Σ' αυτό το φεστιβάλ βλέπουμε καλές ταινίες. Τουλάχιστον τις τρεις πρώτες μέρες του, όπου ο Τομ Κρουζ και η παρέα της τελευταίας "Επικίνδυνης Αποστολής" ανέβασαν κατακόρυφα το glamour στο κόκκινο χαλί, ενώ το "Sound of Falling" τέθηκε επικεφαλής στην κούρσα για το φετινό Χρυσό Φοίνικα. Η δεύτερη ταινία της Μάσα Σιλίνσκι ("Die Tochter") κατέφτασε στην Κρουαζέτ με τη φήμη του φαβορί για ένα μεγάλο βραβείο, αγοράστηκε πριν καν προβληθεί με πολύ υψηλό τίμημα (φυσικά και στη χώρα μας) και ως ένα μεγάλο βαθμό δικαίωσε τις φήμες ως ένα στιλιζαρισμένο και φεμινιστικό δράμα εποχής. Ακολουθεί την ιστορία των ενοίκων μιας αγροτικής φάρμας από τις αρχές του 20ου αιώνα έως σχεδόν τις μέρες μας, εστιάζοντας σε τέσσερις περιόδους. Χωρίς γραμμική αφήγηση και συμπαγή πλοκή, συγκολλά "επεισόδια" με μια ατμοσφαιρική, μα αποτελεσματική λογική και ζωντανεύει μια πολυεπίπεδη αλληγορία γυναικείας ενηλικίωσης και αναζήτησης ταυτότητας. Κρατά ως μακρινό απόηχο την παρέμβαση των ιστορικών γεγονότων στη μοίρα των πρωταγωνιστριών της και συνδέει ψυχαναλυτικά, όσο και υπερβολικά επίμονα, τη σχέση σεξ και θανάτου. H Σιλίνσκι μπορεί να μην ελέγχει απόλυτα το απαιτητικό υλικό της, καταχρώμενη για παράδειγμα τη χρήση του voice over, αλλά επιβάλλεται ως τολμηρή δημιουργός με όραμα και ισχυρότατες πιθανότητες για κάθε είδους βραβείο.
Καθαρά φεστιβαλικής κοπής και με ισχυρότατους υποστηρικτές ανάμεσα στους κριτικούς, το "Sirat" του Όλιβερ Λάσε ( "Mimosas", "Θα Έρθει η Φωτιά") είναι ένα τριπαρισμένο, με κάθε πιθανή έννοια, οδοιπορικό στη μαροκινή έρημο, καθώς η απερίσκεπτα περιπετειώδης αναζήτηση μιας έφηβης μετατρέπεται σε υπαρξιακό εφιάλτη για έναν πατέρα και μια ομάδα ρέιβερς. Ακατάτακτη, επικίνδυνα γκροτέσκα και σοκαριστικά πρωτότυπη, η οδύσσεια μιας χούφτας περιθωριακών χαρακτήρων ξεκινάει σαν αντισυμβατικό road movie και καταλήγει σε μια μεταφυσική εμπειρία ζωής (sirat σημαίνει γέφυρα/πέρασμα από την κόλαση στον παράδεισο) όπου το "Το Μεροκάματο του Τρόμου" on acid συναντά τον Πολ Μπόουλς, το σουφισμό και το... "Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής".
Επιστροφή στην ακαδημαϊκή αφήγηση για δυο συγκροτημένα δράματα με έντονα πολιτικό χαρακτήρα: οι "Δυο Εισαγγελείς" του Ουκρανού Σεργκέι Λόζνιτσα ("Το Πρόσωπο της Ομίχλης") καταγγέλλει μετωπικά όσο και καφκικά (το πιο πετυχημένο κομμάτι) το σταλινικό ολοκληρωτισμό της συννεφιασμένης Σοβιετικής Ένωσης της δεκαετίας του '30 (συνδέστε το με όποιο συγχρονο ολοκληρωτιμό σας ταιριάζει), κάτι που συγκίνησε ιδιαίτερα πολλούς θεατές και κριτικούς. Από την άλλη, η περιπλοκότερη ηθικά και πολιτικά "Υπόθεση 137" του Ντομινίκ Μολ ("Η Νύχτα της 12ης") εμπλέκει μια αστυνομική έρευνα με τις διαμαρτυρίες των Κίτρινων Γιλέκων που ξεσήκωσαν το Παρίσι. Ένας ειρηνικός διαδηλωτής τραυματίζεται σοβαρά, μια αστυνόμος των Εσωτερικών Υποθέσεων (Λεά Ντρικέρ) ξεκινάει έρευνα και ένα ολόκληρο σύστημα, η Γαλλική Δημοκρατία, κάθεται στο σκαμνί μέσα από ένα υποδειγματικά σκηνοθετημένο police procedural θρίλερ.
Υπάρχουν φυσικά και οι απογοητεύσεις. Πάντα φιλόδοξος και σχεδόν πάντα αμετροεπής ("Η Διαδοχή", "Μεσοκαλόκαιρο", "Ο Μπο Φοβάται"), ο Άρι Άστερ παίρνει μια κοενική ιδέα και χτίζει επάνω της μια αρχικά χαριτωμένη, μα γρήγορα απλοϊκή και τελικά ξεχειλωμένη, επαναλαμβανόμενη και "άκυρη" παραβολή πάνω στο βαθύ διχασμό της σύγχρονης Αμερικής, εκμεταλλευόμενος την κοινωνική αποδιάρθρωση που προκάλεσε η πρόσφατη πανδημία. Εν μέσω της, ο ολίγον συνωμοσιολόγος, ολίγον ρατσιστής και έντονα αντιεμβολιαστής σερίφης μιας κωμόπολης του Νιού Μέξικο τα βάζει με τον συστημικά διεφθαρμένο δήμαρχό της, οδηγώντας τους κατοίκους στα πρόθυρα... εμφυλίου. Ακούγεται διασκεδαστικό, το "Eddington", όμως, αποδεικνύεται καρτουνίστικα λαϊκίστικο, παρασύροντας στη χαοτική ασυναρτησία του και τους Γιόακιν Φίνιξ, Πέδρο Πασκάλ, Όστιν Μπάτλερ και Έμα Στόουν, οι οποίοι προσπαθούν μάταια να βρουν κοινό ερμηνευτικό τόνο.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
