Simul

Είναι ωραία αυτά τα φθινοπωρινά βράδια με τη δροσιά να σου χαϊδεύει το μάγουλο και να φοράς άνετα το κοντομάνικο ακόμη. Κι όσο κρατάει ακόμα ο καιρός σας προτείνω να επισπεύσετε ένα δείπνο στη μικρούλα αυλή του «Simul», όπου ρουφάς μια μοναδική αίσθηση αρχοντικής Αθήνας από τα παλιά. Ίσως αυτό που θα πω να φανεί κάπως αυθαίρετο, αλλά το να κάθεσαι σ’ αυτή την μπροστινή αυλή και να τρως έχει κάτι από την αύρα γειτονιάς του Village στη Νέα Υόρκη. Εδώ λοιπόν περικυκλωμένος από πράσινο σε μια πολυκατοικία αρ-ντεκό του 1932, η ησυχία ενός μπουτίκ εστιατορίου κέντρο-απόκεντρο μαζί με τη μπιστρονομία του Νίκου Θωμά ασκεί γοητεία σ’ ένα κοινό νέων που φορώντας την καλύτερή τους διάθεση έρχονται εδώ για να χαλαρώσουν.

Μεσοβδόμαδα και παρ’ όλες τις δυσκολίες της εποχής, το μαγαζί γεμίζει μέσα και έξω, δείχνοντας τις αντοχές και την ελκτική δύναμη που το κάνει στα μάτια των σύγχρονων Αθηναίων ένα από τα «πρέπει» της πόλης. Μέσα, έχουν καταφέρει να απλώσουν μια θερμή αφαιρετική λογική, έναν σχεδόν σπιτίσιο μινιμαλισμό που κάνει τη σάλα να μοιάζει με στιλάτο σαλόνι, ένα πολύ μοντέρνο έργο στον άγριο τοίχο, φωτιστικά γραφείου, «βιβλιοθήκες» ποτηριών και αξεσουάρ, αναπαυτικοί καναπέδες, ήρεμα ντιζαϊνάτη επίπλωση, κι ένα θερμό κοκκινοκίτρινο από το tailor made φωτιστικό με τους μεγάλους λαμπτήρες και τα «σύρματά» τους στο ταβάνι. Νέα ζευγάρια που ζουν τον έρωτά τους και μικρές ούτω ή άλλως παρέες φίλων ήταν το ενσταντανέ της βραδιάς, ζωντανό και σύγχρονο. Οι σερβιτόροι, περιποιητικοί, με αυτοπεποίθηση και άνεση, γνωρίζουν πολύ καλά τις λεπτομέρειες των πιάτων και εκπροσωπούν εξαιρετικά το στιλ του εστιατορίου.

Την κουζίνα του Θωμά την είχα δοκιμάσει μέχρι τώρα στο «Privilege» όπου έχει την επιμέλεια, και μου αρέσαν οι ιδέες της. Τρώγοντας για πρώτη φορά στην έδρα του, σημειώνω τη σημασία στη λεπτομέρεια από το κουβέρ. Έρχονται τρία homemade αφράτα ψωμιά (γλυκοφάγωτο αφράτο κουλούρι Θεσσαλονίκης, νόστιμο λευκό με προζύμι, φοκάτσια με ένταση Μεσογείου) με ελαιόλαδο κι ένα γευστικότατο βούτυρο με μυρωδικά. Το φαγητό ακολουθεί το ρυθμό της εποχής, προσθέτοντας τα καλούδια της αγοράς σε πιάτα ημέρας, και κινείται στο ρυθμό της μπιστρονομίας. θέλει δηλαδή τις πολύ καλές πρώτες ύλες και το προσεκτικό μαγείρεμά τους να συνδυάζονται με την οικειότητα και την καινοτομία και να σερβίρονται με χαλαρό πνεύμα στον αντίποδα του στημένου.

Άκρως χαρακτηριστικά είναι δύο πολύ πετυχημένα signature πιάτα που δεν βγαίνουν ποτέ από το μενού. Κατ’ αρχάς η al dente ρεβιθάδα με τηv umami νοστιμάδα της που συνδυάζεται χέρι-γάντι με τη θεάρεστη απαλότητα του μεδουλιού και έχει πάνω της να σερφάρουν ως προσγειωμένη εξτραβαγκάντσα γλυκοφάγωτες καραβίδες. Έπειτα ο κόκορας, μαγειρεμένος στην εντέλεια, με το σκούρο ζουμερό κρέας του να χαρίζει βαθιά γεύση, ενώ η πετσούλα του τραγανίζει υπέροχα, συνοδεύεται από τραχανότο-βόμβα με ξινό τραχανά δουλεμένο με πελτέ ντομάτας και τελείες από αρσενικό Νάξου πάνω του.

Δεν είναι όμως όλα τα πιάτα το ίδιο επιτυχημένα. Η τάρτα ημέρας με χόρτα χρειάζεται δουλειά για να εκφραστεί ή dirty ελεγκάντσα των γλυκαδιών που έχει πάνω της (στη δική μας περίπτωση ήταν παραψημένα) και να συνδυαστεί ωραία με τη σάλτσα αβγολέμονο και το ξινούτσικο νιβατό τυρί. Αλλά και το επίσης ελαφρώς παραψημένο καλαμάρι περίμενα να σκάει ωραία πυροτεχνήματα στη γλώσσα ακούγοντας την περιγραφή για γάλα καρύδας μαγειρεμένο με χέλι, αμπελοφάσουλα και αρακά και μαρμελάδα τσορίθο, αλλά δεν τα ένιωσα και απογοητεύτηκα.

Πιστεύω στις μοντέρνες αποδόσεις κλασικών σπεσιαλιτέ και το ταρτάρ χουνκιάρ μπεγεντί είναι έξυπνη ιδέα. το δουλεμένο με πελτέ, κομμένο μάλλον στο χέρι, κρέας είναι πολύ γευστικό, η αλμύρα των αβγών ρέγγας πετυχημένο καρύκευμα, τα τραγανά κρεμμύδια ΟΚ, ο μεταξωτός πουρές μελιτζάνας καλός αλλά λίγος, μου έλειψαν ωστόσο τα χαρακτηριστικά γλυκά μπαχαρικά της σπεσιαλιτέ, οπότε λέω «ναι» αλλά δεν βγάζω το chapeau μου. Η αλλιώτικη χωριάτικη σαλάτα του «Simul» έχει σαν αστέρι ένα εξαιρετικό σορμπέ αγγουριού που αφήνει ατελείωτη επίγευση στο στόμα. βρίσκεται στο κέντρο του μπολ, με ζωμό χωριάτικης, περικυκλωμένο από κομματάκια ντομάτας τριών χρωμάτων, φράουλα και σταμνοτύρι με μαστίχα Χίου, αλλά οι άγουρες κόκκινες ντομάτες εμπόδισαν την απογείωσή του.

Προσωπικά πιστεύω ότι το μπαρμπούνι πάει χαμένο όταν σερβίρεται ωμό, αφού το υπέροχο άρωμα που εκπέμπει όταν περνάει απ’ τη φωτιά, εδώ σιωπά· αυτό δεν σημαίνει ότι το ταρτάρ του δεν είναι ευχάριστο. Ξεχωρίζω επίσης τα ωραία vegetarian ραβιόλια γεμισμένα με κουνουπίδι και γραβιέρα σπηλιάς, πασπαλισμένα με φουντούκια σ’ έναν ζωμό του ίδιου τυριού με απαλή νοστιμιά, και το κατσίκι-έκπληξη που έρχεται σε μορφή πεντανόστιμου μπιφτεκιού συνδυασμένο με αρακά και αγκινάρες σε διάφορες μορφές (μαγειρεμένα κομμάτια, γλυκοφάγωτος πουρές, τσιπς), εκφράζοντας πετυχημένα τη λογική της bistronomy.

Τα επιδόρπια είναι αστέρια. Ωραιότατες συνθέσεις της Εμμανουέλας Δελατόλα με ανανά σαμπαγιόν βανίλιας - αλμυρής καραμέλας, κομπόστα μήλου και παγωτό τριαντάφυλλο, και carrot cake με καρότο σε διάφορες μορφές (κρέμα, ζελέ, σε ζύμωση).

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 30/9.

SIMUL Υψηλάντου 63, Κολωνάκι, 2107224737. Ωράριο λειτουργίας: Από 6 μ.μ., κλειστά Κυρ. Τιμή: € 40-45 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.