Ο γεννημένος στη Ζυρίχη το 1941 Μπρούνο Γκανζ, πέθανε σε ηλικία 77 ετών. Το καθάριο βλέμμα, η βαθιά μελαγχολία και η αθωότητα που χαρακτήριζαν τη συντριπτική δύναμη των ερμηνειών του ηθοποιού, είναι μερικά από τα συστατικά της επιτυχίας μιας απαστράπτουσας καριέρας, με χαρακτηριστική συνέπεια στο να παραδίδει διαδοχικές εξαιρετικές ερμηνείες. Στις δεκάδες ταινίες που έχει εμφανιστεί ο Γκανζ από το 1960 έως σήμερα, έχει καταφέρει όσο ελάχιστοι άλλοι συνάδελφοί του με τον ένα με τον άλλο τρόπο οι ρόλοι του να σημαδέψουν τις ζωές των θεατών.
Για να καταφέρει αυτά όμως, χρειάστηκε να περάσει μια δεκαετία περίπου στην κινηματογραφική αφάνεια, μιας και τη δεκαετία του '60 ήταν η θεατρική σκηνή από την οποία άρχισε να γνωρίζει σχετική επιτυχία. Αυτό άρχισε να αλλάζει το 1976, όταν ο Γκανζ συμμετείχε στην ταινία «Summer Guests» (Πέτερ Στάιν), και αμέσως μετά στα «Lumière» (1976) της Γαλλίδας ιέρειας Ζαν Μορό και «Η Μαρκησία του Ο...» (1976) του θρυλικού σκηνοθέτη της νουβέλ βαγκ Ερίκ Ρομέρ. Οι ρόλοι αυτοί τον έφεραν στο προσκήνιο και τον οδήγησαν στην πρώτη καθοριστική ερμηνεία της καριέρας του.
Ο λόγος για το «Ένας Αμερικανός Φίλος» (1977), η ταινία με την οποία ξεκίνησε η «χρυσή» φιλία του με τον ανερχόμενο τότε σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς. Στην ταινία ο Γκανζ ενσαρκώνει έναν βαριά άρρωστο κορνιζοποιό ο οποίος γνωρίζει έναν τυχοδιώκτη, τον εξαιρετικό Ντένις Χόπερ, και μαζί ζουν μια μυσταγωγική γκανγκστερική περιπέτεια μέσω της οποίας συνάπτουν μια ιδιαίτερη φιλία.
Από τότε και ύστερα οι κινηματογραφικές δουλειές διαδέχονταν η μία την άλλη, με αξιοσημείωτη τη συνεργασία του με το Βέρνερ Χέρτζογκ για το «Νοσφεράτου: Ο Δράκουλας της Νύχτας» (1979), και νωρίτερα αυτή με τον Πέτερ Χάντκε στο «Η Αριστερόχειρας» (1978), το δημιουργό ο οποίος παρέα με τον Βέντερς θα επέλεγε τον Γκανζ για το ρόλο της ζωής του.
Περνάμε στο 1987 όταν ο Γκανζ εμφανίζεται ως άγγελος πλάι στον Ότο Σάντερ στο αριστουργηματικό και πιο ποιητικό φιλμ του Βέντερς «Τα Φτερά του Έρωτα» (1987). Το παίξιμό του αναμιγνύει αβίαστα το θείο με το γήινο, το σπαραγμό με την ατόφια χαρά σε ένα ρόλο που μόνο εκείνος θα μπορούσε να ενσαρκώσει. Ήταν τέτοια η δύναμη της ερμηνείας του ώστε σε συνέντευξή του με τον ακαδημαϊκό Ρίτσαρντ Ράσκιν δήλωσε: «Στα γυρίσματα της ταινίας είχα συχνά την αίσθηση πως έκανα κάτι εξωπραγματικό έως και θεϊκό. Εκείνο όμως που πραγματικά με συγκίνησε ήταν όταν με πλησίαζε κόσμος που είχε δει την ταινία και αναφωνούσαν αποσβολωμένοι: "Είναι ο φύλακας άγγελος!" [...] Δεν αστειεύονταν, παρόλο που γνώριζαν φυσικά πως είμαι άνθρωπος, ήταν πολύ παράξενο... Λάτρεψα τον τρόπο που επηρεάστηκαν από την ταινία, σα να είχε συντελεστεί ένα θαύμα...»
Ειδικό κεφάλαιο στη φιλμογραφία του Γκανζ αποτελεί η συνεργασία του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ο Έλληνας σκηνοθέτης είχε πει για εκείνον πως είναι ο πιο άρτια προετοιμασμένος ηθοποιός με τον οποίο έχει δουλέψει ποτέ, και μαζί έγραψαν ιστορία με τη βαθιά λυρική ταινία «Μια Αιωνιότητα και Μία Μέρα» (1998) η οποία απέσπασε το Χρυσό Φοίνικα. Θα συναντιόντουσαν ξανά κινηματογραφικά στη «Σκόνη του Χρόνου» (2008), η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου.
Ο Γκανζ όμως κατάφερε να κερδίσει τη δική του θέση στην ποπ κουλτούρα χάρη στη δύναμη του ίντερνετ αλλά και την ανεπανάληπτη ενσάρκωση του Χίτλερ που πέτυχε στην «Πτώση» (2004, Ολιβερ Χίρσμπιγκελ). Η ένταση της σκηνής της έκρηξης του Φύρερ όταν συνειδητοποιεί πως η αντίσταση είναι μάταιη απέναντι στην επέλαση των Σοβιετικών στο Βερολίνο, διαπέρασε την οθόνη κυριολεκτικά, καθώς η συγκεκριμένη σκηνή απέκτησε αμέτρητες χιουμοριστικές εκδοχές στη συνέχεια στο YouTube.
Έτερους αξιοσημείωτους ρόλους του είδαμε στις ταινίες «Το Σύμπλεγμα Μπάαντερ - Μάινχοφ» (2008, Ούλι Έντελ) και «Σφραγισμένα Χείλη» (2008, Στίβεν Ντάλντρι), ενώ στις τελευταίες του κινηματογραφικές δουλειές πρόσθεσε και άλλα σημαντικά ονόματα σκηνοθετών στη φιλμογραφία του. Συγκεκριμένα αυτά της Σάλι Πότερ για το «The Party» (2015) και του Λαρς φον Τρίερ για το αιρετικό «Το Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ» (2018).
Τέλος, ο Μπρούνο Γκανζ έχει ηχογραφήσει δίσκους για την ιστορική ECM Records όπου απαγγέλει τους κορυφαίους στίχους ποιητών όπως ο Γιώργος Σεφέρης, ο Τ. Σ. Έλιοτ και ο Χέλντερλιν.
