Μια μητέρα με δύο έφηβες κόρες μετακομίζουν σε μια απομονωμένη οικογενειακή έπαυλη. Το ίδιο βράδυ δέχονται τη βίαιη επίθεση δύο αγνώστων, σε ένα γραφικής λεπτομέρειας exploitation παιχνίδι ανάμεσα στη (λυτρωτική) φαντασία και την (αβάσταχτα φρικτή) πραγματικότητα. Ο Λοζιέ («Martyrs») δεν αντιστέκεται στις ευκολίες του torture porn και των τρομο-κλισέ, έχει όμως να πει ενδιαφέροντα πράγματα πάνω στο ταλαιπωρημένο σινεμά τρόμου.
Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του New French Extremity, δηλαδή ταινιών –από το «Trouble Every Day» (2001) της Κλερ Ντενί και το «Υπερένταση» (2003) του Αλεξάντρ Αζά μέχρι το «Raw» (2016) της Ζουλιά Ντικουρνό– που έβαλαν νέα όρια στην κινηματογραφική αναπαράσταση της βίας και αμφισβήτησαν κάθε πολιτικά ορθή άποψη, ο Πασκάλ Λοζιέ άφησε το στίγμα του στο σύγχρονο σινεμά τρόμου με το «Martyrs» (2008). Μια αριστουργηματική όσο και προκλητική, βασανιστικά ωμή μελέτη του ανθρώπινου πόνου (και του κόστους της γνώσης), θεματική η οποία επιστρέφει και στην τελευταία αγγλόφωνη ταινία του, γυρισμένη κυρίως στον Καναδά. Απομονωμένη σε μια επαρχία του, μια παλιά έπαυλη γεμάτη κούκλες κληροδοτείται στη γαλλικής καταγωγής Πολίν, η οποία μετακομίζει εκεί με τις δύο έφηβες κόρες της Μπεθ και Βέρα. Ήδη από το ίδιο βράδυ οι γυναίκες δέχονται τη βίαιη επίθεση δύο αγνώστων, τους οποίους τελικά κατορθώνουν να εξουδετερώσουν έπειτα από πολύ κόπο.
Όταν η δράση της ταινίας μεταφέρεται ύστερα από 16 χρόνια, με την Μπεθ να ζει στο Σικάγο ως διάσημη συγγραφέας ιστοριών τρόμου, καταλαβαίνουμε πως κάτι δεν πάει καλά. Ένα τηλεφώνημα που λαμβάνει από την τρομαγμένη Βέρα την οδηγεί πίσω στο «κουκλόσπιτο», με τον Λοζιέ να στήνει ένα γραφικής λεπτομέρειας exploitation παιχνίδι ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, στη (λυτρωτική) φαντασία και την (αβάσταχτα φρικτή) πραγματικότητα. Η υποκειμενική προοπτική της αλήθειας, η επώδυνη ενηλικίωση και η έννοια του (υπαρξιακού) μαρτυρίου δίνουν σε αυτό το home invasion thriller διαστάσεις που ο Γάλλος σκηνοθέτης αναδεικνύει άλλοτε με πιασάρικο και άλλοτε με πραγματικά κομψό τρόπο. Δανείζεται από τον Λάβκραφτ (ο οποίος «μας επισκέπτεται»), αξιοποιεί έξοχα τους δαιδαλώδεις εσωτερικούς χώρους και κάνει ένα έξυπνο σχόλιο για τη –βγαλμένη απ’ τη ζωή– καλλιτεχνική δημιουργία. Δεν αντιστέκεται βέβαια στις ευκολίες του torture porn και των τρομο-κλισέ, έχει όμως να πει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα πάνω στο ταλαιπωρημένο σύγχρονο σινεμά τρόμου.
Γαλλία, Καναδάς. 2018. Διάρκεια: 91΄. Διανομή: SEVEN FILMS / AUDIOVISUAL
Περισσότερες πληροφορίες
Το Κουκλόσπιτο του Τρόμου
Μια μητέρα με δύο έφηβες κόρες μετακομίζουν σε μια απομονωμένη οικογενειακή έπαυλη. Το ίδιο βράδυ δέχονται τη βίαιη επίθεση δύο αγνώστων.