Ένας σπουδαίος δεξιοτένης του μπουζουκιού, που σφράγισε τη λαϊκή και έντεχνή μας μουσική, μας αποχαιρετά.
Τον πρωτοείδα – και τον πρωτοάκουσα – σε μια μπουάτ της Πλάκας, το καλοκαίρι του ’74, με τον Αντώνη Καλογιάννη και τη (νεαρή) Τάνια Τσανακλίδου. Ο (επίσης) νεαρός Χρήστος Κωνσταντίνου έκτοτε συνδέθηκε στη μνήμη μου – αλλά και στις actual συναυλίες που ακολούθησαν – ως ο πιο χαρακτηριστικός μπουζουξής του Μίκη Θεοδωράκη στα ‘70’s – και σαν συνέχεια της ιστορίας μετά τον πρωτοπόρο Μανώλη Χιώτη και τους «κλασικούς» Κώστα Παπαδόπουλο και Λάκη Καρνέζη. Ο Κύπριος αυτός δεξιοτέχνης του τρίχορδου υπήρξε μια τέλεια ερμηνευτική συνιστώσα σε όλη τη γκάμα του λαϊκού μας τραγουδιού – από το καθαρό ρεμπέτικο ως το σύγχρονο. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους του λαϊκού και του έντεχνού μας τραγουδιού και μας δόθηκε η ευκαιρία να τον ακούσουμε live πάρα πολλές φορές. Έτσι, η πρόωρη «αποχώρησή» του από αυτό τον κόσμο μας θλίβει – όμως ο σπουδαίος ήχος του έχει εγγραφεί σε διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας. Καλό του ταξίδι…
