© Μαρλένα Κουράση
"Vinylio Λαϊκά" γράφει η αφίσα της Φωτεινής Βελεσιώτου για τις τρεις συναυλίες που έκλεισε για την τρέχουσα σεζόν στη "Σφίγγα" (έπονται οι Παρασκευές 10/11 και 24/11), δίνοντας σήμα, έτσι, ότι ανήκουν κι αυτές σε μια σειρά εμφανίσεων ήδη γνώριμη στο κοινό. Οι οποίες έχουν ως διακριτό τους χαρακτηριστικό το ότι δεν στηρίζονται στο ρεπερτόριο της δισκογραφίας της, αλλά σε αγαπημένα στιγμιότυπα από το μεγάλο παρελθόν του λαϊκού μας τραγουδιού. Καλύπτουν, μάλιστα, ένα αρκετά ευρύ φάσμα του.
Είναι χαρακτηριστικό, ας πούμε, ότι η Βελεσιώτου βγαίνει λέγοντας το "Επειδή Σ' Αγαπώ": μια επιλογή που όχι μόνο με εξέπληξε, μα θα παραδεχτώ ότι μου ξένισε κιόλας, γιατί βρήκα το φυσικό βάρος της φωνής της να μην κάθεται ταιριαστά στις γνώριμες νότες του Γιάννη Σπανού, που δείχνουν κομμένες και ραμμένες για λαρύγγια με διαφορετικά ηχοχρώματα. Την ίδια στιγμή, όμως, με κάρφωσε στη θέση μου με το συναίσθημα της ερμηνείας της και με το πόσο αβίαστα δόθηκε στους στίχους. Στη διάρκεια της βραδιάς, μάλιστα, θα αποτολμούσε κι άλλες τέτοιες επισκέψεις στην ελαφρότερη πλευρά του εγχώριου πενταγράμμου, πάντα κομίζοντας ένα δικό της "κάτι", είτε το "Μια Φορά Μονάχα Φτάνει" έλεγε –κάνοντας γενναίο μπάσιμο στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, μετά από ένα μικρό διάλειμμα– είτε κομμάτια του Τόλη Βοσκόπουλου σαν το "Αποκοιμήθηκα".
Ο κόσμος, τώρα, κέρασε πλούσιο χειροκρότημα σε αυτό το κατά Βελεσιώτου "Επειδή Σ' Αγαπώ", φτιάχνοντας εξαρχής κλίμα για την πρεμιέρα της στη "Σφίγγα". Και η ίδια φάνηκε να το εισπράττει με ευγνωμοσύνη, καλησπερίζοντάς μας με ένα ζεστό "καλώς τους" και αστειευόμενη για τους ανεμιστήρες που δεν φέραμε μαζί (το καλοκαιράκι καλά κρατεί κι ας έχουμε Νοέμβρη), πριν συστήσει τους Παναγιώτη Παπαγεωργίου (πιάνο, ακορντεόν), Νίκο Ζουρνή (κιθάρα) & Ορέστη Κολέτσο (μπουζούκι). Οι οποίοι δεν ήταν απλά η συνοδευτική μπάντα, αλλά τρεις πολύτιμοι συνοδοιπόροι, που συνεισέφεραν θαυμάσια παιξίματα, μα τραγούδησαν και ωραία σε διάφορα σημεία, χαρίζοντας αναγκαίες ανάσες στη Βελεσιώτου.
Ο Παπαγεωργίου, ειδικότερα, είπε στεντόρεια το "Φεγγάρι Μάγια Μου 'Κανες" (όπου καραδοκούσε η αναπόφευκτη σύγκριση με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση), ο Ζουρνής κέρδισε τα δικά του παλαμάκια λέγοντας το "Μια Φυλακή Ονειρεύτηκα", αλλά και το "Μ' Ένα Παράπονο" –όπου ένας κύριος από τα πλαϊνά σηκώθηκε σε ζεϊμπέκικο– ενώ και στον Κολέτσο έγινε ιδιαίτερη υποδοχή στα μπροστινά τραπέζια, όταν τραγούδησε το "Τελευταίο Βράδυ Μου". Οφείλω να σημειώσω, βέβαια, ότι έτσι κι αλλιώς άναβε φωτιές σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος με τις φοβερές και τρομερές του πενιές, οι οποίες αποδείχθηκαν λαϊκά κεντήματα υψηλότατου επιπέδου: δεν είναι τυχαίο, ας πούμε, ότι μετά από την εκπληκτική εισαγωγή που έπαιξε για το "Δεν Ξέρω Πόσο Σ' Αγαπώ", η Βελεσιώτου έσκυψε και τον φίλησε στην πλάτη.
Πάντως, παρά την έμφαση που δινόταν στο παρελθόν, δεν έλειψαν εντελώς και τα τραγούδια της ίδιας της Βελεσιώτου –κι εκείνα που έχουν σταδιοδρομήσει στο ραδιόφωνο, αλλά και κάποια που τα διάλεξε ειδικά για τη βραδιά, ίσως για να τα φωτίσει περισσότερο. Όπως έγινε με τον "Συγκάτοικο", λ.χ.: μια δημιουργία του Κολέτσου με ατόφια λαϊκή γραμμή, στην οποία πάτησε τόσο ωραία, ώστε κάποιος της φώναξε από κάτω "Φωτεινή είσαι φωνάρα". Το ίδιο συνέβη και με τη "Ρητορική" της Χριστιάνας Καλατζόγλου, που αποδόθηκε με λιτό δράμα και σταράτο αίσθημα. Ο κόσμος έδειξε προσήλωση, αναμενόμενα, όμως, ήταν στο ρεφρέν από τα "Διόδια" όπου ακούσαμε φωνές και είδαμε χέρια ψηλά. Και φυσικά στις "Μέλισσες", στις οποίες η επί σκηνής πρωταγωνίστρια έδωσε ρέστα εκφραστικότητας άδοντας για το θυμάρι που ρίχνει απελπισμένη στις φωτιές, προκειμένου να ξορκίσει τον πόνο της ερωτικής δοκιμασίας.
Κάτι ακόμα που ξεχώρισε ήδη από την αρχή της βραδιάς ήταν και το προσωπικό στυλ με το οποίο στέκεται η Βελεσιώτου: εν μέσω των μουσικών της, χωρίς πολλά πολλά σε κίνηση, να χάνεται με τα μάτια κλειστά στα κομμάτια που είχε διαλέξει. Έτσι ακριβώς μας είπε το "Δεν Λες Κουβέντα" μα και το "Ζεϊμπέκικο" του Διονύση Σαββόπουλου, για παράδειγμα, φέρνοντας ξανά κατά νου εκείνο το κάτι τις από την κληρονομιά της Σωτηρίας Μπέλλου που ενυπάρχει στους ερμηνευτικούς της τρόπους. Έτσι, όμως, τραγούδησε και το "Σ' Αγαπώ" του Αντώνη Καλογιάννη και της Μαρινέλλας, χρωματίζοντας όμορφα τον στίχο "Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ". Ήταν εδώ, μάλιστα, όπου δημιουργήθηκε και το πρώτο έντονο σπαρτάρισμα στη "Σφίγγα", τόσο στον κατάμεστο κάτω χώρο, όσο και στον εξώστη της.
Όσο κυλούσε η βραδιά, εντωμεταξύ, τόσο ξεθάρρευαν όλοι –κοινό και καλλιτέχνες. Το σύνθημα του κεφιού δόθηκε από τα μπροστινά τραπέζια και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν εκεί όπου στήθηκαν και οι πρώτοι χοροί, οι οποίοι θα τραβούσαν ως το τέλος σχεδόν του προγράμματος. Όπου και η ίδια η Βελεσιώτου, πια, χόρεψε ζεϊμπέκικο με τσιγάρο στο στόμα, όσο τραγουδούσε ο Ορέστης Κολέτσος το "Τελευταίο Βράδυ Μου". Λίγο πριν, μάλιστα, ενώ εκείνος πήγε να αλλάξει μια χορδή του μπουζουκιού του που έσπασε, εκμεταλλεύτηκε το κενό ώστε να μας πει για την Αναγέννηση Καρδίτσας: την ποδοσφαιρική ομάδα της γενέτειράς της, η οποία είναι κάτι σαν ιδέα ("σαν τον ΠΑΟΚ", όπως μας πληροφόρησε). Κι έχει, βέβαια, δικό της ύμνο, που όχι μόνο μας τον τραγούδησε, μα πρόσφερε και τη σπαρταριστή του μετάφραση, προξενώντας ενθουσιώδη γέλια απ' άκρη σ' άκρη στο μαγαζί.
Μέρος αυτής της κεφάτης ατμόσφαιρας, βέβαια, αποτέλεσαν και οι γνωστές φιγούρες που βρέθηκαν με τις παρέες τους στα τραπέζια της "Σφίγγας". Εκεί, ας πούμε, ήταν ο ζωγράφος Δημήτρης Αστερίου –ο οποίος εμφανίστηκε ξαφνικά πίσω από τη Βελεσιώτου, με ένα δικό του σχέδιο με μέλισσες– αλλά και ο τενόρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Μπάμπης Βελισσάριος, ο οποίος ανέβηκε να χαιρετήσει, κάνοντας με την ευκαιρία και μια προσπάθεια να πει το καζαντζιδικό "Η Ζωή Μου Όλη". Παρούσα ήταν, επίσης, η Γωγώ Σουμουλίδου, ιδιοκτήτρια του "Γο-Γο Tasty Bar", που έχει γράψει τη δική του ιστορία για τους καλλιτέχνες και τους θαμώνες του "Σταυρού του Νότου", μα και του "Θεάτρου του Νέου Κόσμου". Η οποία και πρωτοστάτησε στο γλέντι που στήθηκε μπροστά στη σκηνή, μα ανέβηκε και πάνω σε αυτήν να χορέψει, κάνοντας τη Βελεσιώτου να αναφωνήσει "γεια σου ρε Γωγώ!" κατά τη διάρκεια του "Σαν Απόκληρος Γυρίζω".
Τα τραγούδια που τροφοδότησαν αυτόν τον διαρκή ηλεκτρισμό μεταξύ σκηνής και κοινού μόνο λίγα δεν ήταν, αφού το πρόγραμμα απέφυγε τις "κοιλιές": κάθε μία επιλογή, σχεδόν, πετύχαινε να δώσει τη δική της φλόγα στην όλη φωτιά, έχοντας ως αιχμή του δόρατος τη φωνή της Βελεσιώτου. Στο "Μην Κλαις" ο κόσμος τραγούδησε ενθουσιωδώς "τα σπίτια είναι χαμηλά, σαν έρημοι στρατώνες", ενώ νέες σεισμικές δονήσεις σημειώθηκαν όταν έφτασε η ώρα για το "Δεν Κλαίω Που Φεύγεις" της Βίκυς Μοσχολιού, για το "Αγάπη Μου Επικίνδυνη" του Στράτου Διονυσίου, για το "Δεν Υπάρχει Ευτυχία", για το "Θα Κλείσω Τα Μάτια", αλλά και στο "Για Κοίτα Ποιον Περίμενα" του Δημήτρη Μητροπάνου, το οποίο η Βελετσιώτου απέδωσε θεσπέσια.
Εκεί, όμως, όπου προσωπικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό, ήταν στο "Μια Ζωή Στο Ρίσκο". Εντάξει, δεύτερη Σωτηρία Λεονάρδου δεν γίνεται να υπάρξει. Αλλά όσο το λέει η Φωτεινή Βελεσιώτου, σκέφτηκα, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μας λείψει η δωρική μαγκιά που του πρέπει. Από την άλλη, αν με κάτι απόρησα, ήταν που η βραδιά δεν περιλάμβανε και κάποιο τραγούδι της Πόλυς Πάνου –περίμενα λ.χ. ότι θα έλεγε το "Εσένα Δεν Σου Άξιζε Αγάπη".
Νομίζω, πάντως, ότι την ευχαριστήθηκε αυτή την πρεμιέρα η Βελεσιώτου, όσο την ευχαριστήθηκαμε κι εμείς. Κάτι τέτοιο φάνηκε, δηλαδή, όταν έφτασε η ώρα να μας ευχαριστήσει και να αποχαιρετήσει. Μη διστάζοντας, μάλιστα, να πει και δυο λόγια για την έγνοια που υπάρχει στον τόπο μας περί του πολέμου, ο οποίος πάλι μαίνεται στην εγγύς Ανατολή.
