Ο Γάλλος σταρ και σκηνοθέτης μιλάει για την πρωτόγνωρη εμπειρία του «Γιου μου», του αγωνιώδους θρίλερ του Κριστιάν Καριόν, το οποίο γύρισε μόλις σε έξι ημέρες χωρίς να έχει διαβάσει το σενάριο!
Η ταινία έχει μια σκοτεινή και μελαγχολική ατμόσφαιρα που φέρνει στο νου Nordic noir. Ήταν συνειδητή αυτή η επιλογή;
Δέχτηκα να συμμετάσχω σε αυτήν την ταινία διότι μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα της, μόνον αυτήν ήξερα άλλωστε, κυρίως όμως διότι έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κριστιάν [Καριόν]. χωρίς να γνωρίζω το σενάριο ή την ιστορία, μόνον ότι ήμουν ένας πατέρας ο οποίος ψάχνει τον μικρό του γιο που εξαφανίστηκε σε μια εκδρομή. Κάναμε όμως κάποιες κουβέντες γύρω από το ύφος της ταινίας και θέλαμε πράγματι η ατμόσφαιρα να έχει κάτι από τα υποφωτισμένα, «γκρίζα» σκανδιναβικά θρίλερ. Θέλαμε έναν βαρύ ουρανό κι ένα φυσικό ντεκόρ που να μην είναι γραφικό, καρτποσταλικό, αλλά πιο απρόσωπο.
Ποια αποδείχτηκε η μεγαλύτερη ερμηνευτική πρόκληση του ρόλου σας;
Ο Ζιλιέν, ο χαρακτήρας μου, έρχεται αντιμέτωπος με μια τρομερή κατάσταση. Με την πιθανή απώλεια του γιου του, κάτι τόσο σκληρό... Ως ηθοποιός, αν ξέρεις τι θα ακολουθήσει, έστω και ασυνείδητα προετοιμάζεσαι ψυχολογικά, αλλά εγώ δεν γνώριζα, οπότε ο φόβος και ο πανικός μου ήταν «αληθινοί». Έπρεπε να αντιδράσω μέσα σε δευτερόλεπτα σε αυτά που συνέβαιναν και, για να πετύχουμε αυτό το αποτέλεσμα, σχεδόν όλα τα πλάνα γυρίστηκαν μόνο μία φορά. Ήταν κάτι τεχνικά κι ερμηνευτικά δύσκολο...
Ο ρόλος του Ζιλιέν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτόν του... Γκιγιόμ Κανέ στο «Μεγάλωσε αν Τολμάς», το οποίο είχατε γυρίσει αμέσως πριν.
Το 2010 σκηνοθέτησα τα «Μικρά Αθώα Ψέματα», τα οποία έγιναν μεγάλη επιτυχία, και τρία χρόνια αργότερα πήγα στις ΗΠΑ για να κάνω το «Blood Ties», ένα αστυνομικό θρίλερ που απέρριψαν τόσο οι κριτικοί όσο και το κοινό. Ύστερα από αυτό αποτραβήχτηκα για ένα χρόνο από το σινεμά, προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τις ιδέες και τις προτεραιότητές μου. Έκανα ιππασία, πήγα ταξίδια με το τροχόσπιτο, ώσπου σε μια συνέντευξη ένας δημοσιογράφος μού είπε πως δεν είμαι rock ’n’ roll. Έχω βίλα, σύζυγο, οικογένεια, δεν έχω τίποτα το επαναστατικό επάνω μου πια. Σοκαρίστηκα... «Δεν είμαι rock ’n’ roll;» είπα. «Τώρα θα δείτε. Αυτή θα είναι η τελευταία μου ταινία». Και πράγματι, έγραψα και γύρισα το «Μεγάλωσε αν Τολμάς» («Rock ’n’ Roll») σαν να μην επρόκειτο να ξανακάνω σινεμά. Έτσι θεωρώ πως ο «Γιος μου» είναι μια καινούργια αρχή για μένα. Πως τώρα ξεκινάω πάλι από το μηδέν.
Τι ήταν αυτό που έκανε το «Μεγάλωσε αν Τολμάς» ένα φιλμ τόσο καθοριστικό στην καριέρα σας;
Αποφάσισα να κάνω κάτι απόλυτα ειλικρινές τόσο απέναντι στον εαυτό μου όσο και στους θεατές. Ζούμε σε μια εγωκεντρική κοινωνία και η selfie ως έννοια είναι το ιδανικό παράδειγμα: μια φωτογραφία στην οποία το θέμα είσαι εσύ, ενώ το γραφικό τοπίο ένα απλό φόντο. Επίσης σε μια κοινωνία ματαιόδοξη, όπου όλοι τρέχουν στα γυμναστήρια, βάφουν τα μαλλιά τους και αγχώνονται για το αν έχουν το ιδανικό βάρος, είναι τρομακτικό το πόση ανάγκη έχουν οι άνθρωποι να γίνουν κάποιος άλλος, και μάλιστα ένας συγκεκριμένος, «ιδανικός» άλλος. Rock ’n’ roll σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου. Κάθε μέρα όμως αυτό μοιάζει να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Αυτό ήθελα να αναδείξω στην ταινία μου, την οποία δεν φοβήθηκα να σπρώξω στο γκροτέσκο, στα άκρα, ακόμη και με το φόβο να γελοιοποιηθώ.
Το ότι ήσασταν ταυτόχρονα μπροστά και πίσω από την κάμερα δεν ήταν επιπλέον μία δυσκολία;
Το έχω ξανακάνει στο «Mon Idole» και είναι μια σχιζοφρενική κατάσταση, την οποία δεν μπορώ να ισορροπήσω εύκολα. Κοιτάξτε, έχω πολλά κακά, αλλά κι ένα καλό: είμαι τίμιος με τον εαυτό μου. Προσέχω πολύ τις λεπτομέρειες και δεν ευχαριστιέμαι εύκολα, ούτε με τις ερμηνευτικές ούτε με τις σκηνοθετικές επιδόσεις μου. Οπότε το να παιδεύεσαι τόσο πολύ, και μάλιστα διπλά, είναι πραγματικά εξοντωτικό.
Τι είναι αυτό που αναζητάτε πια σε μια ταινία;
Να εκπλαγώ. Ούτε τα λεφτά ούτε να τονώσω το εγώ μου. Να εκπλήξω ταυτόχρονα και το κοινό, το οποίο γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο.
Θα επιστρέφατε για άλλη μία ταινία στις ΗΠΑ;
Δεν ξέρω, ειλικρινά... Το συνεργείο μου στη Γαλλία είναι πάντα το ίδιο και τα πράγματα μεταξύ μας δουλεύουν και σε προσωπικό επίπεδο. Στην Αμερική ακόμη και ως σκηνοθέτης νιώθεις τεχνικός, όχι καλλιτέχνης. Εκεί υπάρχουν επαγγελματισμός κι ένα άλλου είδους πάθος. Πράγματα αυτονόητα, όπως το να μιλήσεις στους κομπάρσους, απαγορεύονται αυστηρά εκεί. Μια φορά πήγα να μετακινήσω μια καρέκλα που δεν έπρεπε να ήταν μέσα στο πλάνο κι έγινε χαμός. Υπάρχει ειδικός άνθρωπος γι’ αυτό, τον οποίο περιμέναμε δέκα λεπτά για να έρθει από το διπλανό πλατό. Όλα γίνονται, θαρρείς, πιο μηχανικά και πιο απρόσωπα. Σίγουρα δεν μου ταιριάζει ως τρόπος δουλειάς, αλλά είναι και κάτι που δεν έχω μάθει. Φαντάσου να πας να πρωταγωνιστήσεις εκεί σε ταινία που δεν έχεις διαβάσει το σενάριο...
Περισσότερες πληροφορίες
Ο Γιος μου
Μοναχικός κι εργασιομανής, γεγονός που του στοίχισε το γάμο του, ο Ζιλιέν μαθαίνει από την πρώην σύζυγό του πως ο επτάχρονος γιος τους εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής. Συνειδητοποιώντας πως η αστυνομία κινείται αργά και χωρίς αποτέλεσμα για την ανεύρεσή του, ξεκινά μια απέλπιδα προσπάθεια να τον φέρει πίσω μόνος του.
