Απαραίτητο, δίκαιο και καταγγελτικό πολιτικό σινεμά που όμως διατυπώνει τυποποιημένες αλήθειες, ενώ φλερτάρει έντονα με την πορνογραφική απεικόνιση της ταξικής καταπίεσης.
Δραματικό θρίλερ με ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά χωρίς πειστικές ανατροπές. Διαθέτει έντονα ειρωνικό χιούμορ, βάζοντας ένα τολμηρό, μα ριψοκίνδυνο στοίχημα αληθοφάνειας.
Μνημειώδης ασυναρτησία, η οποία ενώ αμπελοφιλοσοφεί ακατάπαυστα, όχι μόνο δεν διαθέτει τη στοιχειώδη αφηγηματική συνοχή, αλλά δεν είναι ούτε καν στο ελάχιστο τρομακτική.
Ζωηρά χρώματα, κεφάτοι χαρακτήρες, απλή πλοκή και οικολογικές ευαισθησίες. Μια διδακτική, μεταγλωττισμένη φαντασία για ανήλικους σινεφίλ.
Αρχειακό υλικό και εξομολογήσεις κατοίκων περιγράφουν την πολλαπλή μεταμόρφωση ενός αθηναϊκού λαϊκού προαστίου κατά τον 20ό αιώνα.
Ψύχραιμος αναστοχασμός πάνω στην ιστορική μνήμη μέσα από ένα πολυφωνικό δράμα (μυθοπλασία, αρχειακό υλικό, ανασυντεθειμένα ντοκουμέντα), το οποίο βασίζεται σε πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Χαβιέρ Θέρκας.
Εύστοχη και χιουμοριστική σάτιρα μιας απάνθρωπα τακτοποιημένης πραγματικότητας. Κοινωνικά διεισδυτική, αποφεύγει θαρραλέα την παγίδα του εύκολου, πιασάρικου κυνισμού.
Το "Τρέξε!" συναντά τον Πολάνσκι σε ένα ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο προσπαθεί να εκβιάσει την αγωνία μέσα από μια εξωφρενικά αλλόκοτη κι ελάχιστα πειστική προϋπόθεση.
Crime thriller της παλιάς σχολής, όπως την έχει εκμοντερνίσει ο Μάικλ Μαν. Λιτή, ουσιαστική σκηνοθεσία, πολύτιμες σιωπές, νυχτερινή ατμόσφαιρα και απόλυτη αληθοφάνεια.
Μια διεκπεραιωτική, εν πολλοίς άτολμη και καλογυαλισμένη βιογραφία που αδικεί τη σαρωτική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Κέιτ Γουίνσλετ.
Μια feelgood μυθολογία γύρω από τη γέννηση της έχθρας μεταξύ Optimus Prime και Megatron, η οποία αναπτύσσεται σε τελείως ασφαλή μονοπότια, αποσπώντας την προσοχή με αδιάκοπη, μονότονη δράση.
Ξεδοντιασμένο ριμέικ ενός ευρηματικού και "αγκαθωτού" δανέζικου θρίλερ, το οποίο διασκευάζεται επί το εμπορικότερο, δίνοντας συγκαταβατική προτεραιότητα στην προβλέψιμη δράση.
Μια αιχμηρή όσο και διασκεδαστική αποδόμηση της αρρενωπότητας μέσω πικρού μαύρου χιούμορ, στην οποία θα ταίριαζε λιγότερη εγκεφαλικότητα και ακαδημαϊκή επιτήδευση.
Ένα αφελές και μελοδραματικό φεμινιστικό μπεστ σέλερ διασκευάζεται με καρτποσταλική απλοϊκότητα από την ίδια τη συγγραφέα του.
Ορθογραφημένο σινε-οδοιπορικό σε ένα αόρατο εθνικό παρελθόν, το οποίο ρίχνει συγκινητικές γέφυρες στο σήμερα.
Γοητευτική ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε καφκικό εφιάλτη, παιχνίδια με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση κι ένα λαβυρινθώδες σενάριο, το οποίο χάνει τη συνοχή του μέσα στις ασταμάτητες διακλαδώσεις.
Ντοκιμαντερίστικης ειλικρίνειας, μέγιστης έντασης και τολμηρό για την εποχή του, μοντέρνας αντίληψης δράμα με εμβληματικό τζαζ σάουντρακ του Έλμερ Μπερνστάιν.
Ένα αρχικά ψυχαγωγικό σασπένς θρίλερ, παρά τις εξόφθαλμες ομοιότητές του με πρόσφατα φιλμ, οδηγείται σε μια υπερβολή που φλερτάρει με το γκροτέσκο και δεν αγγίζει παρά μονάχα την επιφάνεια όσων το απασχολούν.
Ριμέικ που (απο)μιμείται αισθητικά την ταινία του Άλεξ Πρόγιας, χωρίς αίσθηση προσανατολισμού και με πλήρη απουσία καινοτόμων ιδεών που να δικαιολογούν την ύπαρξή του.
Μελαγχολικό δράμα ημιτονίων, το οποίο αναμετριέται με το άχθος των επιλογών του παρελθόντος, κεντώντας με μουντά, υπνωτιστικά χρώματα τον καμβά ενός συγκινητικού ρομάντζου.
Οι έξυπνες σεναριακές ιδέες, το μαύρο χιούμορ και οι στιβαρές ερμηνείες προσδίδουν χαρακτήρα σε ένα περιστασιακά αξιομνημόνευτο ντεμπούτο, το οποίο διαχειρίζεται άνισα το υλικό του.
Στιβαρό και υποβλητικό δικαστικό δράμα με κοφτερό βλέμμα, το οποίο επενδύει στη σημασία της νομικής πειθούς και των χαρακτηριστικών ενός γυναικοκτόνου, αλλά αδικείται από την άσκοπη μελοδραματική τροπή που υιοθετεί από το πουθενά.
Σοκαριστικές εικόνες Αποκάλυψης και μια ζοφερή αίσθηση ματαιότητας σηματοδοτούν μία από τις πιο αμείλικτες αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών.