Με μια πολυβραβευμένη κι εμπορικά επιτυχημένη καριέρα 40 ετών, ο σκηνοθέτης του «Εραστή της Κομμώτριας» μιλάει για την τελευταία κωμωδία του «Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ», με τον Κριστιάν Κλαβιέ, η οποία ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο θεατές στη Γαλλία.
Μετά το animation «Μπουτίκ για Αυτόχειρες» και το δράμα εποχής «Μια Υπόσχεση» επιστρέφετε στην καθαρή κωμωδία. Είναι το κινηματογραφικό είδος που αγαπάτε περισσότερο;
Θα έλεγα πως είναι το είδος το οποίο εκτιμώ περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πετύχεις το σωστό κωμικό τάιμινγκ μιας ιστορίας, όσο καλογραμμένη κι αν είναι. Οι δραματικοί τόνοι είναι πιο εύκολοι ή η δημιουργία ατμόσφαιρας απειλής σε ένα θρίλερ. Η κωμωδία είναι σοβαρή υπόθεση τελικά, ενώ η σκηνοθετική δουλειά που απαιτεί είναι λιγότερο ορατή και παντελώς υποτιμημένη. Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, έχω μια αδυναμία στις κωμικές ταινίες, κάτι που ενισχύεται και από το ότι τα πολύ σκοτεινά θέματα δεν είναι του γούστου μου. Ακόμη και στα βαριά δράματα θέλω να βλέπω κάπου έναν ανοιχτό ουρανό.
Για τη συγκεκριμένη ταινία, η οποία αποτελεί διασκευή ενός θεατρικού έργου κι εξελίσσεται σε κλειστό χώρο, τι είδους σκηνοθετικές λύσεις προκρίνατε;
Δουλεύοντας το σενάριο με τον ίδιο τον συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ, προχωρήσαμε σε αλλαγές που διεύρυναν το χώρο δράσης και του έδωσαν μια πιο κινηματογραφική διάσταση. Συμπτύξαμε την πλοκή, διότι ήθελα ο ρυθμός να είναι σφιχτός, ενώ όλη η ταινία είναι γυρισμένη με κάμερα στο χέρι, δίνοντας έτσι μια ελαφριά αίσθηση αστάθειας και νευρικότητας, απόλυτα ταιριαστή κατά τη γνώμη μου με την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα. Ενός φουκαρά που προσπαθεί να ακούσει ένα σπάνιο τζαζ δίσκο που μόλις απέκτησε, αλλά οι καταστάσεις δεν τον αφήνουν ήσυχο ούτε λεπτό.
Ο Μισέλ, ο ήρωας της ταινίας, είναι τελικά ένας άτυχος φουκαράς ή ένας υποκριτής που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του;
Προσπαθήσαμε να τον περιγράψουμε σαν κάτι ανάμεσα στα δύο. Είναι σίγουρα ένας εγωιστής ο οποίος θέλει και τον τακτοποιημένο γάμο, και την ερωμένη του, κρίνει εύκολα τους άλλους και προσπερνά επιπόλαια καταστάσεις που δεν τον αγγίζουν. Νομίζω πως η ταινία είναι πολύ σαρκαστική μαζί του, αλλά από την άλλη προσπαθεί να βρει και την ανθρώπινη, την τρυφερή πλευρά του. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, που δεν θέλω να τα βλέπω άσπρα και μαύρα, έτσι και οι ζωντανοί κινηματογραφικοί χαρακτήρες πρέπει να έχουν αντιφάσεις και αντικρουόμενα συχνά κίνητρα.
Αυτό ήταν κυρίως που τράβηξε το ενδιαφέρον σας στο συγκεκριμένο θεατρικό;
Στο θεατρικό με έστειλαν οι παραγωγοί μου λέγοντάς μου: «Υπάρχει μια ταινία σε αυτό». Το είδα και αναγνώρισα τις δυνατότητές του πέρα από τον πολύ καλογραμμένο κεντρικό χαρακτήρα τον οποίο διαθέτει. Έχει μια έξυπνη κεντρική κωμική ιδέα, μια πλοκή γεμάτη εκπλήξεις και μια υπόγεια ειρωνεία που μου ταιριάζει πολύ ως ύφος και ως πνεύμα.
Δεν κρατήσατε όμως τον πρωταγωνιστή, τον Φαμπρίς Λουκινί.
Οι πρώτες κουβέντες που κάναμε ήταν μαζί του, αλλά οι απαιτήσεις του –κάθε είδους– ήταν υπερβολικές. Η επιλογή του Κριστιάν [σ.σ.: Κλαβιέ] ήταν ιδανική και είμαι σίγουρος πως ο Φαμπρίς, ειδικά μετά την επιτυχία της ταινίας, έχει σκάσει από το κακό του.
Περισσότερες πληροφορίες
Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ!
Η προσπάθεια του Μισέλ να απομονωθεί και να ακούσει ένα σπάνιο, πολυαγαπημένο του δίσκο τζαζ που μόλις αγόρασε μετατρέπεται σε Γολγοθά, καθώς το σύμπαν –από τη σύζυγο και την ερωμένη του μέχρι τον καλύτερό του φίλο και τον… υδραυλικό– συνωμοτεί για να μην τον αφήσει πέντε λεπτά σε ησυχία.
