© KinoFest / Kallianna Simou
Εκατόν εξήντα δύο χρόνια σταθερής πορείας μετρά το οινοποιείο Achaia Clauss στην Πάτρα: εκατόν εξήντα δύο χρόνια κατά τα οποία οινοποιεί αδιάκοπα, αποτελεί ένα σημαντικό τοπόσημο για την πόλη και υποδέχεται διεθνείς καλεσμένους, οι οποίοι υπογράφουν πάνω στα ιστορικά βαρέλια του, μερικά από τα οποία δεν έχουν ανοιχτεί για το κοινό εδώ και πάνω από μια εκατονταετία. Εδώ και τέσσερα χρόνια, όμως, υποδέχεται και "διεθνείς" ενός άλλους είδους: τις ταινίες του KinoFest, δηλαδή του Φεστιβάλ Γερμανόφωνου Κινηματογράφου (με την υποστήριξη του Κέντρου Γκαίτε Πάτρας), οι οποίες καταφθάνουν στην οθόνη προβολής στον εξωτερικό χώρο του οινοποιοίου-πύργου, (συνήθως) μετά τη συμμετοχή τους σε σημαντικά ευρωπαϊκά φεστιβάλ.
Κάτι ο covid, λίγο το γεγονός ότι "ο πολιτισμός θέλει χρήματα", όπως μας παραδέχεται ο ιδρυτής του KinoFest Αντώνης Κορκόντζηλας, η τέταρτη διοργάνωση αφήνει την αίσθηση πως θα μπορούσε να είναι και η πρώτη. Όχι σε επίπεδο οργάνωσης ή κινηματογραφικών συγκινήσεων, αλλά σε ό,τι τα τελευταία χρόνια σκεφτόμαστε όταν ακούμε τη λέξη "φεστιβάλ": όχι μόνο back-to-back προβολές σε ένα σφιχτό χρονικό πλαίσιο, αλλά και διεθνείς προσκεκλημένοι, πάρτι, τελετές έναρξης και λήξης, merchandise για το κοινό κλπ. Αυτό φυσικά, δεν έχει απαραίτητα αρνητικό πρόσημο: για το ότι πλέον μας ενδιαφέρει περισσότερο το "φεστιβάλ" παρά το "κινηματογραφικό", φταίει βέβαια και η υπερπροσφορά τους. Λίγα είναι πια τα νησιά/χωριά/πόλεις που δεν έχουν τη δική τους κινηματογραφική διοργάνωση· ενώ, μεν, όλες αυτές στηρίζουν την πολιτιστική αποκέντρωση αλλά και την σινεφίλ κάλυψη της επαρχίας - ειδικά σε περιοχές στις οποίες δεν υπάρχει καν σταθερή κινηματογραφική αίθουσα -, εγείρονται ερωτήματα για το αν τελικά απευθύνονται όντως στο ευρύ κοινό ή σε έναν κλειστό κύκλο ανθρώπων που τα ακολουθούν και αν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να προβάλλουν, δηλαδή, καλό σινεμά που ανοίγει συζητήσεις, και όχι να αποτελούν απλώς αφορμή για "φασινεφίλ" get together.
Επιστρέφοντας στο KinoFest, το γεγονός ότι έχει ρίξει το βάρος περισσότερο Kino και λιγότερο στο Fest, του έχει επιτρέψει να προσπελάσει αυτά τα εμπόδια, κάνοντας στιβαρές επιλογές ταινιών από διεθνή φεστιβάλ, κάποιες από τις οποίες έφτασαν σε πρώτη προβολή στη χώρα μας. Να, όπως οι δύο από τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας που προλάβαμε να δούμε κατά τη διήμερη παραμονή μας στην Πάτρα, οι οποίες άνοιξαν αντίστοιχα τις βραδιές 22 και 23/9. Με ένα ποτήρι κρασί "Άρωμα Λόφου" του οινοποιείου στο χέρι, η πρώτη μέρα μας βρήκε να παρακολουθούμε μια ερωτική ιστορία as old as time itself. Στο "Aeiou: A Quick Alphabet of Love", της Νικολέτ Κρέμπιτζ (2022), η παλαίμαχος ηθοποιός Άννα παίρνει υπό την προστασίας της τον δύσκολο μαθητή και πορτοφολά Άντριαν, προκειμένου να τον βοηθήσει να βελτιώσει την άρθρωση του, εν όψει της σχολικής παράστασης στην οποία συμμετέχει. Τα τραύματα του παρελθόντος, η ανάγκη για ελευθερία από το περιοριστικό βλέμμα των άλλων, το βίωμα του αυθεντικού εαυτού αναδύονται όσο το ζευγάρι καταφέρνει να "λύσει" ο ένας τον άλλον, αποτυπώνονται πληρέστατα μέσα από την τρυφερή ματιά της Κρέμπιτζ, η οποία ωστόσο φροντίζει λίγο παραπάνω την ηρωίδα της, σε βάρος του νεαρού πρωταγωνιστή.
Feelgood με έναν εξίσου απελευθερωτικό τρόπο, αποδείχτηκαν τα "Golden Years" της Μπάρμπαρα Κουλτσάρ, όπου ένα πρόσφατα συνταξιοδοτημένο ζευγάρι καλείται να αναθεωρήσει τη σχέση του μέσα από τις νέες ανάγκες που ανακαλύπτει ότι έχει, βρίσκοντας ένα νέο μοντέλο συμβίωσης. Η Ελβετογερμανική τραγικωμωδία στρέφει το βλέμμα στις επιθυμίες που κρύβουμε από τον εαυτό μας και τους γύρω μας, τονίζοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις τη ζωή σου και καταφέρνοντας να κερδίσει το Βραβείο Κοινού του φεστιβάλ.
Η ταινία, ωστόσο, που αποτέλεσε το επίκεντρο των περισσότερων συζητήσεων, ήταν το διχαστικό, βραβευμένο με τον Queer Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας (2022), "Skin Deep", του Άλεξ Σαάντ. Το σώμα είναι απλά ένα δοχείο ή διαμορφώνει την προσωπικότητά μας; Τι σημαίνει πραγματικά "θυσιάζω τον εαυτό μου για το άτομο που αγαπώ"; Με αυτά τα ερωτήματα στο επίκεντρο, ο Σαάντ έστησε μια ωδή στην πραγματική ρευστότητα, οπτικοποιώντας με σαφήνεια αυτό που καλούμε body dysphoria: οι πρωταγωνιστές του συγκεντρώνονται σε ένα νησί, όπου με έναν αδιευκρίνιστο "μαγικό" τρόπο έχουν τη δυνατότητα να αλλάζουν σώματα. Ποιος θα ήσουν τελικά αν μπορούσες να είσαι κάποιος άλλος;
Μια εξίσου καλή ιδέα, αυτή πάνω στην οποία στήθηκε το "Axiom" του Γιονς Γιόνσον, δεν κατάφερε αντιθέτως να κερδίσει τις εντυπώσεις εξαιτίας της αδυναμίας στη δραματουργία της. Ο Γιούλιους, ένας συμπαθής και κοινωνικός εκ πρώτης όψεως νεαρός υπάλληλος μουσείου είναι μυθομανής, ώσπου ο κλοιός των ψεμάτων αρχίζει να σφίγγει γύρω του. Δυστυχώς, η επιλογή του Γιόνσον να μην εισχωρήσει σε βάθος στον χαρακτήρα του, περιόρισε το film σε ατάκτως ερριμμένα επεισόδια, αφήνοντας τις προσδοκίες μας για μια βαθιά ψυχαναλυτική προσέγγιση.
Το φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με ένα double-bill LGBTQI+ ταινιών ("Zuhur’s Daughters" , "No Hard Feelings"), ενώ προηγήθηκε η προβολή του ντοκιμαντέρ "Με δύο βαλίτσες" του Κώστα Αυγέρη, σε σενάριο και αρχισυνταξία της Άννας Ρούτση. Τυπικό στην κινηματογράφηση του αλλά πλούσιο στα συναισθήματα του, επιχείρησε να δώσει μία άλλη οπτική για την μετανάστευση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.
Insider’s tip: Εάν βρεθείτε στην επόμενη διοργάνωση, φροντίστε να διαθέσετε χρόνο ώστε να συμμετέχετε σε μια ξενάγηση στους χώρους του οινοποιείου καθώς και σε μια γευσιγνωσία κρασιού. Η ιστορία σε συνδυασμό με τις καλλιτεχνικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει στο κελάρι αλλά και σε άλλους χώρους του Achaia Clauss θα σας εντυπωσιάσουν.
Διαβάστε Επίσης
