Με τον χορό των μουσικών βιογραφιών που ξεκίνησε το "Bohemian Rhapsody" καλά να κρατεί, φέτος ήρθε η σειρά του Elvis Presley να δώσει ραντεβού με τη μεγάλη οθόνη. Βέβαια, τόσο η ταινία "Elvis" του Baz Luhrmann όσο και η πρωταγωνιστική ερμηνεία του Austin Butler άφησαν διχασμένο το μουσικόφιλο κοινό και τους κινηματογραφικούς κριτικούς. Σίγουρα, όμως, επανέφεραν στο προσκήνιο τον μύθο και τα κατορθώματά του· θυμίζοντάς μας, παράλληλα, ότι τίποτα σχεδόν δεν ξέφτισε στα 45 χρόνια που ζούμε χωρίς αυτόν.
Στο φιλμ υπάρχει μια σκηνή όπου ο Elvis εξομολογείται στην –πρώην, πια– γυναίκα του Priscilla τον μεγαλύτερό του φόβο: ότι κανείς δεν θα τον θυμάται όταν πεθάνει. Μοιάζει με σεναριακό τερτίπι που θέλει να δείξει ότι ακόμα και ο "βασιλιάς του rock 'n' roll" είχε ανασφάλειες. Ενδέχεται ωστόσο να πρόκειται για πραγματική ιστορία, αν αληθεύει ότι εξέφρασε αυτή την αγωνία σε μία από τις τραγουδίστριες που του έκαναν δεύτερα φωνητικά στα πολυσυζητημένα σόου της δεκαετίας του 1970 στο Λας Βέγκας. Όμως, μπορεί να είναι απλώς ο μεγαλύτερος φόβος της Priscilla, αποδοσμένος σε μια νεφελώδη πηγή χάριν εγκυρότητας.
Άλλωστε, ο Elvis πρόλαβε να ζήσει από πρώτο χέρι το τι σήμαινε να βρίσκεσαι στην κορυφή και να πέφτεις από αυτήν. Μπορεί η επιτυχία του να δημιούργησε ένα φαινόμενο, μπορεί η πρώτη rock 'n' roll γενιά να έπιασε τις ηλεκτρικές κιθάρες έχοντάς τον ως πρότυπο, μα ως το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960 τα πράγματα άλλαξαν: το rock πήγε πολύ πιο πέρα από τα χορευτικά rock 'n' roll σουξέ, αναδεικνύοντας καινούργια είδωλα· και ο Elvis, παρότι αναγνωρίσιμος, δεν λογιζόταν πια ως "σχετικός": μεταξύ 1966 και 1968 μόλις 2 από τα 19 του singles μπήκαν στο top-20 των Η.Π.Α. και κανένα τους δεν δρασκέλισε το κατώφλι του top-10.
Πράγματι, ήδη πριν από τον θάνατό του ο αμερικάνικος Τύπος πρόβαλλε συχνά την εικόνα ενός πάλαι ποτέ πρωτοπόρου μα παρηκμασμένου σταρ, με τον οποίο δεν άξιζε να ασχοληθείς ιδιαίτερα πέρα από τα θρυλικά "Sun Sessions" των 1950s και ορισμένους λαμπερούς rock 'n' roll δυναμίτες. Μάλιστα, με την πολιτική ορθότητα να μη διακρίνεται από τις σημερινές ευαισθησίες, ορισμένοι δεν δίστασαν να κάνουν λόγο για τον "χοντρό Elvis" των 1970s, δένοντας σχετικές φωτογραφίες με σχόλια για νωθρές εμφανίσεις και βαρετά singles. Για κάποιους, λοιπόν, είχε ήδη πεθάνει πριν από τον μοιραίο συνδυασμό ναρκωτικών και εμφράγματος της 16ης Αυγούστου 1977. Τους ήταν εντελώς αδιάφορο αν ήταν μόλις 42 ετών ή αν ολάκερος Bob Dylan κλείστηκε (όπως λέγεται) σε πλήρη απομόνωση για τρεις ολόκληρες μέρες, μαθαίνοντας τα νέα.
Όμως, παρά τη διεθνή επιρροή αυτής της άποψης (που γνώρισε πέραση και στον ελληνικό μουσικό Τύπο των 1980s και 1990s), ο Elvis άντεξε. Η επίμονη φήμη ότι δεν πέθανε το 1977 μα τα σκηνοθέτησε όλα ώστε να αποσυρθεί από τα εγκόσμια κρατούσε ακόμα και σε πρόσφατα χρόνια, το ηλεκτροσόκ των "Hound Dog" και "Heartbreak Hotel" δεν έχασε ποτέ την αίγλη του, το remix του Junkie XL στο "A Little Less Conversation" τον ξανάφερε αναπάντεχα στο νούμερο 1 της Βρετανίας το 2002, ενώ βαθμιαία άρχισε να επανεκτιμάται και η ύστερη δράση του. Άλλωστε, ο υποτίθεται παρηκμασμένος Elvis, έστω κι αν δεν είχε πια το coolness των καιρών με το μέρος του, δεν ήταν ο Elvis του "Suspicious Minds" (1969);
Κάπως έτσι, 45 χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Elvis Presley δεν χρειαζόταν καμία ταινία προκειμένου να επανέλθει στη συλλογική μνήμη. Γιατί δεν έφυγε ποτέ από εκεί, μένοντας ως μια θρυλική μορφή άρρηκτα συνδεδεμένη με την ηλεκτρική rock εποποιία, ακόμα και για τη νεολαία του 21ου αιώνα που ίσως δεν γνωρίζει κανένα τραγούδι του. Κανείς λοιπόν δεν το έχει συνοψίσει καλύτερα από τον David Lynch: "Ο Elvis κολυμπάει συνεχώς στο μυαλό μας και στα συναισθήματά μας".
Διαβάστε Επίσης
