Σαράντα χρόνια μετά την πρεμιέρα της μοναδικής ταινίας που έφερε μια μεγάλη διάκριση στην εμβληματική Ανιές Βαρντά (Χρυσός Λέοντας), η εμπειρία της θέασής της μοιάζει με μια ματιά σε χρονοκάψουλα. Διότι σήμερα, στην εποχή του 5G και του Google Maps, μοιάζει τρομερά μακρινή, σχεδόν απόκοσμη, η θέα ενός νεαρού ανθρώπου που περιπλανιέται στην ύπαιθρο, κουβαλώντας ελάχιστα, όχι από αντικειμενική ανάγκη, αλλά από προσωπική επιλογή.
Η δεκαετία του ’80 ήταν περίοδος όπου ο δυτικός άνθρωπος εξακολουθούσε να διεκδικεί μια εναλλακτική ελευθεριότητα, έναν τρόπο ζωής μακριά από το "κατεστημένο". Αυτή η ανάγκη εκφραζόταν συχνά με τη διαφυγή από τις πόλεις, με μια μηχανή ή οτοστόπ, με το όποιο υλικό κόστος να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Αρκούσε που στον ορίζοντα βρισκόταν ο ανοιχτός δρόμος αντί μια θάλασσα από τσιμέντο. Από τέτοια παρόρμηση διακατέχεται και η κεντρική ηρωίδα του φιλμ Μόνα (η Σαντρίν Μπονέρ σε μια συγκλονιστική ερμηνεία), με την οποία συστηνόμαστε καθώς κείτεται νεκρή, παγωμένη από το κρύο. Πώς βρέθηκε, όμως, σε αυτή την κατάσταση;
Μακριά από τον συνήθη ποιητικό και ονειροπόλο εαυτό της, η Βαρντά απαντά αφοπλιστικά όσο και ανθρώπινα στο παραπάνω ερώτημα, σκιαγραφώντας χωρίς εξωραϊσμούς ένα κοινωνικό περιθώριο εφήμερης τρυφερότητας και αμείλικτης ένδειας. Το σώμα της πρωταγωνίστριας συμβολοποιεί τη σκληρότητα μιας νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας που τότε, ακόμα, βρισκόταν στα σπάργανα. Και η οποία αρθρώνεται με τρόπο που μένει αναλλοίωτος μέχρι σήμερα. Μοιάζει να λέει πως δεν υπάρχει χώρος για όσους δεν ικανοποιούνται με μια δουλίτσα, δεν υπάρχει μέλλον για όσους απαρνιούνται τον εαυτό τους και επιλέγουν να ζουν δίχως στέγη, δίχως νόμο.
Γαλλία, Αγγλία. 1985. Διάρκεια: 105΄. Διανομή: SUMMER CLASSICS.
Περισσότερες πληροφορίες
Δίχως Στέγη, Δίχως Νόμο
Μια νεαρή γυναίκα εντοπίζεται νεκρή, παγωμένη από το κρύο, στο ύπαιθρο. Ποιος ευθύνεται, όμως, για το θάνατό της;
