Ο "Αληθινός Πόνος" του Τζέσι Άιζενμπεργκ που πάει για Όσκαρ

Μια πληροφορία που πια έχει γίνει viral, ήθελε τον Κίραν Κάλκιν, πρωταγωνιστή του "Αληθινού Πόνου", να βρίσκεται πολύ κοντά στην εγκατάλειψη της παραγωγής μόλις δύο εβδομάδες πριν την έναρξη των γυρισμάτων. Εντέλει, το πραγματικό ενδεχόμενο να καταρρεύσει η ταινία, και άρα να χάσουν δεκάδες άνθρωποι τις δουλειές τους εξαιτίας του, τον έπεισε να σφίξει τα δόντια και να υπομείνει τη "δοκιμασία". Μερικούς μήνες αργότερα, ο ηθοποιός έχει αποσπάσει για την ερμηνεία του βραβείο από το National Board of Review και Χρυσή Σφαίρα, ενώ θεωρείται οσκαρικό φαβορί για τον β’ ανδρικό ρόλο. Αν δεν περίμενε ο ίδιος μια τέτοια εξέλιξη, πιθανότατα παραπάνω ελπίδες να είχε ο Τζέσι Άιζενμπεργκ, συμπρωταγωνιστής και σκηνοθέτης του φιλμ, ο οποίος με τη δεύτερη δουλειά του πίσω από την κάμερα φαίνεται να βρίσκει καλύτερα τα πατήματά του ως δημιουργός, μετά το "When You Finish Saving the World" (2022) που δίχασε το κοινό.

Προορισμός: το παρελθόν

Ως εβραϊκής καταγωγής Αμερικανός που σέβεται τον εαυτό του, ο Άιζενμπεργκ στον "Αληθινό Πόνο" αναμετριέται με υπαρξιακούς προβληματισμούς που συμμερίζονται όλοι οι συμπατριώτες του. Πιο συγκεκριμένα, τι σημαίνει να έχεις εβραϊκή καταγωγή ενώ ούτε ακολουθείς ως οφείλεις τον ιουδαϊσμό ούτε έχεις ζήσει τις τραυματικές εμπειρίες των προγόνων σου; Πόσο μάλλον ενώ απολαμβάνεις μια προνομιούχα και προστατευμένη ζωή δίχως να έχεις κοιτάξει ποτέ το παρελθόν σου εις βάθος. Πρόκειται για ζητήματα που απασχολούσαν όντως το σκηνοθέτη και τον οδήγησαν στη συγγραφή ενός σεναρίου όπου δύο ξαδέρφια, τα οποία υποδύονται ο ίδιος και ο Κάλκιν, ταξιδεύουν στην Πολωνία για να δουν από κοντά τον τόπο όπου μεγάλωσε η γιαγιά τους, προτού επιζήσει του Ολοκαυτώματος. Το ταξίδι αποδεικνύεται μια επουλωτική εμπειρία και για τους ήρωες, οι οποίοι ταυτόχρονα ενσαρκώνουν δύο χαρακτηριστικές πλην όμως αντιφατικές μορφές (αμερικανικής) εβραϊκότητας. Από τη μία, βλέπουμε τον αμετανόητα αγχώδη, ανασφαλή και νευρωτικό νοικοκύρη (Άιζενμπεργκ) και από την άλλη τον περιπετειώδη χιουμορίστα (Κάλκιν) ο οποίος αγνοεί τις μικροαστικές κοινωνικές επιταγές. Οι διαφορές τους δίνουν την buddy διάσταση στην ταινία, η οποία βέβαια δεν υποβαθμίζει τη σοβαρότητά της, αφού αφορά, εξάλλου, διαφορετικές πτυχές πένθους: εκείνη της απώλειας της επαφής (αφορμή άλλωστε για το ταξίδι είναι ο θάνατος της γιαγιάς τους), αλλά και μιας ζωής που δεν έχει καν βιωθεί λόγω του Ολοκαυτώματος.

Σαν παράλληλο σχόλιο, να επισημάνουμε εδώ μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση. Το 2024, η δημοφιλής Λένα Ντάναμ ήταν επίσης παραγωγός και πρωταγωνίστρια στο "Treasure" (Γιούλια βον Χάινζ): ένα σχεδόν πανομοιότυπο δράμα με τον "Αληθινό Πόνο", στο οποίο η ηθοποιός κρατά το ρόλο μιας δημοσιογράφου που αναζητά μαζί με τον Πολωνό πατέρα της το διαμέρισμα όπου ανατράφηκε. Η διαφορά τους είναι πως ο Άιζενμπεργκ, τουλάχιστον, ακολουθεί κατά γράμμα τη χολιγουντιανή συνταγή για οικείες συγκινήσεις (ναι, παίζει Σοπέν στο σάουντρακ), χωρίς να ανεβάζει τους τόνους, την ώρα που η Βον Χάινζ επενδύει γερά στον επιτηδευμένο συναισθηματισμό και τον ανατολικοευρωπαϊκό οριενταλισμό. Σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν, δηλαδή, γιατί δεν έχετε πάρει είδηση αυτό το φιλμ τόσο καιρό…

Ο παράγοντας Κάλκιν

Σημαντική μερίδα της ενέργειας, αλλά και της αξίας της, η παραγωγή τη χρωστάει στο παίξιμο του Κάλκιν. Σύμφωνοι, δεν μιλάμε για κάτι ρηξικέλευθο και, κυρίως, δεν πρόκειται να ξαφνιάσει όσους τον έχουν δει στο αριστουργηματικό "Succession". Στη σπουδαία σειρά, ο ηθοποιός επιβεβαίωσε το ταλέντο του αποδίδοντας τον ιδιότροπα χαοτικό Ρόμαν Ρόι, ήρωα με τον οποίο συνυπήρξε για πέντε χρόνια. Την ώρα που ολοκληρωνόταν ο τελευταίος κύκλος, του χτύπησε την πόρτα ο Άιζενμπεργκ ο οποίος, παραδόξως, δεν είχε ιδέα για τις δουλειές του, αφού δεν είχε υπόψη καμία απολύτως ερμηνεία του! Κατά δήλωσή του, είχε απλώς μαγνητιστεί από την ενέργειά του. Πίσω στον Κάλκιν, όμως, τότε ο άνθρωπος ήταν εύλογο να μην έχει βγάλει από μέσα του υποκριτικούς μανιερισμούς τόσων ετών. Οι δισταγμοί του λίγο πριν πάρει μπρος ο "Αληθινός Πόνος" είχαν να κάνουν με αυτό, αλλά και με το γεγονός ότι είχε κουραστεί πνευματικά, σε συνδυασμό με τη μακρά απουσία από την οικογένειά του. Ευτυχώς για τον ίδιο άλλαξε γνώμη, αλλά όχι επειδή πίστεψε πως θα έχανε μια σπουδαία ευκαιρία για την καριέρα του. Εξάλλου, όπως ακομπλεξάριστα, όσο και κυνικά έχει δηλώσει πρόσφατα: "Στα αλήθεια δεν νοιάζομαι και τόσο αν κάτι στο οποίο έχω παίξει πάρει κακές κριτικές. Ας ξέρω πως είναι κακό, αν το απολαμβάνω, ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Πάντα είχα αυτήν τη νοοτροπία, όμως ομολογώ ότι είναι όμορφο να με προσεγγίζει κόσμος και να μου λέει πως συνδέεται με το χαρακτήρα μου. Και αυτό το κάνει να αξίζει τον κόπο".