Φωτογραφίες: Δημήτρης Μαόφης
Όχι, δεν είναι ότι θέλω να γίνω γραφικός με φτηνιάρικες ατάκες του τύπου «το μέγεθος μετράει» και άλλα τέτοια, αλλά θα γίνω. Χωρίς υπερβολή, το να βλέπεις παραστάσεις stand up με κοντά χίλιους θεατές, είναι μία άλλη εμπειρία. Ένα βιωματικό σαραντάλεπτο που ο κωμικός παίρνει αγκαζέ ολόκληρο το κοινό και το βάζει να χτυπηθεί πάνω σε μία ρυθμική μπότα, με το γέλιο στα πρίμα και τα μπάσα. Και που –όπως και να το κάνουμε– δεν μπορεί να γραφτεί μέσα σε λίγες γραμμές. Αυτή ήταν η πιο δυνατή αίσθηση που μου έμεινε από την πρώτη ημέρα στο Athens Comedy Festival, στο φεστιβάλ κωμωδίας που συνεχίζεται στις τέσσερις αίθουσες του Πολυχώρου, Ιερά οδός 13 («Gazi Live», «Acro», «Φως» και «Petrogazi»), όταν μετά από καμιά δεκαριά παραστάσεις σερί πήρα το δρόμο της επιστροφής.
Τι να πρωτοπεί κανείς. Πρώτο frame που σκάει στο μυαλό μου; Ημιτελικοί «Donkey of the year». Ένα φεστιβαλικό open mic με dead pan τύπους να μιλάνε για αμήχανα σκηνικά σε δημόσιες ντουζιέρες, Πόντιους ποιητές να προτείνουν άπλετο τρολάρισμα στους δρόμους της Αθήνας ως λύση για τα μπινελίκια, δεκαεννιάχρονους κωμικούς με φίλους-dealers που τους αναγνωρίζεις αμέσως από το τρίπτυχο αρνέτ-αντιανεμικό-μπανάνα στη μέση, και σερβιτόρες –κανονικές dealer ναρκωτικής ουσίας, αυτής της καφεΐνης– να μοιράζονται πώς έχασαν την πίστη τους στην ανθρωπότητα μετά από αρκετά χρόνια στο δίσκο. Με άλλα λόγια, τί καλύτερο από το να βλέπεις μια παράσταση με πρωτοεμφανιζόμενα ονόματα να ανεβαίνουν ακομπλεξάριστα πάνω στη σκηνή με ολιγόλεπτα bit και να παρασύρουν το κοινό σε άλλες θεματολογίες και set up αστείων;
Δεύτερο frame: work in progress από όλη την κωμική ελίτ. Άλλοι γύρισαν βουνά και λαγκάδια της Ευρώπης, άλλοι πήραν σβάρνα μπαράκια, ρακομελάδικα και εναλλακτικά καφέ της πόλης, άλλοι κλείστηκαν σε δωμάτια απομόνωσης και έκαναν διαλογισμό. Όμως όλοι τους είχαν τον ίδιο σκοπό: να μαζέψουν τεφτέρια, σημειώσεις, μπακαλόχαρτα και κόλλες Α4, να πάρουν μια βαθιά ανάσα και να βγάλουν το πρώτο draft των νέων τους κειμένων, την πρώτη εκδοχή από τις αυριανές παραστάσεις, σε φεστιβαλικά μεγάλο κοινό (sold out όλες τους και με έξτρα θέσεις). Και το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία (τουλάχιστον δική μου). Είδαμε τον Λάμπρο Φισφή να απλώνει ένα αξιοζήλευτα μεγάλο bit για όλα όσα αλλάζουν όσο μεγαλώνεις, την εμμονή με τα τάπερ και τα καπάκια τους, το μεσημεριανό blue screen του ύπνου και τις υπερ-τυπικές προσφωνήσεις/αποφωνήσεις στα email. Είδαμε τον Δημήτρη Δημόπουλο να βουτάει από την καφρίλα στην αφρόκρεμα (ναι, από εκεί είναι το «Καφρόκρεμα»), από –κυριολεκτικά– τη σκατίλα της παιδικής ηλικίας στους ατρόμητους Λακεδαιμόνιους, από το παραστατικό φορμά του YouTube στις ψαγμένες αναφορές Αισχύλου-Σοφοκλή-Ευριπίδη. Είδαμε τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο να γράφει αρκετά πιο βιωματικά, να περνά από το θάνατο του πατέρα του σε άκυρες βόλτες με τον νεκροθάφτη, και από εκεί στην εμπειρία του να είσαι μπαμπάς (ναι, έγινε πατέρας) μαζί με τα προεόρτια και τα μεθεόρτια της γέννας –σε έναν δίπολο θανάτου και ζωής, που είχε φλερτάρει και παλιότερα με το bit της κηδείας και που πλέον φέρνει ακόμα πιο ώριμα και δεμένα.
Και τρίτη εικόνα που μου έρχεται είναι το επικό φινάλε σε solo παραστάσεις, που ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους από το σημείο που ξεκίνησαν, στο φεστιβάλ, και με τις κάμερες πατημένες στο «on» (επίσης sold out και οι δύο). Ο Ζήσης Ρούμπος με το «Πόζα Μηδέν» μας έκανε μια μεγάλη self-exposure βόλτα από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ενήλικη ζωή του, με ελικοφόρους μπάμπουρες να σκάνε, geek ιστορίες να ξεθάβουνε arcade games και φρίκες από τη γέννα της γυναίκας του (ναι, δεν έγινε μόνο ο Βύρωνας πατέρας), σε ένα παραστατικό ντελίριο που έσβησε με ένα συγκινητικό twist (και δεν σποϊλάρω άλλο). Από την άλλη, η Χρύσα Κατσαρίνη μετά το δικό της απόσπασμα στο «Stand up for U», πέρασε στο solo της, έκλεισε τον κύκλο του «Ό,τι πολυτιμότερο έχω», σε μία special edition έκδοση, μάλιστα, με βιντεοσκόπηση. Εκεί να δεις self-exposure. Απανωτές δίπλες σε σέξι φούρλες, περπάτημα με παρκόμετρο αλά φορτηγού, οικογενειακές ιστορίες με μαγικούς πατέρες –που εξαφανίζονται σαν μάγοι– και ένα διάχυτο loveliness μαζί, που σπάει όλα τα κοντέρ.
Τώρα για να μην πιάσω επόμενα cut με τον Τόνι Σφήνο να εμφανίζει τα-πιο-άκυρα πράγματα από μια μικρή βαλιτσούλα και να ανεβάζει τον παλμό σε αμέτρητα «τσικάκια» με ένα πολύωρο show, ή με τις αυτοσχεδιαστικές ατάκες στη late night κουβέντα από το «Big Talk», ή με το μια-κατηγορία-από-μόνο-του κατάμεστο «Stand up for U» (ή…, ή…, ή…), και μιας και η ώρα για την έναρξη της δεύτερης ημέρας του Athens Comedy Festival πλησιάζει, λέω να σταματήσω κάπου εδώ. Με έναν πολυχώρο να είναι συνολικά φίσκα μέχρι το προαύλιο τμήμα, γέλια ανά λίγα δευτερόλεπτα να φτάνουν μέχρι έξω και ένα μέγεθος που μέχρι πρότινος φάνταζε ασύλληπτο για την ελληνική stand up σκηνή… η κωμωδία και το stand up γράφουν ιστορία.
Πληροφορίες για όλες τις παραστάσεις του φεστιβάλ θα βρείτε στο www.athenscomedyfestival.gr. Προπώληση εισιτηρίων γίνεται από το www.viva.gr. Ειδική προσφορά δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός από το COSMOTE DEALS for YOU. Οι χορηγοί του Athens Comedy Festival, τα Pitatakia, τα «TGI Fridays» και το Schweppes, συντροφεύουν ιδανικά τη μεγάλη αθηναϊκή γιορτή κωμωδίας
