Απρόσμενα ευχάριστο κι ενδιαφέρον να συνδέει κανείς δύο ονόματα που ήξερε ξεχωριστά, στο ίδιο πρόσωπο: πολύς κόσμος που "είχε ακουστά" την Έλενα Χαρμπίλα του θεατρικού με τον Pacino, των φωτογραφίσεων στα περιοδικά lifestyle και των ανταποκρίσεων του καλλιτεχνικού της "Καθημερινής" από το Los Angeles, ενδεχομένως δεν γνώριζε πως η ηθοποιός ήταν ήδη από το 2009 η - σαφώς περισσότερο "ακουσμένη", κυριολεκτικά και μεταφορικά - μουσικός κι ερμηνεύτρια με τό όνομα Kid Moxie. Έκτοτε, βέβαια, Badalamenti, Gaslamp Killer, δύο δίσκοι, ατμοσφαιρικά video clip, ποιοτικές συνεργασίες, αξιοπρόσεκτα remix.
Με τον τρίτο προσωπικό της δίσκο "προ των πυλών" και νέα φάση της καριέρας της στον ορίζοντα, η Έλενα/Moxie μίλησε στο Αθηνόραμα για την cinematic pop που συνθέτει, για την ισορροπία της εικόνας με τον ήχο και γιατί το The Kid μέσα της δεν θα πάψει ποτέ να φτιάχνει μουσική με φίλους, ό,τι κι αν επιφυλάσσει γι' αυτήν το star system της California.
Στα τέλη του μήνα κυκλοφορεί ο τρίτος προσωπικός σου δίσκος μετά τα Selector του 2009 και 1888 του 2014, το Perfect Shadow. Πες μας μερικά πράγματα γι' αυτό και πώς εντάσσεται στην γενικότερη πορεία σου την μουσική.
Το Perfect Shadow είναι φυσική συνέχεια του 1888 όσον αφορά στο πώς αντιλαμβάνομαι την cinematic pop. Χρειάστηκαν αρκετοί μήνες δουλειάς για να επιτύχω το ύφος που ήθελα, αλλά το αποτέλεσμα το συνολικό μού αρέσει πάρα πολύ. Aπαρτίζεται από 6 νέα κομμάτια και 5 remix ισάριθμων από αυτά, από μουσικούς Έλληνες κι όχι μόνο - των Marsheux, Tareq και dPen από Ελλάδα, των Alkalein, Astronautica από το εξωτερικό.
Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου έχει γίνει σε συνεργασία με τον Gaslamp Killer, ενώ την επίβλεψη της παραγωγής έχει κάνει ο Clint Mansell. Θα κυκλοφορήσει σε συνεργασία με την West One Music Group, μία δισκογραφική που ειδικεύεται στη μουσική για ταινίες, οπότε αυτό που την ενδιαφέρει να προωθήσει κι αυτό που ενδιαφέρει εμένα να κάνω κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος (σ.σ. τα Dirty Air, Still High και Perfect Shadow της Kid Moxie μπορεί να τα ακούσει κανείς εδώ, εδώ και εδώ αντίστοιχα).
Πέρα από την μουσική τη δική σου για δίσκους τί άλλα μουσικά πράγματα κάνεις στο LA;
Κάνω μουσική για ταινίες, όπως το πρόσφατο Yoga Hosers του Kevin Smith και το Villisca, ένα ψυχολογικό θρίλερ που προβλήθηκε στις ΗΠΑ πριν από λίγες μέρες. Εννοείται πως η προσωπική δουλειά "γεμίζει" περισσότερο έναν καλλιτέχνη αλλά μού αρέσει η πρόκληση που σού προσφέρουν κι άλλες δουλειές που "θέτουν πλαίσιο" συγκεκριμένο κι απαιτούν από σένα να παραδώσεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με δεδομένες τις δικές τους ανάγκες κι απαιτήσεις. Ανακαλύπτεις πολλά ενδιαφέροντα πράγματα με αυτόν τον τρόπο.
Στην παρουσία που έχεις στα social media παραθέτεις για τον εαυτό σου το λακωνικό "The Kid likes to make music with friends". Τί είναι αυτό που σου αρέσει σε αυτήν την προσέγγιση, συγκριτικά με την εσωστρέφεια και την απομόνωση που προτιμούν άλλοι καλλιτέχνες δημιουργώντας ή τις "στεγνά επαγγελματικές" συνεργασίες;
Εννοείται πως υπάρχει και μοναξιά στην δημιουργική διαδικασία αυτή καθ' αυτή - όταν συλλαμβάνεις την μουσική ως σύνθεση και πρέπει να "την βάλεις στο χαρτί" για να την εκφράσεις, δεν σού... κρατάει το χεράκι κανείς. Και δεν κρύβω καθόλου το γεγονός ότι μού αρέσει η μοναξιά της δημιουργίας.
Όμως οι φίλοι μουσικοί είναι πολύτιμοι όταν θα σού προσφέρουν τη γνώμη τους γι' αυτό που δουλεύεις και θα τούς βάλεις ν΄ακούσουν, όταν θα αντιπροτείνουν κάτι, όταν θα σε βοηθήσουν να δεις από διαφορετική οπτική γωνία αυτό που προσπαθείς να κάνεις. Και βέβαια όταν θα δουλέψεις μαζί τους σ' ένα κομμάτι θα δώσουν "το κάτι παραπάνω", το οποίο συχνά δεν περνά απαρατήρητο από τον κόσμο.
Με τα παιδιά της Undo Records στην Ελλάδα, για παράδειγμα, που φιλοξενεί τον Nikonn, τους Phototovella, τις Marscheux κλπ. έχουμε παράλληλη πορεία, πολλά κοινά ακούσματα και αναφορές. Όλα αυτά συνθέτουν μια μουσική "κολεκτίβα" ανθρώπων που βοηθώντας ο ένας τον άλλον μπορούν να πάνε πιο μακριά απ' ότι ο καθένας μόνος του. Το αγαπώ αυτό ως προσέγγιση. Στις ΗΠΑ δεν το έχω με τον ίδιο τρόπο - και δεν ξέρω αν θα μπορούσε να "χτιστεί" εύκολα κάτι τέτοιο. Ο επικρατέστερος τρόπος σκέψης εδώ τείνει περισσότερο προς το "pro" από το "παρεΐστικο". Αλλά οι προσωπικές φιλίες με μουσικούς στο Los Angeles και αλλού, έστω και όχι ως "παρέα" μεγάλη, μπορεί να λειτουργήσει παρόμοια.
Από την ελληνική μουσική σκηνή ποιά ονόματα θα ξεχώριζες;
Είναι πολλά, δεν είναι λίγα - όμως είχα την χαρά και την τύχη να συνεργαστώ στενά με μερικούς μουσικούς που θεωρώ αληθινά ταλαντούχους και εξαιρετικούς στη δουλειά τους, όπως τον Nikonn, τον Serafim Tsotsonis, τον Papercut... και βέβαια υπάρχουν ουκ ολίγοι άλλοι με τους οποίους θα ήθελα επίσης να συνεργαστώ κάποια στιγμή. Ελπίζω να προκύψουν στο μέλλον οι κατάλληλες ευκαιρίες για να το κάνω.
Είχες ήδη ξεκινήσει από μικρή τις εμφανίσεις στην ελληνική τηλεόραση πολύ πριν φύγεις από την Ελλάδα για να μετακομίσεις στην Αμερική - και η καριέρα σου εκεί ως ηθοποιού κάθε χρόνο εξελίσσεται περισσότερο. Παράλληλα η Kid Moxie δεν έχει σταματήσει να γράφει και να ερμηνεύει μουσική. Τελικά, αν έπρεπε να γίνει για κάποιο λόγο αναγκαστική επιλογή, εικόνα ή ήχος; Σινεμά ή μουσική;
Προσωπικά θα μού άρεσε να απαντήσω όχι με είτε/είτε αλλά με σύνθεση - με την έννοια όχι μόνο πως τα αγαπώ και τα δύο πάρα πολύ για διαφορετικούς λόγους, αλλά και πως μού αρέσει να τα βλέπω να συνδυάζονται, να "τρέφεται" το ένα από το άλλο. Οι όμορφες σκηνές γίνονται απείρως περισσότερο αποτελεσματικές με καλή μουσική και η καλή μουσική δημιουργεί στο μυαλό εικόνες. Όμως αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω, θα διάλεγα τη μουσική.
Υπάρχουν πρακτικοί, ρεαλιστικοί λόγοι, όπως το απλό γεγονός ότι ως γυναίκα θα πρέπει να είσαι ταλέντο απίθανου βεληνεκούς αν θέλεις να διεκδικείς από μία ηλικία και πέρα πρωτοκλασάτους ρόλους, αλλά για μένα και κάποιοι αμιγώς προσωπικοί: αισθάνομαι περισσότερη δημιουργική ελευθερία με τη μουσική. Στην παραγωγή μιας ταινίας έχουν λόγο, αποφασιστικής σημασίας, δεκάδες άνθρωποι. Σε ένα μουσικό κομμάτι που γράφεις εσύ έχεις το ρόλο του σεναριογράφου, του σκηνοθέτη, του παραγωγού και του ηθοποιού. Το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται από σένα και προφανώς σε εκφράζει περισσότερο. Οπότε... μουσική!
Θα γύριζες στην Ελλάδα, με τα πράγματα ως έχουν, για να συνεχίσεις την διαδρομή σου με την μουσική εδώ;
Όσον αφορά στη μουσική συγκεκριμένα, όχι δηλαδή το σινεμά, πλέον ναι - γιατί, ευτυχώς, με τη χρήση του Internet και των Η/Υ δεν είναι τόσο δύσκολο όσο άλλοτε να δουλέψει κάποιος την μουσική του και να την προωθήσει, πρακτικά απ' οπουδήποτε. Τα γεωγραφικά όρια έχουν χάσει το νόημά τους όσον αφορά στην δημιουργία της. Ακριβώς όπως η καλή μουσική, δηλαδή!
