Σας φόβισε η προοπτική να υποδυθείτε έναν τόσο απαιτητικό, αλλά και τολμηρό ρόλο;
Δεν φοβάμαι τέτοιου είδους προκλήσεις. Αντιθέτως, το είδα σαν ένα χριστουγεννιάτικο δώρο. Και δεν ήταν εύκολο να το κερδίσω. Έκανα μια οντισιόν με την Τζεσικά Παλίντ, τη σκηνοθέτιδα, αλλά εκείνη ήταν διστακτική. Με πήρε τηλέφωνο ένα χρόνο αργότερα και μου είπε να ξανασυναντηθούμε. Δεν είχε βρει την Μαρία Σνάιντερ που ήθελε, το ξαναδουλέψαμε και τελικά προχωρήσαμε. Το ήξερα πως είναι ένας απαιτητικός ρόλος, πολύ πλούσιος και πυκνός, γεμάτος λεπτές αποχρώσεις. Είναι σπάνιο για μια ηθοποιό να κληθεί να παίξει έναν τόσο περίπλοκο χαρακτήρα, οπότε ένιωσα ενθουσιασμένη, όχι φοβισμένη.
Τι γνωρίζατε για την Μαρία Σνάιντερ; Έχετε γεννηθεί σχεδόν 30 χρόνια μετά το "Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι".
Τίποτα εκτός από την ιστορία της συγκεκριμένης ταινίας, την οποία κι αυτή δεν γνώριζα πλήρως, επειδή υπάρχουν τόσες πολλές εκδοχές της και ο καθένας την φαντασιώνεται με το δικό του τρόπο. Υπάρχει αυτός ο μύθος γύρω από το "Τελευταίο Τανγκό…" και νομίζω ότι όταν η Μαρία ήθελε να πει την αλήθεια για την πασίγνωστη σκηνή "με το βούτυρο", ο κόσμος έλεγε ότι είναι η δική της αλήθεια, όχι η αντικειμενική αλήθεια. Επειδή προτιμούν να πιστεύουν ότι τα πράγματα συνέβησαν με άλλο τρόπο. Όχι ότι την παγίδευσαν για να εκμαιεύσουν μια "ρεαλιστική" ερμηνεία. Και χαίρομαι που αυτή η ταινία έρχεται να τα ξεκαθαρίσει και να κάνει τη φωνή της να ακουστεί.
Έχετε δει την ταινία;
Την είχα δει μια φορά πριν έξι – εφτά χρόνια. Το παράξενο είναι πως την πρώτη μέρα των γυρισμάτων μια αίθουσα στο Παρίσι πρόβαλε το "Τελευταίο Τανγκό…" και πήγα να το ξαναδώ. Νομίζω πως είναι ενοχλητική ταινία και δεν έχει γεράσει όμορφα, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι ένα φιλμ που δεν μου ταιριάζει. Εκείνη, πάντως, πιστεύω πως είναι πολύ καλή, γεμάτη ενέργεια και ελευθερία.
Αντίθετα με την ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, εσείς δουλέψατε με intimacy coordinator. Σας βοήθησε; Σας δυσκόλεψε; Πως ήταν αυτή η εμπειρία;
Ήταν εδώ στο πλατό μόνο και μόνο για να βεβαιωθεί ότι και οι τρεις μας πηγαίναμε προς την ίδια κατεύθυνση. Αλλά η Τζεσικά φοβόταν την επίμαχη σκηνή. Όλοι την φοβόμασταν. Ήθελε να νιώθουμε ασφαλείς, εγώ και ο Ματ. Ήθελε να νιώθουμε προστατευμένοι, αλλά τελικά ο συντονιστής οικειότητας ήταν εκεί μόνο και μόνο για να βεβαιωθούμε ότι όλοι κάνουν αυτό που λένε ότι κάνουν.
Έχετε πάντα χρόνο να τα συζητάτε αυτά τα πράγματα με τους σκηνοθέτες και τους συμπρωταγωνιστές σας;
Όχι πάντα. Άλλοτε ναι, άλλοτε όμως όχι, όπως με την Οντρέ Ντιγουάν του "Γεγονότος" και τώρα με την Τζεσικά. Και στις δυο περιπτώσεις δεν υπήρχε η πολυτέλεια του χρόνου. Συχνά σε πιέζουν οι συνθήκες παραγωγής, τα σφιχτά προγράμματα των συντελεστών… Φροντίζεις όμως να εξασφαλίσεις πως όλοι κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση και έχουμε την ίδια ιδέα για τον ρόλο. Έτσι, όταν ξεκινάει το γύρισμα, είμαστε στο ίδιο επίπεδο. Υπάρχουν φυσικά και φορές που συμβαίνει κάτι απρόοπτο, ένας αυτοσχεδιασμός ή μια καινούρια ιδέα. Τότε πρέπει πραγματικά να εμπιστευτείς τον άλλον. Αλλά νομίζω ότι μπορείς να καταλάβεις πότε οι άνθρωποι θα είναι εντάξει απέναντί σου και πότε όχι.
Η σημερινή κατάσταση, όμως, είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη των αρχών της δεκαετίας του ’70. Ειδικά για τις γυναίκες…
Έτσι είναι, το καταλαβαίνουμε όλοι. Επίσης τότε είχαμε αυτή την ιδέα για την υπέρτατη δύναμη του σκηνοθέτη. Auteur, ιδιοφυΐα, ένα είδος γκουρού. Σαν να ήταν ο αρχηγός μιας αίρεσης. Είχε εξουσία πάνω στα πάντα και κανείς από το συνεργείο δεν θα τολμούσε να πει "νομίζω ότι αυτό δεν είναι σωστό". Αν, μάλιστα, είσαι άγνωστη νεαρή ηθοποιός και έχεις και τον Μάρλον Μπράντο απέναντί σου, δεν έχεις κανέναν τρόπο αντίδρασης. Να πω επίσης πως κάποιοι πιστεύουν ότι το υψηλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα έρχεται μόνο μέσα από τα βάσανα και τον πόνο. Δεν πιστεύω σε αυτό. Για μένα αυτό δεν είναι τέχνη, είναι απλώς χειραγώγηση και προδοσία. Στην ταινία νομίζω ότι η Μαρία βιάστηκε ως γυναίκα, αλλά και ως ηθοποιός. Επειδή έχεις έναν σκηνοθέτη που εμπιστεύεσαι. Είναι ο άνθρωπος στον οποίο πιστεύεις, αυτόν τον οποίο θέλεις να εντυπωσιάσεις με το παίξιμό σου, γιατί το δικό του όραμα υπηρετείς, κι εκείνος σε προδίδει.
Εσείς έχετε βιώσει παρόμοιες καταστάσεις; Αναγκαστήκατε να πείτε ποτέ ένα δυνατό "όχι";
Πάνω στο πλατό σπάνια. Έχω αρνηθεί πολλές προτάσεις για ταινίες γιατί ένιωθα πως δεν μου ταιριάζουν, καθώς υπήρχε έντονα η αίσθηση της εκμετάλλευσης της γυναικείας εικόνας. Είτε ήταν ρόλοι κλισέ είτε είχαν αναίτιο γυμνό… Σε γύρισμα έχει τύχει να αρνηθώ να κάνω κάτι, αλλά πάντα το πρόβλημα έχει λυθεί με συζήτηση και εύρεσης εναλλακτικής από κοινού με το σκηνοθέτη και τους συμπρωταγωνιστές. Έχω νιώσει αμηχανία, αλλά ποτέ παγιδευμένη ή ταπεινωμένη.
