Κουβαλάει βαριά κληρονομιά και φιλοδοξεί να γίνει τοπόσημο διαρκείας στην Αθήνα. Με το άνοιγμά του, μετά την πρόσφατη, κομψή ανακαίνισή του, έγινε ό,τι πιο hot και πολυσυζητημένο στην πρωτεύουσα. Γοητευτικό και πολύ ακριβό…
Αριστοκρατικό άρωμα άστεως: Πιστεύω ότι τα εστιατόρια χρειάζονται χρόνο για να αποκτήσουν αύρα και ψυχή, αλλά οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις τους. Σαφώς το «Zonars» θα είναι αρκετά διαφορετικό όταν θα έχουν πατηθεί τα ωραία μωσαϊκά του, θα έχουν κάτσει χιλιάδες στις πολυθρόνες του κι οι δρύινες μπουαζερί θα έχουν σκουρύνει. όμως, μια πρώτη αύρα υπάρχει ήδη. Το «παλιό χρήμα» το βλέπεις, γιατί του ταιριάζει το άρωμα του χώρου: με επαγγελματική, με απογευματινή ή με βραδινή περιβολή, δίνει τακτικότατα το «παρών» – δεν είναι απίθανο να συναντήσετε ακόμα και κυρίες με καπέλα και ευρωπαϊκό αριστοκρατικό αέρα. Καρύκευμα literaire υπάρχει, όπως και αρκετοί 30άρηδες-40άρηδες, με σύγχρονο, σπορ ντύσιμο που δίνουν στο χώρο φρεσκάδα, αλλά και κόσμος του θεάτρου φυσικά, λόγω θεατρογειτονιάς.
Όταν ανοίξει για τα καλά η τουριστική σεζόν, θα συρρεύσουν και οι ξένοι, ενισχύοντας την κοσμοπολίτικη αύρα του. Το άλλο στοιχείο που προσδίδει βιωματικό χαρακτήρα στο «Zonars» είναι τα έργα τού Μίνου Αργυράκη, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται στο χώρο από τότε που ο δημιουργός τους σύχναζε εδώ με τον Χατζιδάκι, τον Γκάτσο, τον Τσαρούχη, τον Takis και τη Μελίνα Μερκούρη. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη έναρξη από αυτή την, προσωρινή έστω, έκθεση. Από την άλλη, το «Zonars» είναι ακριβό μαγαζί και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι απόφαση του μάρκετινγκ.
Οι τιμές του κυμαίνονται στο ίδιο επίπεδο, αν δεν το υπερβαίνουν, με αντίστοιχα μαγαζιά του Παρισιού, αλλά η μεγάλη υπερβολή παρατηρείται στα κρασιά, των οποίων η λιανική τιμή πολλαπλασιάζεται χωρίς κανένα λόγο τις περισσότερες φορές επί 4, ακόμη και επί 5! Για τέτοιες τιμές όμως υπάρχουν λεπτομέρειες που… κλοτσάνε: τα τσόπστικ, λ.χ., έρχονται σε μια πολύ φτηνή, χάρτινη θήκη που δεν ταιριάζει με το ύφος του χώρου, στις τουαλέτες δεν υπάρχουν υφασμάτινες πετσέτες, ενώ παρότι έπαιξα πολύ με τις βρύσες, ζεστό νερό δεν κατάφερα να τρέξει. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτά είναι τα στοιχεία που καθορίζουν το μαγαζί, επηρεάζουν όμως το επίπεδο του σέρβις, το οποίο παραμένει πολύ καλό, με προσεγμένα πιάτα και ποτήρια και με τα νέα παιδιά που σερβίρουν να δείχνουν προθυμία και επαγγελματισμό.
Δεν μπορώ ν’ αποφύγω μια συνοπτική περιγραφή του εσωτερικού για όσους δεν έχουν επισκεφτεί το μαγαζί ή δεν έχουν δει φωτογραφίες: μπουαζερί από ξύλο καρυδιάς στο χρώμα της ανοιχτόχρωμης σοκολάτας και του πούρου στους τοίχους. η μεγαλύτερη ίσως μπάρα της Αθήνας, «ντυμένη» με κασσίτερο, δεσπόζει στο κέντρο έχοντας από πάνω της μια συστοιχία μπρούντζινων λωρίδων, που ξετυλίγονται σαν φυσαρμόνικα, παρακολουθώντας το σχήμα της, και, μπροστά της, τα στουλ-πολυθρόνες, ντυμένα με γαλάζιο βελούδο. πράσινο, πετρόλ, ανοιχτό μπλε, χρυσαφί, κόκκινο, σοκολατί είναι τα χρώματα της στολής των επίπλων. μια κλασάτη, γλυκιά ηρεμία απλώνεται παντού, ειδικά τις καθημερινές, και το soundtrack από τους εναλλασσόμενους DJs πολύ καλό.
Οι στιλάτες μεταλλικές καρέκλες με τα άσπρα μαξιλάρια –σαν του «Plaza Athenee» στο Παρίσι, όπως έχει δηλώσει ο Χρύσανθος Πανάς– δίνουν επίσης άλλον αέρα στον εξωτερικό του χώρο, και χειροκροτώ την κατάργηση των σκίαστρων στη βεράντα της Βουκουρεστίου, που μας αφήνει να βλέπουμε τα πλατάνια και τον ουρανό. Θα σας εκμυστηρευτώ κι ένα μικρό μου παράπονο: τα tube chandeliers πάνω από το communal table, βραβευμένη δημιουργία του ντιζάινερ Μάικλ Αναστασιάδη, που μου αρέσουν πολύ, σχεδόν ποτέ δεν τα έχω δει αναμμένα τις –κάμποσες– φορές που έχω πάει στο «Zonars».
Κοσμοπολίτικα πολυσυλλεκτικό: Επικεφαλής της κουζίνας είναι ο έμπειρος σεφ Νίκος Σκλήρας, στενός συνεργάτης των αδελφών Πανά από τον καιρό του «Central», που έχει στην ευθύνη του τα «Island», «Salon de Bricolage» και λίαν προσφάτως το «City Bistro» στη στοά Σπύρου Μήλιου. Ο κατάλογος έχει λοιπόν εντόνως διεθνιστικό πνεύμα: κλασικές διεθνείς σπεσιαλιτέ, μεσογειακά πιάτα, great classics της αστικής ελληνικής κουζίνας που υπήρχαν στο «Zonars» παλιά και κάποια από τα πιο δημοφιλή πιάτα του επικεφαλής σεφ που γλυκοκοιτάζουν το fusion ανάμεσα στην Ιαπωνία και την Ευρώπη, όπως το καλοφτιαγμένο ταρτάρ κιτρινόπτερου τόνου με αβοκάντο και ελαφριά σάλτσα σόγιας – καλό, αρμονικό, αλλά και χωρίς εξάρσεις.
Ένα ακόμη από τα signature πιάτα του σεφ είναι το ριζότο με μανιτάρια porcini και βούτυρο miso, το οποίο ο Σκλήρας έχει εξελίξει σε μια πιο ανάλαφρη εκδοχή, με φύτρες σόγιας και αβγά χελιδονόψαρου tobiko. η άψογη τεχνική στο μαγείρεμά του καταλήγει σ’ ένα πιάτο πλούσιο και πολύ γευστικό. Η αστάθεια όμως παραμονεύει στη γωνία, και σ’ ένα άλλο ριζότο με σαφράν που συνοδεύει ένα κότσι αρνιού, το αλάτι έχει ξεφύγει στραπατσάροντας την ισορροπία. το κρέας πάλι, πολύ τρυφερό με μια σάλτσα κόκκινου κρασιού είναι ΟΚ.
Υπάρχουν λεπτομέρειες πάντως που δεν τις ελέγχει απολύτως η κουζίνα, και γι’ αυτό μπορεί να είναι μεν καλή, αλλά δεδομένων των υψηλών τιμών θα περίμενε κανείς περισσότερα. Οι καραβίδες τεμπούρα, λ.χ., που σερβίρονται έξυπνα με μια πικάντικη κρέμα, η οποία θυμίζει 1960, και με μια νόστιμη ponzu sauce είναι ενδιαφέρουσες και όμορφα τραγανές, αλλά το λάδι δεν θα ’πρεπε να «ακούγεται» τόσο πολύ στο τηγάνισμά τους.
Τα σούσι, επίσης, είναι ικανοποιητικά όπως και το Chilean bass σε miso. Από το τελευταίο πάντως, ντελικάτο και σωστά ψημένο, λείπει η έξτρα γεύση, αφού όπως παρατήρησε κάποιος από τους ομοτράπεζούς μου δεν ξεχωρίζεις εύκολα αν είναι ψάρι ή κοτόπουλο. Ατού δίπλα του, μια σαλατούλα με ωραία κινόα, φύκια και φασολάκια edamame. Εκεί όμως που η κουζίνα χάνει εντελώς την μπάλα είναι οι ελληνικές σπεσιαλιτέ. Από τους λαχανοντολμάδες λείπει η χάρη, καθώς η γέμιση του κιμά είναι πολύ σφιχτή και το αβγολέμονο δεν έχει την τσαχπινιά που περιμένεις. Ο μουσακάς, σε πολύ μεγάλη μερίδα, φτιάχνεται με κιμά κοτόπουλου, στερείται γευστικού βάθους και χάνει την επαφή του με την παράδοση δίχως να φέρνει κάτι καινούργιο.
Αλλαγή σκηνικού στα γλυκά, τα οποία από μόνα τους αποδεικνύονται λόγος για να καθίσεις στο «Zonars». Αυτό που περιγράφεται ως «παγωτό Σικάγο, το αγαπημένο της κυρίας Εριέττας» είναι μια πληθωρική, ωραιότατη εκδοχή της cult σπεσιαλιτέ του '60. σερβίρεται σε τεράστιο ποτήρι ως μια κόλαση σοκολάτας με ξηρούς καρπούς, σαντιγί και μπισκότα σαβαγιάρ. Ακόμα καλύτερες, μοντέρνες και δροσιστικές είναι οι μαστιχωτές μαρέγκες με κρέμα λευκής σοκολάτας, σορμπέ yuzu και σιρόπι βασιλικού.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 18/2
ZONARS Πανεπιστημίου & Βουκουρεστίου, Σύνταγμα, 2103251430. Ωράριο λειτουργίας: All-day. Τιμή: € 35-50 (το άτομο, χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι.Πάρκινγκ: κυρίως σε φυλασσόμενα πάρκινγκ.
Old fashioned
Γλυκά στο τρόλεϊ
Με εντελώς παλιομοδίτικη αισθητική, κάποια από τα επιδόρπια έρχονται δίπλα στα τραπέζια πάνω σ’ ένα τρόλεϊ. Τρεις τούρτες –σοκολατίνα, αμυγδάλου, black forest– ήταν η σοδειά της μέρας κι εμείς διαλέξαμε την τελευταία. Η παλιακή εμφάνιση κρύβει ένα αέρινο γλύκισμα κλασικής νοοτροπίας, που όμως του λείπει η κατάλληλη αμυγδαλάτη ένταση. Καλό μεν, αλλά…
Afternoon tea
Ωραίο... τριώροφο σερβίρισμα αλλά πανάκριβο, διότι ένα τσάι με τα συνοδευτικά του κοστίζει € 40, δηλαδή ένας Έλληνας καλείται να καταβάλει περίπου 33% περισσότερα απ’ ό,τι ένας Λονδρέζος που θα απολαύσει το afternoon tea στο περίφημο «Fortnum & Mason»! Καλά τα σάντουιτς και τα μακαρόν, μέτρια τα scones, υπερβολικά γλυκά τα παστάκια και η τάρτα σοκολάτας, και ακόμη πιο γλυκά η κρέμα βανίλια, η μαρμελάδα και η κρέμα λεμονιού.
