AEON: "Δεν θα ήθελα ποτέ να δημιουργηθεί με το κοινό μια σχέση περσόνας-ακροατή"

Μια από τις πιο αξιόλογες φωνές της πολιτικοποιημένης DIY σκηνής, η AEON, ανεβαίνει στη σκηνή του Rudu Fest Athens Open Air (14 Ιουνίου, ΠΛΥΦΑ) -σε ένα κοινό line-up με τους Μικρό Κλέφτης, Katohos, Το Σφάλμα, MI55T w/ Crashoverride- φέρνοντας μαζί της έναν κόσμο όπου η ραπ συναντά την παράδοση και η τέχνη γίνεται μέσο αντίστασης. Με αφορμή τη συμμετοχή της στο φεστιβάλ, μιλήσαμε για τον δίσκο "Χαϊμαλίνα", τη σημασία της κοινότητας, τη δύναμη του στίχου και το πώς η μουσική μπορεί ακόμη να ενοχλεί, να εμπνέει και να φροντίζει.

Έχεις ζήσει σε Βουλγαρία, Κρήτη, Αθήνα. Πώς έχει διαμορφώσει αυτή η γεωγραφική πολυμορφία την ηχητική σου ταυτότητα;
Σίγουρα τα ταξίδια βοηθάνε στην κατανόηση της μουσικής, ιδίως της παραδοσιακής. Όταν βρίσκεσαι στον τόπο όπου μια μουσική έχει γεννηθεί, μαθαίνεις να την αντιλαμβάνεσαι σε βάθος. Με έχουν βοηθήσει πολύ τα ταξίδια και τα μέρη που έζησα, για να διδαχτώ αυτές τις μουσικές, και κατ’ επέκταση έχουν αποτελέσει σημαντικά κομμάτια έμπνευσης της μουσικής μου ταυτότητας και του τρόπου που δημιουργώ στο σήμερα.

Πώς επέλεξες το ραπ ως κύριο μέσο έκφρασης, σε σχέση με άλλα είδη μουσικής που έχεις μελετήσει;

Πέραν του ότι είχα μια αγάπη πάντοτε για την ποίηση, τις λέξεις και τον ίδιο τον λόγο, το ραπ με διευκόλυνε λόγω της αυτονομίας που πρόσφερε. Καθώς ήμουν ένα παιδί αρκετά μόνο του σε ένα χωριό της Κρήτης και δεν ήταν εύκολο να κάνω άλλες μουσικές, να φτιάξουμε μπάντες κ.λπ. με άλλο κόσμο, βρήκα μια μουσική την οποία μπορούσα να δημιουργήσω μόνη μου και αυτό μου πρόσφερε την αυτονομία που χρειαζόμουν, ώστε να συνεχίζω να δημιουργώ.

Πώς βλέπεις την απήχηση της κοινωνικά και πολιτικά συνειδητοποιημένης ραπ σήμερα — όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς; Πιστεύεις ότι μπορεί να σταθεί ως αντίβαρο στην αποπολιτικοποίηση του δημόσιου λόγου ή φοβάσαι μήπως καταναλώνεται χωρίς πραγματική επαφή με το περιεχόμενό της;
Σίγουρα υπάρχουν πάντοτε αμφιβολίες στο αν η κοινωνία θα αγκαλιάσει ολοκληρωτικά αγώνες και θα αλλάξει ριζικά ή αν θα ασχοληθεί μονάχα επιφανειακά. Παρ’ όλα αυτά, η μουσική, ο δρόμος, ο κόσμος του αγώνα και άλλοι τρόποι αγώνων οφείλουν πάντα να είναι εκεί και να "ενοχλούν". Προσωπικά πιστεύω ότι μεγάλο κομμάτι του κόσμου ήδη έχει στραφεί στην πολιτικοποιημένη μουσική κατανοώντας ότι μέσω αυτής εκφράζεται η ζωή και η καθημερινότητά του, και όλη αυτή η ανάγκη στοχοποίησης και οργής στρέφεται ενάντια σε όσα πραγματικά μας καταπιέζουν καθημερινά.

Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως ανανεώνεται το ενδιαφέρον για την παραδοσιακή μουσική. Νέοι καλλιτέχνες την προσεγγίζουν με προσωπικό, και πολλές φορές τολμηρό, τρόπο. Εσύ πώς εξηγείς αυτή τη στροφή προς το παρελθόν;
Πρώτον, δεν θεωρώ τη στροφή στην παραδοσιακή μουσική "στροφή προς το παρελθόν". Όπως πολύ σωστά, για μένα, ένας φίλος έλεγε: "Ας σταματήσουμε να λέμε πως κρατάμε ζωντανή την παράδοση, αφού καμία ανάγκη δεν έχει εμάς για να επιβιώσει". Δεύτερον, θεωρούσα πάντοτε πολύ όμορφο το να μελετάμε και να σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου, και παράδοξα μαθαίνοντας σιγά-σιγά και την ιστορία, άρχισε να μου αποδεικνύεται πως η παραδοσιακή μουσική όχι μόνο δεν είναι θέμα τοπικισμού κι εθνικισμού, αλλά είναι μάλιστα το ακριβώς αντίθετο. Η μελέτη της ίδιας της παράδοσης αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν σύνορα. Οπότε, ναι, με χαροποιεί αρκετά πολύ η στροφή ξανά στην παράδοση και τη μελέτη γύρω από αυτήν, όταν γίνεται με σωστούς όρους κατά τη γνώμη μου, δηλαδή με την ουσιαστική γνώση γύρω από αυτήν, και σε συνδυασμό με την πολυμορφική αισθητική της μπορεί να προσφέρει φοβερούς πειραματισμούς μουσικά και αισθητικά.

Η Σαββίνα Γιαννάτου μού έλεγε πρόσφατα ότι σημαντικό ρόλο σ’ αυτή τη στροφή παίζουν τα μουσικά σχολεία. Συμφωνείς; Πώς έχεις ζήσει εσύ τη δική σου σχέση με τέτοιους θεσμούς ή κοινότητες δημιουργίας και μάθησης;
Έχοντας μεγαλώσει, διδαχτεί και ζήσει στην Κρήτη, ένα μέρος που κρατούσε ανέκαθεν τη μουσική και τις ρίζες της πολύ στην καθημερινότητα, από τον τρόπο διασκέδασης έως τον τρόπο έκφρασης, και έχοντας παρακολουθήσει σπουδές κυρίως στη Βουλγαρία όπου συνέβαινε ακριβώς το ίδιο, δεν θα μπορούσα να έχω ξεκάθαρο κριτήριο για το ακαδημαϊκό του ζητήματος. Πολύ πιθανόν σε μέρη όπου η μουσική αυτή άρχιζε να ξεχνιέται, να κατάφερε να αναζωπυρωθεί με ακαδημαϊκή έρευνα και διαπαιδαγώγηση. Πάντως, στα μέρη όπου κυρίως βρέθηκα, συνέβαινε κυρίως το αντίστροφο, τουλάχιστον τις εποχές που μεγάλωσα και διδάχτηκα εγώ.

Τι σου προσφέρει η επαφή με την παραδοσιακή μουσική και τα όργανά της;
Σίγουρα εμένα μου προσφέρει περισσότερη έμπνευση και περισσότερους τρόπους στο να καταφέρω να μαζέψω το χάος όλης αυτής της γνώσης στο κεφάλι μου και να καταφέρω να την κάνω δημιουργία. Η γνώση ενός μουσικού οργάνου είναι πολύ βοηθητική έπειτα στη δημιουργία, όπως και η γνώση γύρω από μια ή πολλές μουσικές και κουλτούρες, εργαλεία τα οποία μπορούν να με βοηθήσουν στο να βγάλω το αποτέλεσμα που θέλω, συγκεκριμένα εγώ που αποσκοπώ στη δημιουργία.

Πώς βιώνεις την έννοια της κοινότητας μέσα στην underground σκηνή; Πιστεύεις ότι η DIY προσέγγιση μπορεί να καλλιεργήσει πιο ουσιαστικούς δεσμούς — πέρα από τη μουσική, σε επίπεδο αντίστασης, αλληλεγγύης ή και φροντίδας;
Το DIY όπως το βιώσαμε αποσκοπούσε ακριβώς σε αυτά. Τη δημιουργία κοινότητας, την άμεση και ίση σχέση μεταξύ δημιουργού, κοινού και διοργάνωσης. Η στρατευμένη τέχνη σε συνδυασμό με την πράξη θεωρώ πως ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες που βρέθηκα μέσα τους και είμαι ευγνώμων που υπήρξα για ένα χρονικό διάστημα κομμάτι της, διότι μου δίδαξε πολλά για την ίδια την τέχνη και τη σύνδεσή της με την κοινωνία και το βίωμα. Σίγουρα όταν μια τέχνη γίνεται αγώνας, σταματάει να είναι μόνο διασκέδαση, οπότε ναι, θεωρώ ότι ήταν ο πιο ουσιαστικός δεσμός που κατάφερα μέχρι τώρα να βρω με τη μουσική και τους αγώνες που ήθελα να βρίσκομαι και να εκφράζω.

Από τις πλατείες και τα DIY στούντιο σε όλο και μεγαλύτερες σκηνές, τι είναι αυτό που κρατάς σταθερά στη δημιουργική σου διαδικασία και στο delivery πάνω στη σκηνή;
Η αμεσότητα με τον κόσμο. Δεν θα ήθελα ποτέ να δημιουργηθεί σχέση περσόνας-ακροατή, ακριβώς επειδή θέλω πάντοτε να θυμάμαι ότι είμαι άλλος ένας άνθρωπος ανάμεσα σε πολλούς άλλους, που ο τρόπος που κατάφερε να μιλήσει ήταν με μικρόφωνο, ενώ άλλοι μπορεί να το κάνουν με διαφορετικούς τρόπους και μέσα, και αυτό ποτέ δεν σήμαινε πως ο ένας τρόπος είναι σημαντικότερος από τον άλλον.

Ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσεις να γράφεις τη "Χαϊμαλίνα" και πώς ήταν η διαδικασία της δημιουργίας αυτού του δίσκου;
Η "Χαϊμαλίνα" προέκυψε από έναν έρωτα, στην ολότητά του, και θεματικά είναι ακριβώς εκεί. Ένας έρωτας λοιπόν, όπου περιλάμβανε όλα όσα είχα στο μυαλό μου: μουσική, απογοήτευση, αγώνες, παράδοση, βασάνια και καθημερινή πάλη για ζωή. Η διαδικασία δημιουργίας του ήταν πολύ ιδιαίτερη αλλά και όμορφη, καθώς ο άνθρωπος-κέντρο για τον οποίο τον έγραψα, ήταν παρών στη διαδικασία της δημιουργίας του και με κάποιους τρόπους συνέβαλε σε αυτήν.

Θα μας πεις δυο λόγια για τις συμμετοχές που έχεις στο άλμπουμ;
Οι συμμετοχές ήταν όλες ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν ηχητικά και ένα πρώτο βήμα στο να ανοιχτώ παραέξω στον κόσμο της hip hop κοινότητας. Στις συμμετοχές συγκεκριμένα ήταν η Aria, η Dolly Vara και η Μαρίνα Καστρινού, οι οποίες έδωσαν όλες με τον τρόπο τους και το στυλ τους μια πολύ σημαντική μορφή στον δίσκο για να είναι αυτό που είναι. Στις παραγωγές ο Θανάσιμος, ο DJ Silence, ο Zero 25 52 και ο th Mark έδωσαν αντίστοιχα το δικό τους ηχοχρώμα και στυλ με αντίστοιχη με εμένα όρεξη για πειραματισμό και μετά από κάποιες ώρες δουλειάς με τον καθένα ξεχωριστά.

Υπάρχουν άλλα πρότζεκτ — ραπ ή άλλα — στον ορίζοντα για το επόμενο διάστημα;
Βρίσκομαι σε μια αρκετά χαοτική φάση όπου από εκεί που έγραφα απλώς ένα μπιτ, πλέον θέλω να βάζω το δικό μου μουσικό και αισθητικό στοιχείο πέρα από στιχουργικό. Αυτό σημαίνει πως πολλά τρακς έχουν μείνει στην άκρη, και πολλά άλλα θέλουν αρκετό παραπάνω χρόνο και όρεξη για να φτιαχτούν. Καθώς βρίσκομαι σε μια περίοδο με αρκετά λάιβ, και για να συγκεντρωθώ και να δημιουργήσω χρειάζομαι χώρο και χρόνο, θα ξαναμπώ σε αυτήν τη διαδικασία από φθινόπωρο. Σίγουρα υπάρχουν πολλές ιδέες τις οποίες θα ήθελα να ξεκινήσω να δημιουργώ.

Τι ετοιμάζεις για το κοινό του Rudu Festival (13-14/6, ΠΛΥΦΑ) και ποια είναι τα σχέδιά σου για το καλοκαίρι;
Στο Rudu πρόκειται να παρουσιάσω τόσο δουλειές από τα προηγούμενα χρόνια, όσο και από τον πιο πρόσφατο μου δίσκο. Πρόκειται επίσης να πω ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι που έγραψα πριν κάτι μέρες έχοντας την άμεση ανάγκη να εκφράσω καλλιτεχνικά για ακόμη μία φορά αυτά που επείγουν στο μυαλό μου, αυτά που υπερβαίνουν την ανάγκη μου μόνο για διασκέδαση και μεγαλώνουν την ανάγκη μου για αγώνες. Γι’ αυτό το λόγο, έγραψα για την Παλαιστίνη, κατακρίνοντας τη γενοκτονία, αυτούς που έχουν αιματοβαμμένα τα χέρια τους τόσο όσο και αυτούς που αδιαφορούν. Τα σχέδιά μου για το καλοκαίρι είναι λάιβ σε πολλά φεστιβάλ, νέα ταξίδια και νέα έμπνευση για μελλοντικές δουλειές.