Οι Idles και η αποδόμηση της παραδοσιακής αρρενωπότητας

Στις 18 Ιουνίου, η Αθήνα υποδέχεται μία από τις πιο δυναμικές και κοινωνικά φορτισμένες μπάντες της εποχής μας: τους Idles. H διάσημη για τα σαρωτικά live της ομάδα από το Μπρίστολ, που έχει κατακτήσει με το θάρρος και την αυθεντικότητά της τις παγκόσμιες σκηνές, επιστρέφει για μια από τις πιο εκρηκτικές βραδιές του Release Athens 2025 στην Πλατεία Νερού.

Αυτό που κάνει τους Idles ξεχωριστούς δεν είναι μόνο η μουσική τους –ένας εκρηκτικός συνδυασμός punk, hardcore και noise– ή τσιτάτα του τύπου "η χαρά ως μια πράξη αντίστασης", αλλά και η αδιάκοπη και οργισμένη τους κριτική στην παραδοσιακή αρρενωπότητα. Σε έναν κόσμο όπου τα στερεότυπα του "σκληρού" και "αυστηρού" αρσενικού λειτουργούν σαν δεσμά, οι Idles σπάνε όσα τους καταπιέζουν με κάθε στίχο, κάθε riff, κάθε κραυγή.

Με τραγούδια που αποκαλύπτουν την τοξική φύση των κανόνων που καθορίζουν τι σημαίνει "άνδρας", η μπάντα μιλάει ανοιχτά για θέματα όπως η κατάθλιψη, η βία, η καταπίεση και η πατριαρχία. Δεν φοβούνται να μιλήσουν για αδυναμίες, για φόβους, για το δικαίωμα στην ευαισθησία. Έτσι, πέρα από το ότι διαλύουν το μύθο της παραδοσιακής αρρενωπότητας –που πρέπει να είναι κρύα, απόμακρη ή επιθετική– αντιπροτείνουν μια αισιόδοξη εναλλακτική – ένα νέο, πιο ανθρώπινο και ολοκληρωμένο πρότυπο, που μοιράζεται όσα χαρακτηριστικά αποδίδονται σε θηλυκότητες: τη φροντίδα, την τρυφερότητα, την αλληλεγγύη.

Το φετινό τους άλμπουμ "TANGK" έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την τοποθέτηση με τον πιο ηχηρό τρόπο. Σε συνεργασία με τον παραγωγό Nigel Godrich, οι Idles ξεδιπλώνουν την πιο φωτεινή και μελωδική πλευρά τους, που έχουμε δει ως τώρα, χωρίς να εγκαταλείπουν την οργή και την ανυποχώρητα κριτική τους στάση. Μέσα από τραγούδια όπως το "Dancer" και το "Gift Horse", η μπάντα καλεί το κοινό της, που με τα χρόνια έχει διαμορφώσει την ιδιαίτερη κοινότητα AF GANG, να χορέψει και να αγκαλιάσει τη ζωή, προτάσσοντας την ευαλωτότητα ως δύναμη και όχι ως αδυναμία.

Αυτή η ιδεολογική κατεύθυνση δεν μένει εγκλωβισμένη στο στούντιο αλλά απογειώνεται πάνω στη σκηνή, όπου η μπάντα μετατρέπει κάθε εμφάνιση σε μια αναγκαία υπενθύμιση. Οι συναυλίες των Idles χρησιμοποιούν το βήμα από το οποίο άλλαξαν τη σύγχρονη βρετανική σκηνή (εμπνέοντας σχήματα όπως οι Fontaines D.C., οι Shame ή οι Sleaford Mods) για να σπάσουν τα ταμπού γύρω από την ανδρική ταυτότητα, το τραύμα και την ανάγκη για αγάπη, ενσυναίσθηση και αποδοχή.

Είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν επιλέγουν την ουδετερότητα. Στις εμφανίσεις τους, η πολιτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής πράξης. Δεν διστάζουν να υψώσουν τη φωνή τους για την Παλαιστίνη, θυμίζοντας ότι η αλληλεγγύη δεν είναι μόδα, αλλά ηθική υποχρέωση. Όπως άλλωστε αναμεταδίδει η Άννα Φαρδή από το ψυχωτικό live τους στο βαρκελωνέζικο Primavera Festival: "Το "Viva Palestina” γίνεται ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει και το τραγουδάμε με μια φωνή κάθε φορά που μας το ζητάει ο frontman Joe Talbot, προτού δώσει το σήμα για ένα ακόμα mosh pit ή πριν οι κιθαρίστες Mark Bown και Lee Kiernan ξεκινήσουν ένα απολαυστικό crowd surfing, o πρώτος φορώντας ένα μίνι φόρεμα με πολύχρωμες παγιέτες. Η τοξική αρρενωπότητα σε οποιαδήποτε μορφή της δεν χωράει στους Idles, ούτε στις ζωές μας, μας θυμίζουν με τον στιχουργικό σαρκασμό τους, όπως δεν χωράει και ο φασισμός".

Κάπως έτσι περιμένουμε και την επιστροφή τους στην Αθήνα: ένα φλογισμένο κάλεσμα για αντίσταση (αφού ακόμα και ο χορός είναι αντίσταση), μια γιορτή της ανθρώπινης πολυμορφίας, που απορρίπτει τη δυαδικότητα και ανοίγει δρόμους για μια κοινωνία όπου χωράμε όλα χωρίς φόβο.