Pelagos

Μπαίνοντας σε ένα τόσο πολυφωτογραφημένο, τόσο αγαπημένο μέρος όπως ο «Αστέρας», με τα στιγμιότυπα καλοπέρασης διασημοτήτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό να περνάνε εντελώς κινηματογραφικά από το μυαλό μου, αναρωτιέμαι πώς λειτουργεί η κρυφή δύναμη που φορτίζει ένα τόσο ισχυρό τοπόσημο. Ενώ, λοιπόν, η ριζική ανακαίνιση του ξενοδοχείου από ένα brand με το κύρος του Four Seasons ανεβάζει και διευρύνει τη φήμη του, η αίγλη που αναβλύζει από την ιστορία του το κάνει να ακτινοβολεί ακόμη περισσότερο.

Την ιστορία φυγείν αδύνατον ή –για να το πω αλλιώς– το καινούργιο ξενοδοχείο και τα εστιατόριά του δεν μπορούν να ξεκινήσουν μια εντελώς παρθενική διαδρομή στην Αθήνα· οφείλουν να υπερασπιστούν και την αίγλη του παρελθόντος, και τη φήμη του καταξιωμένου τους ονόματος στην παγκόσμια σκηνή της φιλοξενίας.

Ευτυχώς, στη νέα εποχή του «Αστέρα» by Four Seasons, οι δύο υποχρεώσεις συγκλίνουν. Περιδιαβαίνοντας, λοιπόν, το ξενοδοχείο, η αίσθηση που μου δημιουργείται είναι αυτή της διάχυτης πολυτέλειας που καταφέρνει να είναι cool και χαλαρωτική, αριστοκρατική και στιλάτη αλλά και πολύ φιλότεχνη, αφού ο χώρος είναι γεμάτος πίνακες κυρίως Ελλήνων καλλιτεχνών. Από τα τραπέζια της ναυαρχίδας των εστιατορίων του «Four Seasons» παρελαύνουν με το που άνοιξε κοσμικοί, πολιτικοί, media, κόσμος της μόδας και, φυσικά, οι κομψοί, καλοβαλμένοι ξένοι πελάτες που κάνουν εδώ διακοπές. Είδα, μάλιστα, κάποιους επωνύμους να παραγγέλνουν και οι τέσσερις rib eye σε ένα εστιατόριο που ειδικεύεται στο ψάρι –αυτό κι αν είναι ειρωνεία!– θέλοντας να είναι παρόντες στο πηγαινέλα αυτού του place to be για το οποίο μιλάει όλη η Αθήνα.

Ο χώρος μοιάζει με πανέμορφη, κομψή μπρασερί πάνω σε πολυτελές κρουαζιερόπλοιο που έχει αράξει στον Λαιμό Βουλιαγμένης. Στον πολύ γνωστό διεθνώς ντιζάινερ και αρχιτέκτονα Martin Brudnizki («Harry’s Bar», «Scott’s», «The Ivy», «Hix» στο Λονδίνο και «Matsuhisa» στο Σεν Μόριτζ) αρέσουν πολύ οι καναπέδες και τα σεπαρέ και στο «Pelagos» τους έχει απλώσει σχεδόν παντού να γλυκαίνουν κλασάτα το χώρο με το «ξανθό» τους δέρμα. Δύο μεγάλοι και πολύ φινετσάτοι πολυέλαιοι, όμορφα φωτιστικά, τα σχοινιά από βαμβάκι και βελούδο –για να μπορείς να τα χαϊδεύεις, όπως μας είπαν– και μια αρχιτεκτονική γεωμετρία από πολύχρωμα μάρμαρα στο πάτωμα δείχνουν τη μεγάλη σημασία που έχουν δώσει στις λεπτομέρειες και στην αρμονία του χώρου. Αυτήν την περίοδο, πάντως, όλα τα λεφτά είναι να τρως στη βεράντα και να ρεμβάζεις το ηλιοβασίλεμα και τη γαλήνη του κόλπου.

Όσον αφορά τις γεύσεις, τώρα, οι προδιαγραφές της δημιουργίας του μιλούν για ένα εστιατόριο «αυθεντικά ελληνικό, με έμφαση στα ελληνικά ψάρια και θαλασσινά κι εκλεπτυσμένες, δημιουργικές συνταγές που υπογραμμίζουν τις γεύσεις του Αιγαίου». Όντως στο μενού υπάρχουν και σύγχρονες, και πιο παραδοσιακές προτάσεις.

Από την πρώτη ομάδα πολύ ωραία ήταν το amuse bouche του μαριναρισμένου σολομού με λάιμ και το καρπάτσιο από αστεράτο, πλούσιο σε γεύση λαβράκι. Η ιδέα του μπαρμπουνιού ταρτάρ παίζει τελευταία στην Αθήνα, αλλά έχω καταλήξει ότι η γεύση του χάνει τελικά το σεξαπίλ της όταν σερβίρεται ωμό και το επιβεβαίωσα ακόμη μία φορά στο «Pelagos»: η ερεθιστική μεταμοντέρνα απόδοση του σαβόρο, με γεύσεις από δεντρολίβανο, παλαιωμένο ξίδι και σταφίδες, θέλει άλλο ψάρι για να αποτελέσει αληθινά δυνατή πρόταση.

Υπάρχουν και άλλες σπεσιαλιτέ όμως με αδυναμίες στην τελική τους σύνθεση. Το καλό crab cake, λ.χ., από πολύ νόστιμο μπλε καβούρι έχει δίπλα του μια ορεκτική, ελαφρώς spicy μαγιο­νέζα που του πάει αλλά κι εντελώς αταίριαστα και άχαρα μαυρομάτικα φασόλια χωρίς τη μαρινάδα άνηθου - λεμονιού που περιγράφει ο κατάλογος. Οι σουπιές στη σχάρα αποπνέουν φινέτσα κι εκφραστική γεύση, αλλά δυστυχώς έρχονται πάνω σε ένα γευστικά πολύ άτονο σπανακοριζότο, που μετριάζει την τελική απόλαυση.

Το σέρβις πρέπει να είναι από τα δυνατά στοιχεία του «Pelagos» και είναι αλήθεια ότι τα νέα παιδιά σερβίρουν ικανοποιητικά. Είναι ωστόσο εμφανής η έλλειψη ενός πεπειραμένου επικεφαλής, που θα αποτελεί την ψυχή του εστιατορίου και θα ρυθμίζει τις σημαντικές λεπτομέρειες. Το λέω αυτό διότι για δύο από τα πιάτα μας υπήρχε σέρβις σε τρόλεϊ, μόνο που το όντως αρχοντικό σερβίρισμά τους έγινε πίσω από την πλάτη μας, χωρίς να το βλέπουμε, ενώ ένας έμπειρος σερβιτόρος θα το έκανε στο πλάι, που υπήρχε άφθονος χώρος για να το απολαύσουμε.

Μιλάω για μια σφυρίδα με πολύ καλή πικάντικη σάλτσα μπουρδέτο μέσα σε χάλκινο τηγάνι και πολύ καλές τηγανητές πατάτες, τις οποίες ο σερβιτόρος βούτηξε στη σάλτσα για έξτρα γεύση, και για μια πολύ νόστιμη, άψογα ψημένη σφυρίδα που το καλύτερο κομμάτι της, το κεφάλι, θα πήγαινε στα αζήτητα αν δεν το ζητούσαμε εμείς! Πολύ καλό και το τραγανό, ζουμερό τηγανητό μπαρμπούνι.

Είναι κρίμα δύο δυνατά σε γεύση επιδόρπια όπως η κρέμα λεμονιού και η σεράνο να χάνουν πόντους από τα μέτρια παγωτά που ήταν δίπλα τους. Το «Pelagos» έχει τη δυναμική να ανεβεί στο επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι, αλλά για να το καταφέρει χρειάζεται να προσέξει όλες τις λεπτομέρειες.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 8/5.

PELAGOS Ξεν. «Four Seasons Astir Palace Hotel Athens», Απόλλωνος 40, Βουλιαγμένη, 2108901190. Ωράριο λειτουργίας: Από το πρωί. Τιμή: € 60-75 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ: Στο ξενοδοχείο.