Μόνο καλοδεχούμενη θα μπορούσε να είναι η επιστροφή του Σταύρου Τσιώλη πίσω από την κάμερα ύστερα από 13 ολόκληρα χρόνια. Πρόκειται για έναν ξεχωριστό και ακατάτακτο δημιουργό όχι με μία, αλλά με… δύο κινηματογραφικές καριέρες. Μια πολλά υποσχόμενη στη Φίνος Φιλμ («Ο Μικρός Δραπέτης», «Κατάχρηση Εξουσίας»), την οποία εγκατέλειψε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 έπειτα από μόλις τέσσερις ταινίες, και μια μοναχική και ταπεινόφρονη, η οποία ξεκίνησε το 1985 και χάρισε στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά μερικές από τις απολαυστικότερες στιγμές του («Ακατανίκητοι Εραστές», «Έρωτας στη Χουρμαδιά», «Παρακαλώ Γυναίκες, μην Κλαίτε», «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες»).
Μετά το «Φτάσαμεε!...» (2004), στο οποίο ένα πλανόδιος σουβλατζής ταΐζει μουσικούς και συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα που καταφθάνουν στη Λειβαδιά για να δουλέψουν σε ένα νυχτερινό κέντρο, οι γυναίκες επιστρέφουν μπροστά από το φακό του Τσιώλη για να κλείσουν μια άτυπη και προσχηματική τριλογία. Έτσι κι αλλιώς, είτε ως φυσική παρουσία είτε ως ερωτική φαντασίωση, το γυναικείο φύλο βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο των ταινιών του 81χρονου σκηνοθέτη, ο οποίος στήνει την τελευταία κινηματογραφική περιπέτειά του για άλλη μία φορά γύρω από ένα αντρικό δίδυμο. Αυτό δύο στωικών 60άρηδων, οι οποίοι αναλαμβάνουν να φυλάξουν τσίλιες έξω από ένα αθηναϊκό σπίτι στο οποίο προστίθεται παράνομα ένα δωμάτιο. Έχοντας το νου τους στην ξαφνική εμφάνιση –επίσημη ή καμουφλαρισμένη– της πολεοδομίας, θα ανταλλάξουν μεταξύ τους αναμνήσεις, ιδέες και απόψεις για τη ζωή, ενώ από μπροστά τους θα περάσουν κάθε λογής άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του ιστορία.
Χωρίς αισθητική εκζήτηση και με μια κινηματογραφική απλότητα που αποκαλύπτει την καλυμμένη από κάθε λογής σκουριά αληθινή φύση των πραγμάτων, ο Τσιώλης αναζητά αυτό που φέρνει κοντά τους ανθρώπους σε πείσμα μιας «εκσυγχρονισμένης» πραγματικότητας. Και το ζητούμενο αποκαλύπτεται αβίαστα, καθώς οι ήρωές του αγωνιούν να εξομολογηθούν αναμνήσεις, πάθη, μυστικά, συμπτώσεις, μικρές χαρές και μεγάλες τραγωδίες μιας ζωής. μιας ζωής απρόοπτης, θαρρείς βγαλμένης από παλιομοδίτικα μυθιστορήματα ή ίσως από τα ψιλά των εφημερίδων, κωμικής και την ίδια στιγμή σκοτεινιασμένης.
Μιμούμενος τον αυθορμητισμό της, ο Τσιώλης ενορχηστρώνει –ειδικά στις τελευταίες ταινίες του– ένα διασκεδαστικά άναρχο χάος με πρωταγωνιστές το λεπτό χιούμορ, την ανθρώπινη ευγένεια, τη λαϊκή σοφία και την ηδονή της αφήγησης. Έτσι και σε αυτές τις «Γυναίκες…», την πιο στατική και σεναριακά χαλαρή ταινία της φιλμογραφίας του, οι περαστικοί βρίσκονται εκεί με αποκλειστικό σκοπό να διηγηθούν στο μπεκετικό δίδυμο (μια νεοελληνική παραλλαγή του Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν στο «Περιμένοντας τον Γκοντό») παραμύθια της διπλανής πόρτας γεμάτα (ερωτικούς) πόθους, ελπίδες και απογοητεύσεις. Όχι όλα εξίσου διασκεδαστικά ή συγκινητικά, αλλά αυθόρμητα, παιχνιδιάρικα και νοσταλγικά, βαφτισμένα στην ποίηση της καθημερινότητας.
Ελλάδα. 2017. Διάρκεια: 79΄. Διανομή: TULIP ENT.
Περισσότερες πληροφορίες
Γυναίκες που Περάσατε Από Δω
Δύο άντρες αναλαμβάνουν να φυλάξουν τσίλιες έξω από ένα αθηναϊκό σπίτι στο οποίο προστίθεται παράνομα ένα δωμάτιο. Περιμένοντας, θα περάσουν από μπροστά τους διάφοροι άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του ιστορία.
