Χαμηλοί και ανθρώπινοι τόνοι, κάτοικοι που αρνούνται να κολλήσουν στον καναπέ τους και νέες αφίξεις με προσωπικότητα είναι το τρίπτυχο που κάνει και πάλι επίκαιρη μια γειτονιά σε βραδινή έξαρση.
Τα Εξάρχεια δεν μοιάζουν με κανένα άλλο μέρος της πόλης. Ναι, έχουν μια περήφανη αυτονομία, δεν είναι όμως δα και γκέτο, ιδέα με την οποία θέλησαν να μας εξοικειώσουν τα media τους μήνες που διαδέχτηκαν τον Δεκέμβρη του 2008. Διότι, εκτός από τους πεισματάρηδες κάτοικους που δεν αλλάζουν με τίποτα τη γειτονιά τους, στα Εξάρχεια επιλέγουν να μείνουν και να κυκλοφορούν φοιτητές και καλλιτέχνες, ομάδες που εκ των πραγμάτων έχουν πιο ελαστικό ωράριο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το πρωινό ξύπνημα, γεγονός που μεταφράζεται σε ζωντάνια ακόμη και τις καθημερινές, τις ημέρες δηλαδή που οι περισσότερες συνοικίες κατεβάζουν ρολά ή ανοίγουν την τηλεόραση. Είναι και αυτή η αίσθηση γειτονιάς. Αν μένεις ή εργάζεσαι στα Εξάρχεια, αποκλείεται να περπατήσεις στο δρόμο χωρίς να ανταλλάξεις μια καλησπέρα, κι αν είσαι κορίτσι, σπάνια θα παραπονεθείς ότι κάποιος κάγκουρας σε πείραξε στο δρόμο. Επιπλέον, η εγγύτητα των Εξαρχείων με τα θέατρα, τους κινηματογράφους και τα λαϊβάδικα της πόλης ανατροφοδοτεί με θαμώνες τα αμέτρητα μπαράκια της περιοχής. νέους bar hoppers οι οποίοι νιώθουν ότι δεν τους χωρά η hip πιάτσα της Καρύτση ή βρίσκουν το Κολωνάκι εκτός τόπου και χρόνου τώρα που η εποχή επιβάλλει να γυρίσουμε την πλάτη στις lifestyle φανφάρες. Με απλά λόγια, στα Εξάρχεια δεν βρίσκεις ίχνος επιτήδευσης. Τα νυχτερινά στέκια κρατούν χαμηλούς τόνους αν και, μέσα στη low key φιλοσοφία τους, προσφέρουν επιλογές ανάλογα με το budget και την αισθητική σου.
Την τελευταία σεζόν οι δρόμοι των Εξαρχείων υποδέχτηκαν και πολλά καινούργια στέκια. Πρόσφατα σημειώσαμε τις αφίξεις του «Ζάχαρη κι Αλάτι», αυτού του γλυκού και πολύ δραστήριου διώροφου bistrot-bar της Βαλτετσίου, του «Μαύρου Γάτου» με τη δωδεκάμετρη μπάρα και τις ωραίες jazz και blues μουσικές ή ακόμη και του πιο alternative «Locomotiva» απέναντι από το θρυλικό κομιξάδικο «Solaris».
Στο τέρμα της Σόλωνος άνοιξε πρόσφατα το «Gingko Biloba», το οποίο διαδέχτηκε το bar «High Fidelity» (μπορεί να μη μακροημέρευσε, όμως θα το θυμάμαι με συμπάθεια χάρη σε εκείνες τις top 5 λίστες τραγουδιών στο μαυροπίνακα, που μου θύμιζαν τον πρωταγωνιστή του ομώνυμου βιβλίου του Nick Hornby). Και είναι ευτύχημα που η παρέα η οποία ανέλαβε το μακρόστενο αυτό bar, δίνοντάς του ένα φρέσκο πολύχρωμο pop look, έχει εξίσου έντονες μουσικές ανησυχίες: την προηγούμενη Τετάρτη πέτυχα εκεί τον Δημήτρη, τον κιθαρίστα των Misuse, να παίζει τις αγαπημένες του indie και post indie μουσικές, η ιέρεια της reggae σκηνής Anna Mystic μου έστειλε πρόσκληση στο Facebook για το νέο της residency εκεί (κάθε Πέμπτη) και ο συμπαθέστατος barman Βασίλης μου πρότεινε να περάσω κάποια Παρασκευή για να ακούσω τον Who Am I, έναν από τους καλύτερους freestylers της πόλης.
Στην οδό Βαλτετσίου μόλις άνοιξε το «Luxus», ένα cafe-cocktail bar με στήσιμο που βγήκε, θαρρείς, από τα βερολινέζικα καφέ του
Μεσοπολέμου. Όμως το γλυκύτατο αυτό στέκι δεν είναι μόνο βιτρό και βιτρίνα, έχει και cocktails σε επιμέλεια του καταξιωμένου mixologist Αχιλλέα Καραουλάνη. ανάμεσά τους και πολλά exclusive mix τα οποία παρασκευάζονται με βιολογικά υλικά και σιρόπι αγαύης (αντί για ζάχαρη) – τα κορίτσια που ενδιαφέρονται για τη σιλουέτα τους το έχουν κάνει ήδη δεύτερο σπίτι τους. Από νωρίς το βραδάκι βρίσκονται εκεί ο Δημήτρης, άριστος bartender, που μου έφτιαξε ένα από τα καλύτερα whiskey sour που έχω δοκιμάσει, και η χαμογελαστή σερβιτόρα Λένα, που μου έφτιαξε το κέφι με το σκέρτσο και τις ατάκες της. Κι αν οι τιμές των –κατά τα άλλα εξαιρετικών– exclusives είναι κάπως τσιμπημένες (€ 9,50), υπάρχει πάντα και το happy hour (6-9 μ.μ.).
Στις αρχές της Ζωοδόχου Πηγής πάλι, ακριβώς δίπλα από τη μουσική σκηνή «Casablanca», μόλις άνοιξε το φτηνότερο new entry της πόλης. Στον «Κόκκινο Λωτό» μπορείς να πιείς τρία ποτά με € 10 και να πάρεις και 60 λεπτά ρέστα. Σωστά τα υπολογίσατε: το απλό ποτό κοστίζει € 3,20, εκτός κι αν παραγγείλεις Mojito σε τσίγκινο ποτηράκι (€ 4,20) ή Mojito με γεύσεις (€ 5,20). Οι ιδιοκτήτες Χάρης και Κώστας, φτιάχνοντας ένα fusion Ανατολής και πολυνησιακής exotica, όπου χαγιάτι και σεμεδάκια συνυπάρχουν με ψάθες, σανίδες του σερφ και φύλλα από φοίνικες, το ’χουν πιάσει το νόημα. Δεν ποντάρουν στις υπηρεσίες –DJ δεν υπάρχει, ακούς τη μουσική χαμηλά από ένα freestyle κανάλι του YouTube και οι επιλογές σε ετικέτες είναι εξαιρετικά περιορισμένες– όσο στις χαμηλές τιμές.
Οι καλλιτέχνες, που μυρίζονται γρήγορα τις καλές και ειλικρινείς φάσεις, το τιμούν ήδη.
Ακριβώς απέναντι από το κλασικό πια «Circus», εκεί όπου βρίσκεται μόνιμα παρκαρισμένη η αντιαισθητική κλούβα των ΜΑΤ, μόλις άνοιξε το πιο εντυπωσιακό νέο cocktail bar της περιοχής. Λέγεται «Τζιζ» και ήταν τη βραδιά του opening κατάμεστο με 30something κόσμο πιο πολύ προς alternative Κολωνάκι παρά προς εκλεπτυσμένα Εξάρχεια. To «Τζιζ», λοιπόν, είναι χάρμα οφθαλμών: ψηλοτάβανο, βιομηχανικό, vintage και συνάμα μοντέρνο, παίζει εννοιολογικά και διακοσμητικά με την ηλεκτρική ενέργεια και την ενέργεια του κόσμου. Στα ηνία της μπάρας συναντήσαμε τον Σπύρο Δάβιο, bartender exceptionnel, με πολύτιμη εμπειρία στο πλευρό του βραβευμένου «Top Chef» Αθηναγόρα Κωστάκου. Εδώ, στην οδό Ναυαρίνου, έχει επιμεληθεί έναν ευρύτατο κατάλογο με classics της εποχής της ποτοαπαγόρευσης αλλά και δεκατέσσερα signature cocktails, κάποια εκ των οποίων παρασκευάζονται με μοριακές τεχνικές, όπως οι ατμοί βοτάνων ή η σφαιροποίηση και οι μους φρέσκων φρούτων. Πώς να μην επιστρέφεις με την παρέα σου μέχρι να τα δοκιμάσετε όλα;
Τελευταίο ποτό στην οδό Ιπποκράτους. Ακριβώς εκεί όπου rockers και γότθοι χτυπούσαν παλιότερα κάρτα στο «Texas» και το «Underworld» αντίστοιχα, μόλις άνοιξε ένα νέο rock στέκι με ανοιχτή πρόσοψη προς το δρόμο, τραπεζάκια έξω, all day διαθέσεις κι ελαφριά μεσογειακά πιάτα για τσιμπολόγημα. Το λένε «Pinocchio» και δεν είναι τόσο σκληροπυρηνικό όσο οι προκάτοχοί του. Οι DJs παίζουν με freestyle διάθεση, συνδέουν τραγούδια διαφόρων εποχών και ειδών, χωρίς ωστόσο να ξεχνούν τις rock καταβολές τους. Δεν είναι, πάντως, τυχαίο ότι και τις δύο φορές που περάσαμε από εκεί πετύχαμε τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τώρα, αν εσείς δεν βρείτε εκεί τον Βασίλη, σίγουρα θα πετύχετε τον Bryan Adams. H πρόσφατη φωτογραφική έκθεση του Καναδού ρόκερ «My Point of View» θα φιλοξενείται στους τοίχους του «Pinocchio» ακόμη για λίγες εβδομάδες.
