Μάθαμε τα πάντα για τους "Αμαρτωλούς" Μάικλ Μπ. Τζόρνταν και Ράιαν Κούγκλερ

Μια από τις πιο επιτυχημένες συνεργασίες στο αμερικανικό σινεμά της τελευταίας δεκαετίας οφείλεται στη συνύπαρξη του σκηνοθέτη Ράιαν Κούγκλερ και τον ηθοποιό Μάικλ Μπ. Τζόρντναν. Οι δύο τους ένωσαν τις δυνάμεις τους για πρώτη φορά στο πολυβραβευμένο "Μια Στάση πριν το Τέλος" (2013), το οποίο αφορά την τελευταία μέρα της ζωής του Όσκαρ Γκραντ, ενός 22χρονου Αφροαμερικανού ο οποίος δολοφονήθηκε από αστυνομικό την Πρωτοχρονιά του 2009. Ακολούθησε η επιτυχημένη αναβίωση του μύθου του Ρόκι Μπαλμπόα, στο άψογο "Κριντ: Η Γέννηση Ενός Θρύλου" (2015) κι ύστερα η απογείωση της δημοφιλίας τους με το υπερηρωικό "Black Panther" (2018). Τώρα, τους βρίσκουμε σε κάτι ολότελα διαφορετικό και καλλιτεχνικά τολμηρό με την ταινία "Αμαρτωλοί".

Το φιλμ, το οποίο συνδυάζει το σινεμά εποχής, τον εκλεπτυσμένο τρόμο, τις υπερφυσικές ανησυχίες και το αιματηρό παρελθόν των ΗΠΑ, περιστρέφεται γύρω από δύο δίδυμα αδέρφια τα οποία αποφασίζουν να επιστρέψουν στην πόλη που μεγάλωσαν, ώστε να αρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Αγνοούν, όμως, πως εκεί τους περιμένει μια εφιαλτική πραγματικότητα. Εκτός από τον Τζόρνταν, στη διανομή των ρόλων βρίσκουμε μια σειρά από ταλαντούχους ηθοποιούς. Τον βραβευμένο με BAFTA Τζακ Ο’Κόνελ ("’71", "Γροθιές στους Τοίχους"), τη σταθερά ανερχόμενη Χέιλι Στάινφελντ ("Αληθινό Θράσος", "The Edge of Seventeen", "Dickinson") και τον έμπειρο Σολ Γουίλιαμς ("K-PAX", "Κώδικας Κινδύνου").

Με αφορμή την κυκλοφορία των "Αμαρτωλών" στις 17 Απριλίου, οι συντελεστές της ταινίας παραχώρησαν διεθνή συνέντευξη τύπου στην οποία αποκάλυψαν περισσότερα γύρω από τη φιλόδοξη παραγωγή.

Για την καινούρια συνεργασία τους, οι Τζόρνταν - Κούγκλερ δήλωσαν:
Μάικλ Μπ. Τζόρνταν: Αυτή ήταν η πρώτη παραγωγή που δούλεψα μετά το σκηνοθετικό ντεμπούτο μου (σ.σ.: "Κριντ III"), οπότε αυτήν τη φορά μπόρεσα να νιώσω πολύ περισσότερη εμπάθεια για το καθημερινό μόχθο που αφιερώνει ο Ράιαν στη δουλειά, αλλά και τους διαφορετικούς ρόλους που πρέπει να αναλαμβάνει αναλόγως την περίσταση. Έπειτα, ένιωσα πως παρασκηνιακά λειτουργούσα ως μια δικλείδα ασφαλείας για εκείνον, αφού ήμουν σε θέση να αντιληφθώ καλύτερα τα διαφορετικά πράγματα που συμβαίνουν ταυτόχρονα σε ένα γύρισμα. Νομίζω πως αυτό που περιγράφω είναι μια διανοητική και ενστικτώδης επικοινωνία που υπάρχει μεταξύ μας, η οποία με τα χρόνια γίνεται όλο και καλύτερη.
Ράιαν Κούγκλερ: Προσωπικά αυτό που απολαμβάνω περισσότερο δουλεύοντας με τον Μάικ είναι η επαγγελματική ηθική του. Πολύ συχνά σε ένα γύρισμα όλοι παρατηρούν τον ηθοποιό πώς συμπεριφέρεται στο συνεργείο, πώς θα μιλήσει σε ένα βοηθό παραγωγής, το βοηθό σκηνοθέτη, εάν παραπονιέται κ.ο.κ. Εκείνο, όμως, είναι πάντα ευγενικός, δεν υπάρχει περίπτωση να φωνάξει ποτέ σε κανέναν. Μάλιστα, δε νομίζω πως έχει υψώσει καν τη φωνή του ποτέ. Η συμπεριφορά του είναι πραγματικά άψογη. Σε μια βιομηχανία σαν τη δική μας, όπου υπάρχουν υψηλά επίπεδα στρες και άρα η κατάσταση εύκολα γίνεται τοξική, είναι τέλειο να έχεις δίπλα σου κάποιον που δείχνει κατανόηση και σεβασμό. Πάντως, μιας και αναφέρθηκε το "Κριντ III", επειδή ήμουν παραγωγός στην ταινία μπόρεσα να δω τον Μάικ να δουλεύει υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Σας θυμίζω πως ήταν και πρωταγωνιστής, οπότε υπήρχαν σκηνές όπου αφού δεχόταν αρκετές μπουνιές στο ρινγκ, έπρεπε να επιστρέψει στο μόνιτορ για να δει τη λήψη. Αυτό, νομίζω, τα λέει όλα. Πρόκειται για μια νοοτροπία που σε ωθεί να είσαι διαρκώς καλύτερος, βελτιώνεσαι ούτως ώστε στην επόμενη δουλειά σου να ξεπεράσεις τις ικανότητές του. Αυτή τη λογική υιοθετήσαμε και στους "Αμαρτωλούς".

Ο Τζακ Ο’Κόνελ για το γόητρο του να υποδύεται έναν κακό ήρωα:
Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως ο Ρέμικ είναι ένας σατανικός χαρακτήρας. Και αναμφίβολα, υπάρχουν εύκολοι τρόποι για να τον ενσαρκώσει κάποιος, όμως, επιλέξαμε να ακολουθήσουμε ένα πιο απαιτητικό μονοπάτι. Στον πυρήνα του, αυτός ο ρόλος έχει ως κίνητρο τη συντροφικότητα και την αγάπη. Το μόνο που θέλει είναι να σε δαγκώσει στο λαιμό και αυτό για εκείνον ισοδυναμεί με παντοτινή αγάπη, με μόλις μια μικρή δαγκωματιά. Μια φράση που χρησιμοποιεί συνέχεια είναι: "Υπόσχομαι να μη σε πονέσω", η οποία είναι αντιφατική. Για αυτό, στα μάτια μου, ο Ρέμικ έχει μια πληθωρικότητα, ένα πραγματικό συναισθηματικό βάθος, το οποίο οφείλεται στο σενάριο του Ράιαν. Ως συντελεστές δεν επιδιώξαμε κάτι το επιφανειακό, αλλά να εμβαθύνουμε σε μια συνθήκη ριζωμένη στην Ιστορία.

Η Χέιλι Στάινφελντ για τις προκλήσεις της ερμηνείας της:
Εκείνο που αγάπησα στο χαρακτήρα μου είναι πως, παρόλο που βρισκόταν σε έναν ολοκαίνουριο τόπο για εκείνη, επινόησε μια σειρά από πράγματα που της θύμιζαν το σπίτι. Οι άνθρωποι που γνώριζε, το φαγητό και το σημαντικότερο από όλα, η μουσική. Η Μαίρη είναι ένα πρόσωπο απόκληρο, που αγνόει τόσο το ποια είναι στα αλήθεια, όσο και εάν ανήκει κάπου. Αυτή η αμφισημία είναι που με ιντρίγκαρε σε εκείνη, γιατί η συμπεριφορά της βασίζεται στο ένστικτο και το συναίσθημα. Όλα όσα βιώνει με ένα παράδοξο τρόπο τη φέρνουν πιο κοντά στη μητέρα της και στη συνειδητοποίηση πως, τελικά, το σπίτι της βρίσκεται σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος από αυτό που θα περίμενε.