Miles Kane στο "Arch Club": Ένας "One Man Band", πλήθος οπαδών και πολλαπλές ανατριχίλες

Πριν καμιά δεκαριά χρόνια, όταν η βρετανική indie rock ήταν ακόμα στα πάνω της, κάποια μπαρ στον Κεραμεικό και το κέντρο οργάνωναν βραδιές-πάρτι Arctic Monkeys vs Black Keys, οι οποίες εξελίσσονταν σε ένα ευρύτερο αφιέρωμα στην εν λόγω σκηνή. Πάντα εκτιμούσα τις εμβόλιμες σπόντες των Last Shadow Puppets, της superband του Alex Turner των AM και του Miles Kane, ο οποίος λίγο αφού κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των LSP "The Age of Understatement", εγκατέλειψε την μπάντα του, The Rascals, για να αφοσιωθεί σε σόλο εξερευνήσεις. 

Παρ’ όλο, λοιπόν, που μετρούσε μόλις ένα άλμπουμ με τους Rascals ("Rascalize", 2008), δύο με τους Last Shadow Puppets ("The Age of Understatement", 2008, "Everything You've Come To Expect", 2016) και τέσσερις σόλο δίσκους, το καλοκαίρι του 2023 ένιωσε την ανάγκη να μας υπενθυμίσει πως στην πραγματικότητα είναι "One Man Band" και όχι απλός συμμετέχων σε μπάντες με παλιές δόξες· και ξεκίνησε το ανάλογο τουρ για όσους αμφιβάλλουν για τα λεγόμενά του. 

Στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από εκείνα τα πάρτι είχα την αίσθηση πως η φήμη του Kane στη χώρα μας έχει κάπως ατονήσει, παρότι φρόντιζε να μας επισκεφτεί κατά διαστήματα. Σε συνδυασμό, μάλιστα, πως το live στο "Arch Club", παρά το φιλικό εισιτήριο (εκκίνηση από €23 και €32 στο ταμείο) δεν είχε γίνει sold out, κατευθύνθηκα το βράδυ της Παρασκευής 17/5 προς το venue της Κωνσταντινουπόλεως με επιφυλάξεις για την επιτυχία της βραδιάς. "Κι εσύ τέκνο, Βρούτε" θα μπορούσε να μου πει ο Kane, και δυο ώρες μετά την άφιξη μου στον χώρο θα απολογούμουν βαθιά για τη δυσπιστία μου, μιας και η έξοδός στην Κωνσταντινουπόλεως μας βρήκε σε πλήρη έκσταση.

Η έναρξη της βραδιάς έγινε με έναν ακόμα "one man band", τον πολυοργανίστα Aki Rei (Άκης Πικριδάς), ο οποίος κυκλοφόρησε πρόσφατα το πρώτο του EP με τίτλο "Vain Poetry". Ο ενδιαφέρον καλλιτέχνης κατάφερε να κρατήσει την προσήλωση όσων βρέθηκαν από νωρίς στο χώρο, ακόμα και κατά τις μετακινήσεις του από όργανο σε όργανο (πλήκτρα, ντραμς, κιθάρα και φυσικά μικρόφωνο), παρουσιάζοντας μέχρι και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια. Καθώς τα ντραμς είναι σαφώς το πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η βιρτουοζιτέ του, μερικοί συνεργοί επί σκηνής, ίσως, του επιτρέψουν να ξεδιπλωθεί ακόμα περισσότερο χωρίς στρες. Είναι εμφανείς οι δυνατότητές του, τόσο μουσικά, όσο και ως περφόρμερ, οπότε αναμένω να δω σύντομα και πολλά περισσότερα. 

Όσο ξεστήνεται και ξαναστήνεται η σκηνή η ανυπομονησία ανεβαίνει και ο χώρος γεμίζει διαρκώς, διαψεύδοντας τις ανησυχίες μου για την προσέλευση. Μέσα στο πλήθος βλέπω ακόμα και χαρτόνια με συνθήματα αλλά και μπλε μπλουζάκια Baggio από το merch του, με το όνομα του μουσικού να αντικαθιστά αυτό του σκόρερ της Juventus πάνω από το λευκό δεκάρι. Οπαδικές συνθήκες, λοιπόν· όπως οπαδικά τον υποδεχτήκαμε στην σκηνή, αφού διέσχισε το πλήθος σαν σωστός rockstar και βούτηξε απευθείας στο ηλεκτρισμένο "Troubled Son". 

Για την επόμενη ώρα ο Miles Kane θα χοροπηδούσε, θα άλλαζε ηλεκτρικές και ηλεκτρακουστικές κιθάρες, θα χόρευε και τελικά θα σαγήνευε κάθε μία και έναν από εμάς, με αυτή τη στόφα του crooner που σπάνια συναντάμε, ειδικά σε τέτοια χωρική εγγύτητα. Περνώντας από ξέφρενες ροκιές με 70s ποιότητες ("Better That That", "Cry on my Guitar") σε αισθαντικές γκρούβες ("The Wonder"), διέτρεξε το σύνολο της προσωπικής δισκογραφίας του, με έμφαση φυσικά στον πρόσφατο δίσκο του, από τον οποίο εκτός από το προαναφερθέν "The Wonder", το "Baggio" αποδείχτηκε από τις ωραιότερες στιγμές της συναυλίας, κουβαλώντας μια αίσθηση νοσταλγίας και θαυμασμού.

Το παρελθόν του Kane ήταν παρόν ("Rearrange", "Inhaler", από τον πρώτο σόλο δίσκο του "Colour of the Trap"), χωρίς όμως λειτουργήσει επιβαρυντικά στις νεότερες κυκλοφορίες του, χάρη στην έξυπνη διαχείριση του setlist. Περνώντας στο ακουστικό μέρος της βραδιάς, το οποίο άνοιξε με το "Heal" από το "One Man Band" και μία πολύ ταιριαστή διασκευή στο "Dealer" της Lana Del Rey, ήρθε η ώρα για δύο αναφορές στις κορυφαίες στιγμές των LSP, "Standing Next To Me" και "Aviation". Μπορεί οι αντιδράσεις του κοινού – με το οποίο δεν έπαψε να επικοινωνεί με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ακόμα και μοιράζοντας το μπουκάλι με το νερό του – να έδειξαν ότι ήταν οι πολυαναμενόμενες στιγμές της βραδιάς, όμως ο Kane είχε καταφέρει να παραδώσει τόσες συγκινήσεις ώστε αυτές να γίνουν μέρος ενός ομογενούς συνόλου και όχι φωτεινά διαλείμματα. 

Επιστροφή στην ηλεκτρική κιθάρα και δρόμος προς το φινάλε με την ενέργεια του crooner να διατρέχει πια όλη τη σκηνή. Μόνο με ένα λευκό φανελάκι και το δερμάτινο παντελόνι του, χορεύοντας ασταμάτητα και διασχίζοντας το stage ώστε να έρθει κοντά σε όλους, ανέβασε ξανά παλμούς με το πανκ "Never Taking Me Alive", τη διαχρονική επιτυχία του "Come Closer" και το surf "Don’t Forget Who You Are". Τελικά αποχώρησε υπό τους ήχους του "Gonna Fly Now" του Bill Conti, γνωστό ως και soundtrack του Rocky, τυλιγμένος με μία φανέλα της Athens Kallithea FC, ειδικά φτιαγμένη για εκείνον και δώρο από την ομάδα, και αφού έδωσε το χέρι σε όλο το πλήθος που είχε τριγυρίσει τη σκηνή· σαν άλλος scorer μετά από ένα επιτυχημένο ματς έκανε τον κύκλο του θριάμβου και χαιρετίστηκε από οπαδικές ιαχές, αποδεικνύοντας πως η συνέπεια στο θέαμα και το πάθος στο περφόρμανς μπορεί να αντικαταστήσει μια ολόκληρη ορχήστρα.