Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας νέων ηθοποιών οι οποίοι τη δεκαετία του ’80, όπως ακριβώς κι εσείς, φοιτούν στο Les Amandiers. Τι σας έκανε να επιστρέψετε ως σκηνοθέτιδα σε εκείνα τα χρόνια;
Ήταν μια ιδέα την οποία έβαλε στο μυαλό μου μια φίλη μου σκηνοθέτιδα, παρακινώντας με συνέχεια να κάνω μια ταινία για εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Τελικά άρχισα να γράφω και να τακτοποιώ τις αναμνήσεις μου και μαζί με την Νοεμί (Λβοβσκί) και την Ανιές (ντε Σασί) τις μετατρέψαμε σε ένα μυθοπλαστικό σενάριο. Κι όσο αυτό έπαιρνε μορφή τόσο πιο ενδιαφέρον μου φαινόταν, μέχρι που μου έφυγε και ο παραμικρός δισταγμός.
Πόσο δύσκολο ήταν να χορογραφήσετε όλη αυτή την ανθρώπινη ομάδα, η οποία σφύζει από ενέργεια;
Είναι προϊόν εντατικών προβών, όπου εστιάσαμε σ’ αυτή την αβίαστη αναπαράσταση της καθημερινότητας μιας θεατρικής σχολής. Ήταν, πράγματι, ένα είδος χορογραφίας, το οποίο πρέπει από τη μια μεριά να είναι αυστηρά οργανωμένο και από την άλλη να αφήνει χώρο για δημιουργικούς αυτοσχεδιασμούς.
Πόσο κοντά στα αληθινά γεγονότα είναι αυτά που βλέπουμε στην οθόνη;
Δεν ξέρω ακριβώς ούτε και θα ήθελα να μάθω. Περισσότερο προσπάθησα να αποδώσω την αίσθηση αυτής της περιόδου, με τις χαρούμενες και με τις δυσάρεστες στιγμές της, παρά κάποια συγκεκριμένα περιστατικά με απόλυτη ακρίβεια. Είναι ένας συνδυασμός… Κάποιες λεπτομέρειες, όπως το πως καπνίζει ο Λουί Γκαρέλ, είναι μια τέλεια μίμηση του τρόπου με τον οποίο το έκανε ο Σερό, ενώ πολλές καταστάσεις και χαρακτήρες είναι εντελώς επινενοημένοι. Και να σας πω και κάτι σχετικά με τη φερεγγυότητα των αναμνήσεων: πριν ενάμιση περίπου χρόνο διάβασα μια νουβέλα που μου άρεσε πάρα πολύ και άρχισα να δουλεύω μόνη μου τη σεναριακή διασκευή της. Άρχισα να εμπλουτίζω την ιστορία της με δικές μου ιδέες χωρίς να την ξαναδιαβάσω κι ενώ είχα φτάσει σε ένα προχωρημένο στάδιο, ξανάνοιξα το βιβλίο. Ε, λοιπόν, για πράγματα τα οποία ήμουν σίγουρη πως υπήρχαν μέσα του, για τα οποία θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως τα είχα διαβάσει, ήταν όλα δικές μου επινοήσεις. Ακόμα κι ο τίτλος του βιβλίου… Ήμουν βέβαιη πως ήταν "Le pas suspendu" (το μετέωρο βήμα), ενώ τελικά ήταν "Le pas flotant" (το πλωτό βήμα). Η μνήμη είναι μεγάλο μυστήριο…
Ίδια ήταν και η προσέγγισή σας στο χαρακτήρα του Πατρίς Σερό;
Ο Σερό είναι όχι μόνο μια εμβληματική φιγούρα για το γαλλικό θέατρο, για το παγκόσμιο θέατρο, αλλά και μια προσωπικότητα, ένας καλλιτέχνης που νιώθω πως τον κουβαλάω πάντα μαζί μου. Καταφεύγω συχνά στις συμβουλές του και σε ένα ανέβασμα των "Τριών αδελφών" του Τσέχοφ που έκανα έκλεψα πολλές από τις ιδέες του. Προσπάθησα να μεταφέρω τον τρόπο με τον οποίο μας καθοδηγούσε, το πως μας μίλαγε και πως συμπεριφερόταν, περισσότερο όμως την αύρα του. Από εκεί και πέρα είναι ένας ακόμα κινηματογραφικός χαρακτήρας ο οποίος προσαρμόζεται στις δραματουργικές ανάγκες της ταινίας και ένας Σερό τον οποίο ερμηνεύει ο Λουί Γκαρέλ με το δικό του τρόπο. Με άλλον ηθοποιό θα είχαμε ένα διαφορετικό χαρακτήρα…
Και όσον αφορά την Ναντιά Τερεσκεβίτς, η οποία είναι η βασική πρωταγωνίστρια και υποδύεται, ως Στελά, μια εκδοχή του εαυτού σας;
Δεν σκέφτηκα ποτέ να επιλέξω κάποια η οποία θα μου έμοιαζε με οποιονδήποτε τρόπο. Φυσιογνωμικά ή στο χαρακτήρα. Ήθελα μια ηθοποιό που να ήταν δυναμική, αλλά καθόλου υπεροπτική. Να είχε μια φυσική συστολή και ταυτόχρονα τη θέληση να δουλέψει σκληρά και να ρισκάρει. Η Ναντιά ήταν η ιδανική.
Εξαιρετικός είναι στο ρόλο του και ο Σοφιάν Μπενασέ, του οποίου η συμμετοχή στην ταινία δημιούργησε σκάνδαλο, μιας και κατηγορήθηκε για βιασμό τριών γυναικών.
Για το θέμα έχω κάνει επίσημες δηλώσεις τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά, αλλά εν συντομία να σας πω ότι απ’ όλους όσους είδα ο Σοφιάν ήταν σαφώς ο καλύτερος για το ρόλο και παρ’ όλο που κυκλοφορούσαν κάποιες φήμες για κακοποίηση, δεν δίστασα να τον επιλέξω γιατί πιστεύω στο τεκμήριο της αθωότητας και δεν θέλω να κινούμαι βάσει φημών και κουτσομπολιών. Ενώ είμασταν στα γυρίσματα οι καταγγελίες έγιναν επίσημες, αλλά ένιωσα πως αν τον αντικαθιστούσα θα ήταν σαν να υποκαθιστούσα τη δικαιοσύνη, η οποία πρέπει πάντα να έχει τον τελευταίο λόγο σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Εκ των υστέρων, το έχω μετανιώσει; Όχι, πάντως, για το ότι τον διάλεξα ως πρωταγωνιστή. Γι’ αυτό έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Ίσως τελικά δεν θα έπρεπε να γυρίσω την ταινία, δεν ξέρω…
Γιατί;
Γιατί το τίμημα ήταν πολύ μεγάλο. Πολύ βαρύ. Απόλαυσα όλα τα στάδια υλοποίησης αυτής της ταινίας, από τις πρόβες μέχρι και το μοντάζ. Ήταν ένα ταξίδι στα χρόνια της αθωότητάς μου. Μετά ήρθε η καταστροφή. Ήταν ένα όνειρο, αλλά κατέληξε ένας εφιάλτης.
Περισσότερες πληροφορίες
Για Πάντα Νέοι
Στα τέλη του ’80 μια ομάδα νεαρών ηθοποιών γίνεται δεκτή στην περιζήτητη δραματική σχολή του Πατρίς Σερό Les Amandiers. Ανάμεσά τους και η Στελά, για την οποία μόλις ξεκινάει ένα ταξίδι ζωής.
