Είναι πάντα ωραίο όταν η mainstream πλευρά της ποπ θέτει ερωτήματα περί στάτους, προσδοκιών και μακρόπνοης δημιουργικότητας. Το βρίσκω απείρως πιο ιντριγκαδόρικο και σίγουρα πολύ πιο χρήσιμο από το να καθόμαστε να μιλάμε για ηχητικές τάσεις ερήμην του κοινωνικού γίγνεσθαι μιας περίπλοκης εποχής ή από το να τεμαχίζουμε το κοινό σε νέους και παλιούς, κοιτώντας τη "σχετικότητα" με στεγνούς ηλικιακούς όρους. Αλήθεια, πού καταλήγουν οι μεσαίοι σε τέτοιες θεάσεις; Κάθονται με τη νεολαία, όντας οι γνωστοί θείοι; Ή πάνε με τους πάλιουρες, γενόμενοι τα τζόβενα της υπόθεσης; Πάντως, ένας από τους λόγους που παρακολουθώ τη Lady Gaga, είναι η αδιαφορία της για την εύκολη συμμόρφωση με τέτοια κουτάκια "σχετικότητας", τα οποία θέλει να τικάρει ο σύγχρονος, πελαγωμένος στο κυνήγι των κλικ, μουσικός Τύπος.
Με την ίδια ευκολία, για παράδειγμα, με την οποία μάζεψε τους 20άρηδες της Αθήνας στο Ολυμπιακό Στάδιο πίσω στο 2014, ηχογράφησε κι έναν τίμιο δίσκο με τον Tony Bennett (ετών 88, τότε), προσεγγίζοντας στον δικό του μουσικό κόσμο. Και με την ίδια ευκολία που κολάκεψε τις νοστιμιές του μεγάλου αμερικάνικου songbook, ντουετάροντας οσκαρικά με τον Bradley Cooper στο "Shallow" (2018), έρχεται τώρα να διαλύσει τις ηλικιακές θεάσεις του παγκόσμιου κοινού τραγουδώντας "Die With A Smile" παρέα με τον Bruno Mars, με τον οποίον αγγίζει το αστρονομικό νούμερο των 2 δις και (σχεδόν) 160 εκατομμύριων ακροάσεων στο Spotify, επαν-ορίζοντας, έτσι, το νόημα της επιτυχίας στην ψηφιακή μας εποχή. Θέλετε, όμως, να το πάμε και βαθύτερα; Ενώ οι γραφιάδες του σήμερα αγωνιούν για τη σύμπλευση ενός κάποιου (έστω) alternative με το mainstream, προκειμένου ν' αποδεχθούν ότι η ποπ δύναται να έχει "αισθητική", εκείνη παραμένει ξεδιάντροπα μαζική, παρ' όλο που τις δικές της ρίζες στο νεοϋορκέζικο Fluxus δεν θα τις έχει ποτέ καμία Lorde και καμία Charli XCX.
Ταυτόχρονα, πάντως, ήδη από το ντεμπούτο Fame πίσω στο 2008, οι δίσκοι της υπακούουν και σ' ένα παλιό μουσικό στερεότυπο, το οποίο θέλει τη mainstream pop να ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα singles, παρά για τα ολοκληρωμένα άλμπουμ. Και μια εύκολη παρατήρηση που μπορείς να κάνεις για το φρέσκο Mayhem είναι ότι η "παράδοση" αυτή συνεχίζεται –ακάθεκτη. Εύκολα, έτσι, προκύπτει και η διερώτηση "γιατί όχι κάτι παραπάνω;". Εφόσον η Lady Gaga εξακολουθεί να κυριαρχεί στο προσκήνιο, παίζοντας με τους όρους που επιθυμεί, δεν γίνεται να στοχεύσει και σε κάτι πιο σύνθετο καλλιτεχνικά, ως άλλη Madonna, ας πούμε, προς το δικό της Ray Of Light; Πρόκειται για βάσιμο αίτημα, το οποίο ακόμα δεν έχει απαντηθεί εκ μέρους της. Κι εδώ, άλλωστε, αν ενδιαφέρθηκε για κάτι, δεν ήταν για κάποια τέτοιου είδους "υπέρβαση", μα για μια επανασύνδεση με την πολυσυλλεκτική ποπ φλέβα που ξετύλιξε στο ξεκίνημα της πορείας της, όταν η Stefani Germanotta μετατράπηκε σε Lady Gaga και τα ασαφώς alternative ηλεκτρονικά της με τις πειραματικές απολήξεις έκαναν χώρο για μεγάλες, στρογγυλές μελωδίες.
Ως "επιστροφή στις ρίζες", λοιπόν, το Mayhem βγαίνει σαφώς ασπροπρόσωπο, αφού δεν περιορίζεται στη φροντισμένη επίκληση του "Die With A Smile" προς το τυπικό ραδιοφωνικό σουξέ, μα φιλοξενεί και τραγούδια με εκπληκτικό ποπ σμάλτο σαν το "Disease", το "Garden Of Eden" ή το "Abracadabra" –με το καθηλωτικό βιντεοκλίπ, το οποίο θυμίζει τη στόφα των Pet Shop Boys στην οπτικοποίηση της μουσικής τους. Το υπόλοιπο άλμπουμ, όμως, αν και γενικώς δεν απογοητεύει, δείχνει και κάπως να αφήνεται: πότε σε μια εύκολη ποπ αλαφράδα, πότε σε μια χαλαρότητα που το φτάνει στα 53 λεπτά (και κάτι), χωρίς να υπήρχε σαφής λόγος για μια τέτοια διάρκεια, αφού κομμάτια σαν το "Killah" ή το "The Beast", λ.χ., μπορούσαν κάλλιστα να παραμείνουν στα b-sides. Οι μελωδίες δεν παύουν να ρέουν, βέβαια, τσιγκλώντας ευχάριστα το αφτί (π.χ. "LoveDrug", "Don't Call Tonight"). Όμως στο "Vanish Into You" δεν αποφεύγεις τη σκέψη ότι η Νεοϋορκέζα σταρ απλώς ανακυκλώνει εύηχα το ίδιο της το παρελθόν, ενώ στο "Blade Of Grass" αρκείται να δείξει σε επίδοξες μιμήτριες πώς τραγουδάμε αφοπλιστικά και από καρδιάς το δράμα μιας αρκετά φορμαλιστικής μπαλάντας.
Έμεινα ικανοποιημένος από το Mayhem, μα δίχως να τρελαθώ. Είναι ωραίος δίσκος, καλύτερος από άλλες δουλειές της Lady Gaga (κατά τα 2010s, ας πούμε), τη διατηρεί ως δικαίως μεγάλη ποπ σταρ, επιβεβαιώνει ότι εκείνη η "τρέλα" για την οποία αγαπήθηκε είναι ακόμα εδώ –επιτρέποντάς της να στηρίζεται στους δικούς της, πάντα διασκεδαστικούς, τρόπους καθώς αντικρίζει το επίκαιρο mainstream– ενώ δικαιώνει και τον Αμερικανό κριτικό Kelefa Sanneh, ο οποίος εύστοχα σημείωσε πριν μερικά χρόνια ότι μεταχειρίζεται την ίδια της τη διασημότητα ως εν εξελίξει καλλιτεχνικό εγχείρημα. Ωστόσο δεν είναι και δισκάρα, οπότε δείχνει αστήρικτη η "ανταμοιβή" του με τα τόσα αστέρια που βλέπω σε διάφορα αγγλοαμερικανικά μέσα. Δεν αμφιβάλλω για την ικανότητά της να φτάσει σε έναν τέτοιον πήχη. Νομίζω, όμως, ότι ακόμα υπάρχει δρόμος, εάν πράγματι θέλει να το πάει προς τα εκεί.
Label: Streamline/Interscope (Μάρτιος 2025)
Διάρκεια: 53'11''
κυκλοφορεί ψηφιακά, αλλά και σε βινύλιο και σε CD
Θα είναι ο δίσκος της χρονιάς; ΝΑΙ/ΟΧΙ
Θα είναι στη φετινή μας δεκάδα; ΝΑΙ/ΟΧΙ
Θα τον θυμόμαστε του χρόνου; ΝΑΙ/ΟΧΙ
Θα τον θυμόμαστε αύριο; ΝΑΙ/ΟΧΙ
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
