Απογειώνει το σώμα την απλότητα και την αυθεντικότητα του στην παράσταση που παρουσιάζει η Τζένη Αργυρίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Αξίζει να τη δείτε αλλά και να διαβάστε όσα μας είπε για το «Ανώνυμο».
Τι σε έκανε να βγάλεις την πρίζα των μόνιτορ και να στραφείς εξ ολοκλήρου στο σώμα;
Ομολογώ ότι η χρήση των τεχνολογικών μέσων στη δουλειά μου με ότι αυτό σημαίνει σε μία τέτοια διαδικασία δημιουργίας με είχε κουράσει. Ήθελα ένα διάλειμμα. Είχα καιρό τώρα την επιθυμία να δουλέψω με το σώμα τόσο των ερμηνευτών όσο και το δικό μου. Μου είχε λείψει αυτή η αμεσότητα, ακόμα και ανάταση που ο χορός και το σώμα μπορεί να προκαλέσει όταν η κίνηση είναι καλοδουλεμένη και καλοφτιαγμένη. Έπειτα, στο διάστημα που διήρκησε και η έρευνα αλλά και στις πρόβες αναζήτησα σωματικά τις διαδρομές που χάραξε στο ταξίδι του το «Ανώνυμο» και ήταν πολύ ανακουφιστικό για μένα που ξαναμπήκα σε αυτή τη διαδικασία αντί να κάθομαι μόνη για πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη προσπαθώντας να οργανώσω έναν ψηφιακό κόσμο.
Πιστεύω σημαντικό ρόλο παίζει το ότι έγινα μητέρα δυο παιδιών και τα τελευταία τέσσερα χρόνια πολλές φορές αναρωτήθηκα τι εικόνα θα ήθελα τα παιδιά μου να έχουν από αυτή την ηλικία, τη μαμά τους να δουλεύει μπροστά σε μία οθόνη ή μέσα σε στούντιο με το σώμα, τη μουσική, το ρυθμό και το χώρο. Και η απάντηση είναι αυτονόητη πιστεύω. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναχρησιμοποιήσω τα media σε επόμενα έργα. Κανείς δεν ξέρει μετά το Ανώνυμο» τι θα ακολουθήσει.
Το «Ανώνυμο» αντανακλά ανησυχίες σου. Είναι ένα απαισιόδοξο έργο;
Ναι θεωρώ ότι ανακλά ανησυχίες μου σχετικά με τη σωματική αποξένωση που η ραγδαία χρήση του διαδικτύου μπορεί να προκαλέσει. Κατά πόσο χανόμαστε όλο και πιο πολύ από τη σωματική έκφραση και επικοινωνία, ένα εργαλείο που άνθρωπος χρησιμοποιούσε από την απαρχή της ζωής. Σίγουρα όμως το «Ανώνυμο» δεν είναι ένα απαισιόδοξο έργο ή τουλάχιστον δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση. Γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και δεν μπορώ να με φανταστώ να φτιάχνω απαισιόδοξα έργα. Μπορεί το έργο να εμπεριέχει και κάποιες σκοτεινές στιγμές αλλά στο σύνολο του θεωρώ σε βάζει σε μια διαδικασία επιθυμίας να χορέψεις.
Πιστεύεις πως είμαστε όλοι μέρος ενός δικτύου;
Εσύ, που νιώθεις να ανήκεις; Νομίζω ότι πλέον το συνειδητοποιούμαι. Πάντα ήμασταν, εννοώ ότι με ένα τρόπο, το χωριό σου, η παρέα σου, η οικογένεια σου, οι συνάδελφοι σου .. είναι δίκτυα, απλά τώρα και με την τεχνολογία και γενικά με την παγκοσμιοποίηση αυτά έχουν πληθύνει και κάπως εμπλακεί μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί αν ανοίξει ένας κρίκος να μπεις σε κάτι που μετά θα σου ανοίξει πολλά, αλλά αν δεν έχεις αυτή την τύχη μπορεί να μένεις πάντα εκτός, ασχέτου της ποιότητας της δουλειάς σου. Πάντως η απάντηση μου στο πως νιώθω είναι μάλλον κλισέ αλλά ισχύει. Πολλές φορές νιώθω ότι ανήκω παντού και εξίσου πολλές φορές πουθενά, και άλλες φορές θέλω να ανήκω παντού και άλλες φορές δεν θέλω να ανήκω σε κανέναν.
Τι σε έκανε να επιλέξεις τους συγκεκριμένους χορευτές;
Ο καθένας από τους χορευτές, και θα ήθελα να αναφέρω όλα τα ονόματα, Ερμής Μαλκότσης, Δήμητρα Μερτζάνη, Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Σταυρούλα Σιάμου, Νάνσυ Σταματοπούλου και Δημήτρης Σωτηρίου, είναι μοναδικός, έχει τη δική του προσωπικότητα, στυλ και έκφραση και παράλληλα το γεγονός ότι έχουν εμπειρία διαφορετικών χρόνων δημιουργεί ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο. Ήθελα πολύ να φτιάξω μία ομάδα μέσα από την πολυμορφία και όχι μέσα από την ομοιογένεια.
Περισσότερες πληροφορίες
Ανώνυμο
Το έργο είναι η αναπαράσταση ενός χορού που, αν και έχει δημιουργούς, επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως «ανώνυμος», αναζητώντας τις ρίζες του σε τελετουργίες μύησης και συμμετοχής.
