρχει τίποτα απαλό στην ταινία. Υπάρχει κάτι αστείο μερικές φορές και υπάρχει κάτι σκληρό, το οποίο είναι πραγματικά ενδιαφέρον, και αυτό οδηγεί την ταινία εκεί που πρέπει. Οπότε με ένα τόσο καλό σενάριο και μια σκηνοθέτιδα την οποία εμπιστεύομαι, δεν το σκέφτηκα και πολύ.
Υπάρχουν αρκετοί σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάζεστε σταθερά και έχετε πει πως συχνά δεν χρειάζεται καν να διαβάσετε το σενάριο της καινούργιας ταινίας τους για να τους πείτε το "ναι".
Πάντα υπάρχει μια βάση αρχικής συζήτησης, αλλά μερικές φορές παραδίδεσαι εντελώς σε κάποιον που του έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη. Να, αυτές τις μέρες βγαίνει στις αίθουσες η "Ταξιδιώτισσα" του Χονγκ Σανγκ-σου. Το τέλειο παράδειγμα του πως μπορείς να γυρίσεις μια σπουδαία ταινία χωρίς σενάριο, χωρίς ρόλο, χωρίς καν χαρακτήρα… Αλλά χρειάζεσαι μια ιδιοφυία σαν τον Χονγκ Σανγκ-σου για κάτι τέτοιο.
Βάζετε και εσείς το χεράκι σας…
Ε, λίγο και εγώ φυσικά, αλλά λίγο. Είναι δικό του όμως το επίτευγμα, γιατί καταφέρνει να φτιάξει αυτή τη φανταστική ιστορία, αυτόν τον κόσμο από το πουθενά, χωρίς να καταλαβαίνεις πως το κατορθώνει.
Το να παραδίδεσαι στους σκηνοθέτες που εμπιστεύεσαι είναι ένας τρόπος να ξεφύγει κάποιος από τη "φυλακή" που του βάζει η ταμπέλα του σταρ;
Δεν νιώθω φυλακισμένη. Ή, για να το θέσω πιο σωστά, δεν νιώθω περισσότερο φυλακισμένη από μια δασκάλα ή μια τραπεζικό. Οπότε δεν έχω λόγο να διαμαρτύρομαι. Το να μπορώ μάλιστα να επιλέγω συνεργάτες σαν τον Χάνεκε, τον Βερχόφεν, τον Καστελούτσι ή τον Μπομπ Γουίλσον, είναι ένα σπάνιο προνόμιο για το οποίο νιώθω ευγνώμων.
Κάθε φορά που συνεργάζεστε μαζί τους νιώθετε πως κινείστε σε γνώριμα ή σε τελείως αχαρτογράφητα νερά;
Υπάρχει κάτι το οικείο, αλλά πάντα παραμονεύει μια μεγάλη έκπληξη. Κάθε φορά βάζεις ένα δύσκολο στοίχημα κι αυτό είναι το ενδιαφέρον. Στην "Βερενίκη" του Ρομέο Καστελούτσι για παράδειγμα, πολλοί από τους παριζιάνους θεατές αιφνιδιάστηκαν γιατί βρέθηκαν μπροστά σε μια πρωτότυπη και παράξενη προσέγγιση του κλασικού κειμένου του Ρακίνα. Κάτι εικονοκλαστικό, γιατί ο Καστελούτσι είναι ένας μάγος του θεατρικού χώρου, δημιουργεί δυναμικές, αφαιρετικές εικόνες που σε μεταφέρουν σε ένα άλλο σύμπαν. Και περισσότερο κι από το σινεμά, αυτή η αφαίρεση στο θέατρο με συναρπάζει. Ο θεατρικός ρεαλισμός μου φαίνεται ψεύτικος και βαρετός, γι’ αυτό αγαπάω τόσο πολύ τον Γουίλσον και τον Καστελούτσι.
