«Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ»
Τιμούμε την εβδομάδα του Pride βλέποντας ξανά ταινίες που όχι μόνο απολαύσαμε κινηματογραφικά, αλλά επιπλέον μας εντυπωσίασαν με τον τρόπο που διαχειρίζονται και απεικόνιζουν την queer σεξουαλικότητα, παρόλο που σήμερα δε συζητιούνται όσο θα τους άξιζε. Μάλιστα, πολλοί από τους παρακάτω τίτλους κυκλοφόρησαν την τελευταία δεκαετία, μία περίοδο που το queer σινεμά βιώνει μία πληθωρική άνθιση. Ακολουθούν, λοιπόν, τα δικά μας queer must-see.
"But, I'm a Cheerleader" (Τζέιμι Μπάμπιτ, 1999)
Ίσως από μόνο του να μη σας λέει κάτι από μόνο του το όνομα της Μπάμπιτ, όμως θα έχετε δει σίγουρα κάποια από τις τηλεοπτικές σειρές που σκηνοθέτησε ("Οικογένεια Γκίλμορ", "Girls"). Στο "But I'm a Cheerleader" πρωταγωνιστεί η Νατάσα Λιόν, στο απόγειο της δημοφιλίας της τότε, προτού βρει και εκείνη σουξέ στην τηλεόραση ("Orange is the New Black", "Russian Doll"). Στην ταινία υποδύεται μια 17χρονη, η οποία υποχρεώνεται από τους γονείς της να υποστεί μια "διορθωτική θεραπεία" ώστε να ξεπεράσει την ομοφυλοφιλία της. Τη διαδικασία θα αναλάβει ένα ειδικό κέντρο "αποκατάστασης" όπου αναγκάζεται να μείνει ο χαρακτήρας της Λιόν. Αυτό που ξεκινάει σα μια ανεξέλεγκτη κωμωδία, προοδευτικά αποκτά έναν ειλικρινή ρομαντισμό ο οποίος βοηθά να απελευθερωθεί η ανθρωπιά των ηρωίδων. Την ίδια στιγμή, όπως όταν στο κέντρο τα αγόρια υποχρεώνονται να φοράνε μπλε και τα κορίτσια ροζ, απογυμνώνεται η κοντόφθαλμη λογική των συντηρητικών σχετικά με το φύλο. Η Μπάμπιτ τα φέρνει όλα τούμπα, με το πιο δυνατό όπλο όλων, το χιούμορ. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ.
"Του Θεού η Χώρα" (Φράνσις Λι, 2017)
Ένα συναισθηματικά φορτισμένο και πολυβραβευμένο ντεμπούτο, όπου η μετα-Brexit πολιτική πραγματικότητα της Αγγλίας συναντά το άλγος μιας παγιδευμένης σεξουαλικότητας, έχει ως φόντο την επαρχία του Γιόρκσαϊρ. Εκείνη προσφέρει το σκληροτράχηλο σκηνικό της κοπιώδους ενηλικίωσης (ψυχολογική και σεξουαλική) του νεαρού Τζόνι, ο οποίος μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο του πατέρα του φροντίζει την απομακρυσμένη οικογενειακή φάρμα. Για να διασκεδάσει ξεδίνει στην τοπική παμπ, όπου πίνει μέχρι λιποθυμίας, ή αναζητά περιστασιακό σεξ, κρατώντας μέσα του την οργισμένη αίσθηση της απογοήτευσης και της μοναξιάς. Μέχρι που η άφιξη ενός Ρουμάνου μετανάστη ως εποχικού εργάτη δίνει νέο νόημα στην καθημερινότητά του. Μέσα στο γυμνό πλαίσιο μιας ερωτικής ιστορίας, ο σκηνοθέτης Φράνσις Λι θέτει με λιτότητα και ακρίβεια υπαρξιακά αλλά και πολιτικά ερωτήματα, εναλλάσσοντας σκληρές, ρεαλιστικές εικόνες με ωμή, συγκινητική και δυναμική αφηγηματικότητα. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ.
"Παράνομα Δεμένες" (Λάνα & Λίλι Γουατσόφσκι, 1996)
Λουσάτο, αισθησιακό, στιλιζαρισμένο σα γοητευτικό νεονουάρ και με συμπεριφορά ενός ανατρεπτικού crime θρίλερ, η πρώτη ταινία των αδερφών Γουατσόφσκι είναι και με διαφορά μία από τις καλύτερές τους. Οι σκηνοθέτριες σκαρφίζονται στο χαρτί μια κλασική ιστορία συνωμοσίας και ερωτικής εκδίκησης, όμως εκείνο που κάνει σπουδαίο το φιλμ είναι το πώς χειρίζεται τη λεσβιακή σχέση των δύο ηρωίδων (Τζένιφερ Τίλι, Τζίνα Γκέρσον) απορρίπτοντας τα παγιωμένα χολιγουντιανά στρέιτ κλισέ. Το αποτέλεσμα; Ένα αγωνιώδες νουάρ που είναι αδύνατο να του αντισταθείς.
"Η Μεγάλη Απόδραση" (Σεμπάστιαν Μέιζε, 2021)
Η "Παράγραφος 175" ήταν ο μοναδικός νόμος που έμεινε ανέγγιχτος στη Δυτική Γερμανία μετά το τέλος του ναζισμού. Συγκεκριμένα, καθιστούσε εγκληματικές τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ αντρών κι έτσι οδήγησε στη φυλακή περίπου 140.000 ανθρώπους, από όταν θεσπίστηκε το 1871 μέχρι και το 1994(!) που καταργήθηκε. Ο σκηνοθέτης Σεμπάστιαν Μέιζε εμπνέεται από το αποτρόπαιο φαινόμενο και στήνει μία ιστορία γύρω από έναν άντρα ο οποίος τη δεκαετία του '60 μπαινοβγαίνει από τη φυλακή εξαιτίας του νόμου. Έγκλειστος, θα αναπτύξει μια αρχικά παράξενη σχέση με ένα ναρκομανή βαρυποινίτη, προτού οι δυο τους συνειδητοποιήσουν πως το μόνο που έχουν είναι ο ένας τον άλλο. Με ψυχραιμία, ρομαντισμό, χειροπιαστά συναισθήματα και ρεαλισμό ο Μέιζε κινηματογραφεί γλυκά τη σχέση τους και υπογραμμίζει πως η ελευθερία είναι τελικά μια πολύ διφορούμενη έννοια. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ.
"Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ" (Ντεζιρέ Ακαβάν, 2018)
Σα μια εφιαλτική εκδοχή του "But, I'm a Cheerleader", η ταινία της ταλαντούχας Ντεζιρέ Ακαβάν έχει στο επίκεντρο μια γκέι ορφανή έφηβη που εξαναγκάζεται από τη συντηρητική θεία της να εισαχθεί σε θρησκευτικό ίδρυμα για να υποβληθεί σε "θεραπεία ομοφυλοφιλικής μετατροπής". Η Ακαβάν φροντίζει με το λιτό, ντοκιμαντερίστικο ύφος της να αναδείξει το θρησκόληπτο παραλογισμό που επικρατεί στο εν λόγω κέντρο, όπου η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται ως "σύγχυση φύλου", ενώ η "περίθαλψη" θυμίζει εκείνη ενός κέντρου αποτοξίνωσης.Με μια ειλικρινή, mainstream απλότητα, η σκηνοθέρια όσο καταγγελτικά τοποθετείται απέναντι στις αγκυλώσεις της θρησκείας τόσο τρυφερά αντιμετωπίζει τα συναισθηματικά αδιέξοδα της απότομης ενηλικίωσης της ηρωίδας. Η ζεστή καρδιά της ταινίας και η διεισδυτική ματιά της χαρίζουν μια φωτεινή στιγμή στο σύγχρονο queer σινεμά. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ.
