Ένας από τους πιο δημοφιλείς σκηνοθέτες της Ισπανίας, ο Σεσκ Γκάι ("Truman", "Οι Γείτονες Από Πάνω"), επιστρέφει με μια τρυφερή σπονδυλωτή ρομαντική κομεντί. Στο "Αυτά που δεν Λέγονται" αναπτύσσονται πέντε ιστορίες εραστών, γνωστών και φίλων, οι οποίοι αποκρύπτουν μικρές ή μεγαλύτερες αλήθειες ο ένας από τον άλλον. Άλλοτε με ευτυχή κι άλλοτε με επώδυνα, αλλά πάντα απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Συναντήσαμε τον Σεσκ Γκάι στην Αθήνα, στο πλαίσιο του πρόσφατου Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου, και συζητήσαμε για το νέο φιλμ αλλά και την κατάσταση των σύγχρονων σχέσεων.
Η κωμωδία ως ύφος διαπερνά πολλές από τις ταινίες σας, αλλά εδώ υιοθετείτε απολύτως το ύφος της ρομαντικής κομεντί. Τι σας ώθησε σε αυτήν την κατεύθυνση;
Δεν έχω ιδέα! (γέλια) Συνέβη κάπως ενστικτωδώς. Πριν από μερικά χρόνια γύρισα το "Ένα Πιστόλι σε Κάθε Χέρι", όπου ήταν η πρώτη φορά που πειραματίστηκα με τη σπονδυλωτή αφήγηση και μου είχε μείνει η επιθυμία να το επαναλάβω κάποια στιγμή. Μια καλή αφορμή προέκυψε πριν τρία χρόνια, όταν μου προτάθηκε η δημιουργία μιας ισπανικής τηλεοπτικής σειράς, η οποία όμως ακυρώθηκε. Βέβαια, το θετικό ήταν πως είχα ήδη ετοιμάσει τη ραχοκοκαλιά των περισσότερων επεισοδίων, έτσι σκέφτηκα να βασιστώ σε αυτήν και να φτιάξω ένα ανθολογικό φιλμ.
Ενώ πλέον συζητάμε πιο ανοιχτά για τις σχέσεις και το σεξ, η ταινία σας μας θυμίζει πως φοβόμαστε την αλήθεια γύρω από τις ερωτικές προτιμήσεις μας. Φοβόμαστε να τις παραδεχθούμε και νιώθουμε ακόμα ντροπή. Τελικά, έχουμε φτάσει στο σημείο να είμαστε πιο ειλικρινείς με όσα νιώθουμε;
Θεωρητικά, ναι, συζητάμε περισσότερο γύρω από αυτά τα θέματα. Από την άλλη, αν δούμε τι συμβαίνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για παράδειγμα, θα διαπιστώσουμε πως όλοι ψεύδονται. Μας δίνεται η εντύπωση μιας αψεγάδιαστης ευτυχίας. Παρόλα αυτά, όσον αφορά την Ευρώπη, είναι πολύ σημαντικό πως τα τελευταία χρόνια οι άνδρες εξοικειώνονται περισσότερο με τα συναισθήματά τους και ανοίγονται, έχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός όσων παρακολουθούν ψυχολόγο. Βέβαια, η βιτρίνα του σκληροτράχηλου στιβαρού άντρα παραμένει, αλλά βήματα βελτίωσης σαφώς και έχουν γίνει. Προσωπικά με ενδιαφέρει αυτή η αντίφαση ανάμεσα στο τι νιώθεις πραγματικά και στο τι δείχνεις προς τα έξω. Μπορεί να σε εγκλωβίσει συναισθηματικά με παράδοξους τρόπους και να "κλειδώσεις" εντελώς.
Το τελευταίο που αναφέρατε μου θυμίζει την πρώτη ιστορία της ταινίας, όπου στην ουσία παρακολουθούμε τις συνέπειες μιας μεγάλης παρεξήγησης. Πρόκειται για ένα κλασικό σεναριακό εύρημα των ρομαντικών κομεντί, ένα από τα πολλά που χρησιμοποιείτε στην αφήγησή σας. Αλήθεια, συμφωνείτε πως σήμερα το συγκεκριμένο είδος βρίσκεται σε ένα τέλμα; Γιατί σπανίως βλέπουμε πραγματικά καλά rom coms πλέον.
Το σίγουρο είναι πως οι παραγωγοί αγαπούν πολύ τις κομεντί, γιατί τους φέρουν σίγουρα έσοδα. (γέλια) Είναι ενδεικτικό πως οι streaming πλατφόρμες είναι γεμάτες από αυτές. Όμως, νομίζω πως το βασικό πρόβλημα με αυτές τις ταινίες είναι ότι αδυνατούν να βρουν την ιδανική φόρμουλα για να δουλέψουν. Γιατί έχει καθιερωθεί μία συγκεκριμένη συνταγή την οποία ακολουθούν όλοι, έτσι οι θεατές ξέρουν τι να περιμένουν.
Πιστεύω πως προσπαθείτε να την εμπλουτίσετε με αυτήν την ταινία, ακόμα και με στοιχεία που άλλη στη θέση σας θα απέφευγαν.
Μα, τουλάχιστον στην Ισπανία, πια στην καθημερινή μας ζωή βλέπουμε σχέσεις κάθε είδους. Πολυγαμικές, ομοφυλοφιλικές κ.ο.κ., κάτι που προσωπικά μου φαίνεται σωστό. Εξάλλου, από την πρώτη κιόλας ταινία μου (σ.σ.: "Krampack") είχα εισάγει απεικονίσεις ομοερωτικής έλξης. Αυτό που μου φαίνεται κάπως καινούριο είναι ότι μοιάζει να έχει επικρατήσει μια μόδα γύρω από αυτού του είδους τις αφηγήσεις. Έχει πάψει, δηλαδή, να είναι κάτι επίμαχο.
Περισσότερες πληροφορίες
Αυτά που δεν Λέγονται
Πέντε ιστορίες εραστών, γνωστών και φίλων, οι οποίοι αποκρύπτουν μικρές ή μεγαλύτερες αλήθειες ο ένας από τον άλλον. Άλλοτε με ευτυχή κι άλλοτε με επώδυνα, αλλά πάντα απρόβλεπτα αποτελέσματα.
