Μπορεί οι συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους να συνεχίζονται δυναμικά, ακόμα και με την κακοκαιρία (κάποιοι τολμηροί είδαν Imagine Dragons υπό βροχής, τιμώντας το "Thunder"), όμως η επίσημη εκκίνηση των κλειστών μουσικών σκηνών έγινε στις 5/9 από τους She Wants Revenge, στη δεύτερη άφιξη τους στην Αθήνα. Ένα μαυροντυμένο τσούρμο βρέθηκε το βράδυ της Τρίτης στο "Gagarin 205", έτοιμο να παραδοθεί στην ερωτική post punk τους, μετά το warm up των Haneke Twins· αν περιμέναμε εναγωνίως να βρεθούν οι SWR στη σκηνή, αυτό οφειλόταν περισσότερο στην αγάπη που έχουμε στη μουσική τους και όχι και τόσο στη φήμη τους. Πρώτον γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, οι Justin Warfield και Adam Breivin είναι καλύτεροι στην παραγωγή παρά την ερμηνεία της μουσικής τους, αλλά και επειδή ο τελευταίος τους ερχομός στην πόλη δεν είχε αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις σε όσους κατάφεραν να τους παρακολουθήσουν, εξαιτίας της απόμακρης, διεκπεραιωτικής στάσης τους.
Μιας και δεν είχα καταφέρει να τους δω το 2019, αν και τα είχαμε πει εκτενώς πριν το live τους, αποφάσισα να κρατήσω μικρό καλάθι· επιτυχημένη τακτική όπως απέδειξε η βραδιά, μιας και οι She Wants Reveng κατάφεραν να το γεμίσουν και με το παραπάνω. Ακριβώς στις 9.30 και μέσα σε καπνούς και μπλε και κόκκινα φώτα, το ντουέτο των Warfield-Breivin ανέβηκε on stage ακολουθούμενο από τους Thomas Froggatt (μπάσο), Spencer Rollins (κιθάρα) και David Goodstein (ντραμς), οι οποίοι φροντίζουν ώστε να αποδοθούν με επάρκεια στο live οι δημιουργίες των πρώτων. Ο ειλικρινής ενθουσιασμός του κοινού βοήθησε στο να μπουν γεμάτοι ενέργεια με το "Red Flags And Long Nights"· και μπορεί όντως οι φωνητικές δυνατότητες του Warfield να υστερούν απέναντι στους όμοιούς του (δεν είναι Ian Curtis ούτε Dave Gahan) αλλά η παρουσία του σε συνδυασμό με την δεξιοτεχνία του στην κιθάρα αποζημιώνει (στις κορυφαίες στιγμές ο αυτοσχεδιασμός λίγο πριν το φινάλε).
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά από το επώνυμο ντεμπούτο (2005) που έδωσε στους She Wants Revenge τον τίτλο των επόμενων Interpol, τα "Red Flags…", "These Things" και "Sister" κρατούν δυνατά και έπεσαν κατά ριπάς ως εναρκτήριο σερί. Ο Warfield, απόφοιτος της σχολής Peter Murphy αλλά και των χορογράφων που μεταφράζουν επί λέξει τους στίχους σε οποιαδήποτε χορογραφία modern ή contemporary, βασίζεται στα χέρια του για να μας μεταδώσει το νόημα όσων τραγουδάει, μεταφέροντας σκοτεινές επιθυμίες, ερωτικές πράξεις, έντονα συναισθήματα και μυστικές συναντήσεις μέσα από μαγνηστική… νοηματική. Το "Take The World" μας πέρασε στον κόσμο του "Valleyheart" (2011), με τον Breivin να κάνει τα μαγικά του στα πλήκτρα, αν και χρειαζόμασταν λίγη ένταση στο μπάσο του Froggatt. Έπειτα και από ένα δυνατό "Written in Blood", τα πράγματα έπεσαν λίγο καθώς τα "Little Stars", "Pretend the World Has Ended" και "This Is the End" είχαν ανάγκη κάτι πιο χορευτικό για να σπάσουν την κατήφεια. Ένα "Animal Attraction" για παράδειγμα, από το οποίο μας χάρισαν έπειτα από παραγγελιά μόνο ένα ρεφρέν, ή έστω ένα "True Romance".
Τα διδάγματα των The Cure πέρασαν από τη σκηνή στο "She Loves Me, She Loves Me Not", το οποίο παρότι ξεκίνησε σχετικά αδύναμα έγινε μια από τις καλύτερες ερμηνευτικά στιγμές του Warfield μόλις έφτασε στο ρεφρέν. Και έπειτα, η ώρα που όλοι περιμέναμε. Οι She Wants Revenge παρουσίασαν δύο νέα, ακυκλοφόρητα κομμάτια, τα οποία αναμένεται, άγνωστο πότε, να αποτελέσουν μέρος ενός καινούργιου δίσκου. Μπιτάτο και φτιαγμένο για να χορεύεται το "See the Distance, See the Truth", πιο ενδιαφέρον μουσικά αλλά κάπως μονότονο το "Believe", δεν ανανεώνουν τον γνώριμο ήχο τους αλλά ήταν σίγουρα ευπρόσδεκτες προσθήκες στο ρόστερ τους. Το πρώιμο φινάλε έπεσε με τη "Rachael" κάνοντας σαφές πως τα δυνατά τους χαρτιά τα κρατούν για το encore.
Πράγματι, η πεντάδα επέστρεψε στη σκηνή με τις ιαχές να κορυφώνονται μόλις χτύπησε το πρώτο high hat για το "She Will Always Be A Broken Girl". Οι παλμοί ανέβηκαν στο "Suck It Up" και το "Out of Control" εξελίχθηκε σε χορευτικό παραλήρημα. Εντυπωσιασμένος ο Warfield από την άψογη απομνημόνευση των στίχων εκ μέρους μας, μας κάλεσε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί και μας έστρεψε το μικρόφωνο στο στίχο "Oh my god, it’s my favourite song", που ακούστηκε ως μία κραυγή. Το φινάλε έπεσε φυσικά με το ακραία σέξι "Tear Υou Apart", όπου "our knees got week": εκτός από την πολύ καλή εκτέλεση, η μπάντα το επέκτεινε με ένα instrumental break όπου κιθάρα του frontman πήρε φωτιά. Στο τελευταίο "Tear You Apart" που ακούστηκε, δεν χωρούσε πια να ειπωθεί τίποτα άλλο.
