© Μαρίζα Καψαμπέλη
Μέσα στο 2022 σας είδαμε να παρουσιάζετε τη δουλειά σας πάνω στον Ennio Morricone σε δύο διαφορετικές περιστάσεις –στο Μέγαρο Μουσικής (Οκτώβριος) και στο Μουσείο Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή (Δεκέμβριος). Ποιο είναι το νήμα που ενώνει αυτές τις βραδιές με τις επικείμενες συναυλίες στην αίθουσα του "Παρνασσού" (Σάββατο 4/2 & Kυριακή 5/2); Και τι τις διαφοροποιεί;
Στο Μέγαρο παρουσίασα ένα μικρό απόσπασμα από τα όσα έχω ετοιμάσει. Στο Μουσείο Γουλανδρή η συναυλία έγινε γρήγορα sold out, οπότε, βλέποντας την αγάπη του κόσμου για τη μουσική του Ennio Morricone, προγραμμάτισα τις εμφανίσεις στον "Παρνασσό". Εντωμεταξύ, πρόσθεσα μερικά ακόμα κομμάτια, διότι δεν σταματάω να ανακαλύπτω "διαμάντια" στη δισκογραφία του.
Πράγματι, ο Morricone διαθέτει εντυπωσιακό όγκο έργου και πέτυχε να διατηρήσει υψηλό επίπεδο, δίχως να σκορπιστεί. Σε ποια soundtracks έχετε σταθεί πιο πολύ; Και ποια σημεία της διαδρομής του εξακολουθούν να επιφυλάσσουν εκπλήξεις;
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική από το "Σινεμά ο Παράδεισος" του Τζουζέπε Τορνατόρε (1988). Είχα πάει να δω μια άλλη ταινία και, πριν αρχίσει, ακούω από τα μεγάφωνα την πιο όμορφη γλυκόπικρη μουσική. Αναστατωμένος, σηκώνομαι και ρωτάω να μάθω τι είναι αυτό που παίζει.
Από τότε γίνομαι φανατικός θαυμαστής του Ennio Morricone. Ακολουθώ την καριέρα του, ανακαλύπτω έργα του και δεν με απογοητεύει ποτέ. Μάλιστα, νιώθω ότι, μελετώντας και παίζοντας τη μουσική του, έγινα και ο ίδιος καλύτερος μουσικός. Έκπληξη για μένα υπήρξαν κάποια θέματα που δεν ήξερα ότι ήταν δικά του, όπως για την ταινία του Ανρί Βερνέιγ "Η Συμμορία των Σικελών" (1969).
Θα υπάρχει και οπτικό υλικό στον "Παρνασσό";
Δεν θα υπάρχει οπτικό υλικό, αλλά ανάμεσα στα κομμάτια θα μιλάω λίγο για τις ταινίες και θα διαβάζω διάφορα αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Ennio Morricone. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας μικρής έρευνας που έκανα για τον λατρεμένο μου συνθέτη, λίγο μετά τον θάνατό του (2020), προετοιμάζοντας ένα podcast με τις αγαπημένες μου συνθέσεις του.
Ποιος είναι αλήθεια ο δικός σας Ennio Morricone; Ποια είναι η σημασία του για την πορεία σας ως ακροατή, αλλά και ως δημιουργού;
Για εμένα, όπως συνέβη και με την περίπτωση του Μάνου Χατζιδάκι, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με τη δουλειά τους, αλλά και με τη στάση τους, δημιουργούν ένα μέτρο σύγκρισης: μια έμπνευση να είμαι αληθινός και να προσπαθώ πάντα να γίνομαι καλύτερος.
Τι ήταν αυτό που έκανε τον Morricone να ξεχωρίσει παρότι δούλεψε κατά κύριο λόγο σε soundtracks ταινιών, σε ένα πλαίσιο δηλαδή όπου η μουσική πρέπει πρωτίστως να υπηρετήσει τις ανάγκες μιας συγκεκριμένης εικόνας;
Ο Μorricone ήταν πρωτοποριακός ενορχηστρωτής και δημιουργούσε καινούριους ήχους, με συνδυασμούς οργάνων που δεν είχαν ξαναχρησιμοποιηθεί –ένα ανήσυχο πνεύμα, με αξιοθαύμαστη εργατικότητα. Όπως έλεγε και ο ίδιος "η μουσική στις ταινίες εκφράζει αυτά που δεν βλέπουμε, αυτά που δεν λένε οι ηθοποιοί". Πόσο καλά το κατάφερνε αυτό, συνθέτοντας αναγνωρίσιμα μουσικά θέματα, τα οποία αποκτούσαν δική τους ζωή μετά.
Στον "Παρνασσό" θα παίξετε με το κουαρτέτο σας, δίπλα στον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο, τον Μιχάλη Καλκάνη και τον Μιχάλη Καπηλίδη. Τι μετράει πιο πολύ σε τέτοιες συνυπάρξεις, πέρα από τη μουσική δεξιοτεχνία; Τα χρόνια π.χ. που γνωρίζεστε; Η μεταξύ σας εμπιστοσύνη;
Φυσικά κι αυτά, αλλά και το γεγονός ότι, επειδή είμαστε όλοι δημιουργοί, υπάρχει σεβασμός στις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις και μια κοινή επιθυμία να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο μαζί. Βοηθάει βέβαια και το ότι ταιριάζουν τα μουσικά μας γούστα, γιατί, για εμένα, πάνω από όλα μετράει η αισθητική, το "μέτρο"!
Με τον Καπηλίδη, εντωμεταξύ, εμφανιζόσασταν έως και τα τέλη Ιανουαρίου στο "Vox", σε μια επανένωση με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Γιώτη Κιουρτσόγλου και τον Μιλτιάδη Παπαστάμου, μετά από πολλά χρόνια. Τι "γεύση" σας άφησαν αυτές οι βραδιές;
Το συζητούσαμε αρκετό καιρό να ξαναπαίξουμε μαζί. Κατά κάποιον τρόπο μεγαλώσαμε μαζί, όχι μόνο μουσικά, αλλά και σαν άνθρωποι. Διαφορετικές προσωπικότητες που μέσα από τα τραγούδια του –πάντα γενναιόδωρου με τους μουσικούς του– Αλκίνοου εκφραστήκαμε και εμπνεύσαμε, ελπίζω, νεότερους ταλαντούχους μουσικούς.
Ο Αλκίνοος πάντα ήθελε να παίζει με καλούς μουσικούς και να γίνεται καλύτερος. Αυτό, για εμένα, τον τιμά ιδιαίτερα και χαίρομαι που το αναγνωρίζει και το ακροατήριό του.
Τέλος, σκέφτεστε κάποια στούντιο αποτύπωση της ματιάς σας στον Morricone; Βρίσκετε νόημα στη δημιουργία τέτοιων δίσκων, στο νυν δισκογραφικό περιβάλλον;
Οπωσδήποτε το σκέφτομαι. Το δισκογραφικό περιβάλλον αλλάζει, σε κάποια πράγματα προς το καλύτερο, σε άλλα προς το χειρότερο. Όμως η μουσική δημιουργία συνεχίζει. Και αν κάτι μου αρέσει πραγματικά, θα βρω τρόπο να το μοιραστώ με το ακροατήριο που ενδιαφέρεται. Άλλωστε έχω την αίσθηση ότι η ορχηστρική μουσική έχει ανέβει στις προτιμήσεις του ελληνικού κοινού και δεν θεωρείται πια ως κάτι το εξειδικευμένο.
Διαβάστε Επίσης
