
Τα μεγάλα ονόματα του φετινού διαγωνιστικού προγράμματος άρχισαν να μπαίνουν σιγά σιγά στη μάχη, ανεβάζοντας κατακόρυφα το ενδιαφέρον μιας φεστιβαλικής σοδειάς η οποία αφήνει υποσχέσεις πως θα είναι ιδιαίτερα καρπερή. Μπορεί να μην έχουμε συναντήσει ακόμα την πολύ μεγάλη ταινία (δεν είναι κάθε μέρα της "Ζώνης Ενδιαφέροντος"), αλλά ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μας έφτιαξε τη μέρα με μια πικάντικη κινηματογραφόφιλη κομεντί αφιερωμένη στη γαλλική "Nouvelle Vague". Εξιστορώντας την ιστορία των γυρισμάτων τού "Με Κομμένη την Ανάσα" του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, μας μεταφέρει στο Παρίσι του 1959 και με αεράτη κομψότητα περιγράφει όλες τις καλλιτεχνικές ανησυχίες μιας εποχής, οι οποίες συμπυκνώθηκαν στην ιδιοφυία ενός 29χρονου νεαρού και μιας ανατρεπτικής από κάθε άποψη ταινίας, οι οποίοι θα άλλαζαν μαζί ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Αστείο, παιχνιδιάρικο και ευρηματικό, το ερωτικό γράμμα του Τεξανού σκηνοθέτη στη γαλλική σινε-πρωτοπορία σχολιάζει έμμεσα πολλά από τα σύγχρονα εκφραστικά αδιέξοδα της 7ης τέχνης και αποτελεί ένα must see για κάθε παλιό και νέο κινηματογραφόφιλο.
Καλά νέα έφερε μαζί της και η 49χρονη Γιαπωνέζα Τσίε Χαγιακάουα ("Πλάνο 75") με τον απρόβλεπτο "Renoir" της. Την ιστορία της μικρής Φούκι, η οποία στο Τόκιο του 1987 προσπαθεί να ξεκλειδώσει τη γύρω της πραγματικότητα μέσα από ένα συναρπαστικό ταξίδι σε πρωτόγνωρες εμπειρίες και συναισθήματα. Οδηγός της ένα μινιμαλιστικό δράμα ελλειπτικής πλοκής, το οποίο, κρατώντας πάντα τα πόδια του στο έδαφος, αφήνει τις ονειρικές εικόνες του να εισβάλλουν σε μια ανήσυχη κοριτσίστικη καθημερινότητα και να παρασύρουν το θεατή σε μια πρωτότυπη, μελαγχολική και συγκινητική διαδρομή ως την πόρτα της ενηλικίωσης.

Μια επώδυνα απελευθερωτική πορεία προς την προσωπικη ανεξαρτησία της επιχειρεί και η Τζένιφερ Λόρενς στο "Die my Love" της Αν Ράμσεϊ, ως νεαρή μητέρα παγιδευμένη στην αμερικανική επαρχία και σε μια ευνουχιστική γαμήλια ρουτίνα (με τον Ρόμπερτ Πάτινσον). Απομακρυνόμενη διαρκώς από τις φρέσκιες ιδέες των πρώτων ταινιών της (από τα "Ratcatcher" και "Morvern Callar" στα "Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν" και "Δεν ήσουν Ποτέ Εδώ"), η Ράμσεϊ σπρώχνει το διεισδυτικό ψυχογράφημά της ως τα σύνορα του θρίλερ τρόμου. Θέλει να αποτυπώσει χωρίς ταμπού τα σεξουαλικά και ψυχολογικά αδιέξοδα μιας δυναμικής, μα αποπροσανατολισμένης γυναίκας (η Λόρενς σε μια ακόμα τολμηρή ερμηνεία), θίγοντας με εκκωφαντικά προφανή, επαναλαμβανόμενή και κινηματογραφικά φλασάτη μανιέρα τα πατριαρχικά στερεότυπα και τον κομφορμισμό της μεσοαστικής καθημερινότητας.

Η Γκρέις της Τζένιφερ Λόρενς είναι μια ακόμα ηρωίδα η οποία απειλείται από ένα ακατανόητο, χαοτικό περιβάλλον που την περιβάλλει, θεματική η οποία, διαπερνώντας ηλικίες, φυλές και φύλα, επανέρχεται διαρκώς στο φετινό φεστιβάλ, από τα πιο arty δράματα ("Sound of Falling", "Sirat", "Δυο Εισαγγελείς", το στιβαρά νταρντενικό "L'Interet d'Adam" της Λορά Βαντέλ στην "Εβδομάδα Κριτικής") ως και τα αγωνιώδη θρίλερ ("Exit 8", "Dangerous Animals", "Dalloway" και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον "The Plague"). Ο Γουές Άντερσον, από την άλλη, δεν καταλαβαίνει από μόδες και αλλαγές στιλ. Επιμένοντας στη δική του... μιλιμετρέ πραγματικότητα, μας διασκέδασε για ακόμα μια φορά ως εφευρετικός, sui generis ντεκορατέρ με – σκόρπιες – σεναριακές εκλάμψεις, αφηγούμενος την ιστορία του εκκεντρικού εκατομμυριούχου Ζα-ζα Κόρντα και της αποξενωμένης κόρης του, καλόγριας Γκρέις (ξανά), την οποία ορίζει ως μοναδική κληρονόμο του. Όπως μπορεί να φανταστεί ο καθένας, το "Φοινικικό Σχέδιο" παραλάσσει πιο "συνεκτικά", αλλά και πιο μονότονα, όλες τις σταθερές ιδέες του σκηνοθέτη πάνω στην ευλογημένη κατάρα που λέγεται οικογενειακός δεσμός, με τους συνήθεις all star υπόπτους - Σκάρλετ Γιόχανσον, Τομ Χανκς, Μπράιαν Κράνστον, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Σαρλότ Γκενσμπούρ, Ματιέ Αμαλρίκ, Μπιλ Μάρεϊ, Τζέφρι Ράιτ – να συνοδεύουν τους βασικούς πρωταγωνιστές Μπενίσιο ντελ Τόρο, Μία Θέρπλετον και Μάικλ Σέρα σε ακόμα ένα χάρμα ειδέσθαι, παιχνιδιάρικο και πιο ανάλαφρο κι από πούπουλο γουεσαντερσενικό σινε-ανέκδοτο.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.