«Χαρέμι για Δύο»
Το βράδυ της 11ης Ιουνίου, η μουσική έχασε μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητές της, καθώς έχασε τη ζωή της σε ηλικία ογδόντα ετών η Γαλλίδα σταρ Φρανσουάζ Αρντί. Η μουσικός και τραγουδίστρια ταυτίστηκε με την ευρεία άνθιση της γαλλόφωνης κουλτούρας τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70, όντας η διασημότερη εκπρόσωπος του yé-yé ποπ ήχου, ο οποίος συνδύαζε συναισθηματικές, χαμηλότονες μπαλάντες με το κιθαριστικό beat στιλ που καθολικοποίησαν μπάντες όπως οι Beatles και οι Monks. Ωστόσο παράλληλα, η Αρντί ανέπτυξε μια στενή σχέση με τον κινηματογράφο, τόσο κρατώντας μικρούς ρόλους όσο και μέσω της μουσικής της.
Φύσει ντροπαλός και φιλήσυχος άνθρωπος, η καλλιτέχνις αφενός δεν επιζητούσε τα φώτα της διασημότητας, αφετέρου δεν είχε σκεφτεί σοβαρά μια καριέρα στο σινεμά μέχρις ότου την προσέλαβε ο περιβόητος σκηνοθέτης Ροζέρ Βαντίμ για την ταινία "Château en Suède" (1963) όπου πρωταγωνιστεί η Μόνικα Βίτι. Η εμπειρία αποδείχθηκε αρκετά δυσάρεστη για την Αρντί κυρίως εξαιτίας της υποτιμητικής συμπεριφοράς που γνώρισε από τον Βαντίμ, ο οποίος την χαρακτήρισε "απείρως απαθή". Στη συνέχεια, πραγματοποίησε ένα cameo στην κομεντί "Χαρέμι για Δύο" (Κλάιβ Ντόνερ, 1965) σε σενάριο του Γούντι Άλεν, όπου υποδύεται μια δημόσια υπάλληλο η οποία αδυνατεί να γράψει το ονοματεπώνυμο του ψυχαναλυτή δρ. Φασμπέντερ που ενσαρκώνει ο Πίτερ Σέλερς. Ο οποίος, με τη σειρά του, δε χάνει την ευκαιρία να της την πέσει…
Ακολούθησε μια νέα κακή κινηματογραφική συνεργασία, αυτήν τη φορά επί ελληνικού εδάφους, στα γυρίσματα του "Μια Σφαίρα στην Καρδιά" (1966) σε σκηνοθεσία Ζαν-Ντάνιελ Πολέ και την Τζένη Καρέζη σε κεντρικό ρόλο. Σε συνέντευξή της, η Γαλλίδα έχει περιγράψει ως ανεπαρκείς τις σκηνοθετικές ικανότητες του Πολέ, ενώ η ίδια κατά τη διάρκεια της παραγωγής ένιωσε την αυτοπεποίθησή της να βυθίζεται κάτω από το μηδέν. Η Αρντί δεν αδικεί τελείως την ταινία, εάν σκεφτούμε πως στην κριτική του "α" γράφουμε ότι το φιλμ "δεν μπορεί να συνδυάσει πετυχημένα το γκανγκστερικό θρίλερ με τα νουβέλ βαγκ στοιχεία ούτε να αποφύγει το folklore grec".
Η επόμενη αξιοσημείωτη κινηματογραφική εμφάνιση της μουσικού έγινε στο "Grand Prix" (1966) του σημαντικού Τζον Φρανκενχάιμερ ("Ο Άνθρωπος της Μαντζουρίας", "Seconds"), προτού την ίδια χρονιά επιστρέψει στη Γαλλία για να εμφανιστεί στο πλάι ενός Αμερικανού αξιωματικού στο "Αρσενικό - Θηλυκό" του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Στο ενδιάμεσο, η Αρντί εκμεταλλεύτηκε τη δημοφιλία της στη γειτονική Ιταλία, συμμετέχοντας σε μια σειρά από ανάλαφρα μιούζικαλ ("Questo Pazzo, Pazzo Mondo della Canzone", "Altissima Pressione").
Πάντως, εκείνο για το οποίο πραγματικά της χρωστά το σινεμά, είναι για τους τρόπους που τα κομμάτια της έχουν εμπνεύσει ολόκληρες ταινίες. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, οι ήχοι της Άρντι έχουν βρει γόνιμο έδαφος σε αρκετές παραγωγές που δεν παίζουν, απαραίτητα, το χαρτί του ρετρό. Στις "8 Γυναίκες" (Φρανσουά Οζόν, 2001) ακούμε το "Message Personnel", στη γλυκόπικρη "Επέλαση των Βαρβάρων" (Ντενί Αρκάν, 2003) το "L'Amitié" και φυσικά στους "Ονειροπόλους" (Μπερνάρντο Μπερτολούτσι), οι οποίοι κιόλας διαδραματίζονται στο εξεγερσιακό Παρίσι του ‘60, χρησιμοποιούν το "Tous les Garçons et les Filles" - το μεγαλύτερο σουξέ της τραγουδίστριας. Μερικά χρόνια αργότερα, το ίδιο τραγούδι θα παίξει, επίσης, στο "Attenberg" (2010) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη. Αφηγηματικά, συνιστά την αφορμή να έρθουν πιο κοντά οι χαρακτήρες των Αριάν Λαμπέντ και Ευαγγελία Ράντου, οι οποίες αφού επιχειρήσουν να το μάθουν στο μπάσο, περπατούν και το σιγοτραγουδούν μελαγχολικά κατά τη διάρκεια μιας βραδινής βόλτας.
Βέβαια, μεγάλη ευθύνη για την πρόσβαση ενός νεανικότερου κοινού στον κόσμο της Αρντί φέρει ο Γουές Άντερσον. Ο οποίος στο ρομαντικό "Έρωτα του Φεγγαριού" (2012) φρόντισε να εκμεταλλευτεί άρτια τη νοσταλγική γοητεία του "Le Temps de l’Amour", ενώ πιο πρόσφατα, στο συγκινητικό "Vortex" (2022) ο Γκασπάρ Νοέ κλείνει το μάτι στο παρελθόν με την μπαλάντα "Mon Amie la Rose".
