
Αληθινών ιστοριών συνέχεια: το εκτός συναγωνισμού "Hit Man" του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ εμπνέεται από τα έργα και τις ημέρες του Γκάρι Τζόνσον (ο Γκλεν Πάουελ του "Top Gun: Maverick") και με μια γενναία δόση μυθοπλαστικής ελευθερίας καταλήγει σε μια απολαυστική, crowd pleasing κωμωδία. Μόνο που οι ξεκαρδιστικές περιπέτειες ενός καθηγητή κολλεγίου ο οποίος συνεργάζεται παράλληλα με την αστυνομία της Νέας Ορλεάνης ως πλαστός επαγγελματίας δολοφόνος (για να παγιδεύει όσους θέλουν να διαπράξουν τον τέλειο φόνο) δεν αρκείται μονο σε χιουμοριστικές ψυχολογικές παρατηρήσεις και σεναριακές ανατροπές. Μέσα από μια αστεία πλοκή, η οποία αποκτά σταδιακά αγωνιώδεις εξελίξεις, σατιρίζει με πικρο χαμόγελο το αμερικανικό όνειρο και τις διαστάσεις που έχει αποκτήσει η έννοια της κατασκευασμένης, πλαστής ταυτότητας στη σύγχρονη κοινωνία.
Δυο μέρες μόνο μας χωρίζουν πλέον από την απονομή των βραβείων του 80ου βενετσιάνικου φεστιβάλ και άλλες δυο ταινίες προστέθηκαν στη βραχεία λίστα των φαβορί για ένα απ' αυτά. Και τα δυο φιλμ αφορούν προσφυγικά δράματα, με το "Green Border" της Ανιέσκα Χόλαντ να διηγείται με σκληρή γλώσσα τη συνάντηση μιας οικογένειας Σύριων προσφύγων, μιας Αφγανής καθηγήτριας αγγλικών και ενός Πολωνού συνοριοφύλακα, ενώ το "Io Capitano" του Ματέο Γκαρόνε ακολουθεί δυο νεαρούς εφήβους από την Σενεγάλη, οι οποίοι ξεκινούν μια περιπετειώδη οδύσσεια προς τον ευρωπαϊκό παράδεισο. Οι διαψεύσεις είναι πολλαπλές και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κυριαρχεί, όπως και ένας ξέχειλος ουμανισμός που άλλοτε γίνεται συγκινητικός και άλλοτε φτηνά συναισθηματικός.

Όπως αφελώς μελό είναι οι εύκολες αλληγορίες του "DogMan", σε "δραματική" σκηνοθεσία Λικ Μπεσόν, και επώδυνα διδακτικές οι ιστορικοπολιτικές διαπιστώσεις της Άνα ΝτιΒερνέ, η οποία μετατρέπει το "Origin" σε στρατευμένο χρονικό υπεράσπισης (και φλύαρης, λεπτομερέστατης επεξήγησης) των ιδεών της δημοσιογράφου Ίζαμπελ Γουίλκερσον πάνω στη σχέση ρατσισμού απέναντι στους Αφροαμερικανούς, ναζιστικού Ολοκαυτώματος και διαχωρισμού καστών στην ινδική κοινωνία. Πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά όλες τους υπερβολικά... γαλλικές, πλημμυρίζουν το "Κτήνος" του Μπερτράν Μπονελό, μια άνιση, sui generis μείξη ερωτικής ιστορίας και sci-fi, όπως και τη ασπρόμαυρα χιτσκοκική, επίσης με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, "Θεωρία των Πάντων" του Τιμ Κρέγκερ. Ενός ταλαντούχου Γερμανού διευθυντή φωτογραφίας ο οποίος αρχικά μας παρασύρει σε μια μυστηριώδη ιστορία κβαντικών θεωριών και ανεξήγητων ανθρωπίνων "εξαφανίσεων" στις ελβετικές Άλπεις, πριν μας οδηγήσει βαθιά μέσα σ' έναν κακογραμμένο γρίφο που φαντάζεται τον εαυτό του ως βαθυστόχαστη, πολυεπίπεδη και άκρως σινεφίλ παραβολή. Στον αντίποδα όλου αυτού του μπερδέματος, το "Adagio" του Στέφανο Σολίμα ("Suburra", "Sicario 2") με τους Πιερφραντσέσκο Φαβίνο και Τόνι Σερβίλο μας αποζημίωσε ως ένα τίμιο και καθαρό, όσο και ελεγχόμενα κλισέ, γκανγκστερικό δράμα παλιάς σχολής.

Όσον αφορά τις προτιμήσεις των κριτικών τώρα, το "Poor Things" παραμένει σταθερά η κορυφαία επιλογή και το πρώτο φαβορί για το Χρυσό Λιοντάρι, ακολουθούμενη σε ασφαλή απόσταση από το "Ο Διάβολος δεν Υπάρχει". Στα αστεράκια 21 συναδέλφων στο καθημερινό έντυπο Ciak, η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου έχει μέσο όρο 4,25/5 και εκείνη του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι 3,86, ακολουθούμενες από τα "Green Border" με 3,75, "Io Capitano" με 3,6 και "Maestro" με 3,57. Στον... πάτο, τα "Comandante" με 2,57 και το "DogMan" με 2,63.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.