Οι καλύτεροι ρόλοι του Βαλ Κίλμερ

Ίσως να είναι λιγάκι άδικο, αλλά ως ένα βαθμό ο Βαλ Κίλμερ αποτέλεσε ένα από τα "what ifs" του χολιγουντιανού σινεμά των ‘80s και ‘90s. Με σταθερή παρουσία σε στουντιακά μπλοκμπάστερ και παραγωγές που στιγμάτισαν τις προαναφερθείσες δεκαετίες, ο εμβληματικός Αμερικανός ηθοποιός, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 65 ετών, πάσχισε να ισοφαρίσει τη δημοφιλία συναδέλφων του της ίδιας γενιάς όπως οι Τομ Κρουζ, Μπραντ Πιτ και Τζορτζ Κλούνεϊ. Διόλου τυχαίο, παρεμπιπτόντως, πως δεν υπήρξε ποτέ υποψήφιος για Όσκαρ. Στο τέλος της ημέρας, βέβαια, αυτό είναι δευτερεύον. Διότι ο Κίλμερ έφερε στη μεγάλη οθόνη μια ξεχωριστή αύρα, ισορροπώντας στις ερμηνείες του το απειλητικό με το γοητευτικό, εκμεταλλευόμενος μια φυσιογνωμία που δεν ήταν εύκολο να κατατάξει κάποιος σε μία και μόνο κατηγορία. Αυτό αποδεικνύεται παρακάτω, στη λίστα με τους καλύτερους ρόλους του Κίλμερ, η οποία μας θυμίζει γιατί στις καλύτερες στιγμές του ήταν ένας αναντικατάστατος πρωταγωνιστής. Και όχι, δεν είναι ο "Αλέξανδρος" (Όλιβερ Στόουν, 2004) μία από αυτές…

Οι καλύτεροι ρόλοι του Βαλ Κίλμερ

"Σύγκρουση στον Πράσινο Βάλτο" ("Tombstone", 1993)

Ένα από τα καλύτερα σύγχρονα γουέστερν, επίσης, σίγουρα η καλύτερη στιγμή του μερακλή σκηνοθέτη Τζορτζ Π. Κοσμάτος ("Ράμπο II: Η Αποστολή", "Κόμπρα"), ήρθε στη φάση που η καριέρα του Κίλμερ βρισκόταν σε σταθερή άνοδο. Εδώ ενσαρκώνει με περίσσια άνεση τον Ντοκ Χόλιντεϊ, υπαρκτό πρόσωπο (οδοντίατρος, πιστολέρο και τζογαδόρος!) που συνεργάστηκε στενά με το σερίφη Γουάιατ Ερπ στην καταδίωξη παρανόμων της Άγριας Δύσης. Ο ηθοποιός, πλάι σε ηχηρά ονόματα όπως ο Κερτ Ράσελ και ο Σαμ Έλιοτ, καταφέρνει να κλέβει την παράσταση με το διακριτικό κωμικό τακτ και τον ενδοσκοπικό τόνο του, αναλογιζόμενος πλήρως πως υποδύεται έναν άνθρωπο που γνωρίζει πως πρόκειται σύντομα να πεθάνει.

"Ένταση" ("Heat", 1995)

Στο αριστούργημα του Μάικλ Μαν σχεδόν παραγνωρίζεται η συμμετοχή του Κίλμερ, αφού… για κακή του τύχη δίνουν μνημειώδεις ερμηνείες οι πρωταγωνιστές Αλ Πατσίνο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ωστόσο, ο Αμερικανός εκτός του ότι κόβει και ράβει σε μια αξέχαστη σκηνή αλληλοπυροβολισμών με την αστυνομία, επιτυγχάνει να φέρει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις του χαρακτήρα του. Ενός στυγερού εγκληματία ο οποίος, όμως, αδυνατεί να διαχειριστεί τις επιπτώσεις του τρόπου ζωής του όταν επιστρέφει στη σύντροφό του. Ως προς αυτό δε, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κίλμερ δεν ένιωθε ποτέ στη ζωή του άνετα με τη βία, όπως έχει δηλώσει στο Deadline, στοιχείο που κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό το παίξιμό του στο crime θρίλερ.

"Top Gun" (1986)

Ως αλάνθαστος Άισμαν, το αντίπαλο δέος του Μάβερικ (Τομ Κρουζ), ο Κίλμερ είδε τη δημοφιλία του να εκτινάσσεται. Όχι μόνο επειδή ακτινοβολεί την υπερβολική σιγουριά και αλαζονεία του ήρωά του ή γιατί η ένταση ανάμεσα σε εκείνον και τον Κρουζ γίνεται διαπεραστική, αλλά γιατί απέδωσε στην εντέλεια τις συναισθηματικές μεταστροφές που βιώνει ο ρόλος του, καθώς εξελίσσεται από επικίνδυνο ανταγωνιστή σε ηρωικό συνάδελφο. Εξ ου και ήταν αβίαστη η συγκίνηση όταν ο Άισμαν επέστρεψε, έστω για λίγο, στο "Top Gun: Maverick" (2022).

"Μπάτμαν για Πάντα" ("Batman Forever", 1995)

Θα ήταν δύσκολη δουλειά για οποιονδήποτε να διαδεχθεί αφενός τον Μάικλ Κίτον στο ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη και αφετέρου τον Τιμ Μπάρτον στο σκηνοθετικό κομμάτι. Μπορεί, λοιπόν, το "Μπάτμαν για Πάντα" να μην ξεπερνά τη δουλειά του προ εξαετίας "Batman", ωστόσο, πίσω από την κάμερα ο Τζόελ Σούμαχερ δούλεψε ώστε ο μύθος του υπερήρωα να έρθει σε πιο στενή επαφή με τις camp ρίζες του, προστατεύοντας τη βλοσυρότητά του μέσω της επιβλητικής παρουσίας του Κίλμερ. Ταινία που ευκολότερα μισείς παρά αγαπάς, εμείς όμως την έχουμε κοντά στην καρδιά μας.

"The Doors" (1991)

Η έμπλεη ρομαντισμού και χειμαρρώδους αφήγησης βιογραφία του Τζιμ Μόρισον από τον Όλιβερ Στόουν, αποτέλεσε ταυτόχρονα ευχή και κατάρα για τον Κίλμερ. Ευχή, διότι διεκπεραίωσε τιμιότατα την ενσάρκωση του μυθικού frontman των Doors, κατάρα, γιατί για καιρό είχε ταυτιστεί μαζί του. Φυσικά, ο ηθοποιός στη συνέχεια "απεγκλωβίστηκε" από τη σύνδεση, κάτι διόλου δεδομένο στην καριέρα ενός χολιγουντιανού σταρ.

"Φιλιά και Σφαίρες" ("Kiss Kiss Bang Bang", 2005)

Το μεταμοντέρνο νεο-νουάρ του Σέιν Μπλακ που συνδυάζει το caper με το μαύρο χιούμορ, παραδόξως, ενώ αποτελεί μία από τις πιο απολαυστικές κινηματογραφικές στιγμές του Κίλμερ, την ίδια ώρα σήμανε και την αρχή της φθοράς του. Ο Αμερικανός υποδύεται έναν ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την εκπαίδευση ενός μικροκακοποιού, εξίσου διασκεδαστικός στο ρόλο ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ο οποίος έχει προσληφθεί σε μια ταινία παρόλο που καταδιώκεται από την αστυνομία. Η τελείως παράλογη πλοκή και η υπέροχη χημεία των πρωταγωνιστών εξασφαλίζουν ένα από τα πιο feelgood buddy movies των ‘00s.

"Ουίλοου, η Οργή των Θρύλων" ("Willow", 1988)

Εάν κάτι αποδεικνύει πως ένας ηθοποιός είναι ακομπλεξάριστος, είναι η άνεση με την οποία υποδύεται ένα θαρραλέο ιππότη σε ταινία φαντασίας με αλλόκοτα πλάσματα, μάγους, μαγικούς κόσμους και τα συναφή. Για αρκετούς η εικόνα του Κίλμερ ως Μαντμάρντιγκαν είναι αρκετή για να τους επαναφέρει στην εφηβεία, για όλους θα έπρεπε να δημιουργεί αυτόματη θαλπωρή.