Η Ρουμάνα πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτις της ταινίας «Μη με Αγγίζεις» μιλάει για το θεματικά προκλητικό και οπτικά θαρραλέο δράμα της, το οποίο απέσπασε, προς έκπληξη όλων, την Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου.
Ανθρωποι εξομολογούνται με ειλικρίνεια τις συναισθηματικές φοβίες τους σε μια σκηνοθέτιδα, την οποία υποδύεστε εσείς. Πόση μυθοπλασία υπάρχει σε αυτήν την αφοπλιστικά ντοκιμαντερίστικη καταγραφή;
Η ταινία μας δεν είναι ούτε μυθοπλασία, ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε ψυχογράφημα, ούτε κοινωνικό δράμα. Είναι ένα πείραμα, ένα μείγμα φιξιόν και ντοκιμαντέρ, που θα αποκαλούσα «προσωπική έρευνα πάνω στην οικειότητα». Όλοι όσοι συμμετέχουν στην ταινία δεν είναι επαγγελματίες ή ερασιτέχνες ηθοποιοί, δεν υποδύονται έτοιμους ρόλους, αλλά ούτε και τον εαυτό τους σε απόλυτο βαθμό.
Προσπαθήσαμε να θολώσουμε τα όρια ανάμεσα σε όλα αυτά και να ξεφύγουμε από μια σειρά παραδοσιακών αντιλήψεων· από τη μία πλευρά κινηματογραφικών, όπως τι σημαίνουν έτοιμο σενάριο, προκαθορισμένος ρόλος και δομημένη δραματουργία, και από την άλλη κοινωνικών και ψυχολογικών, όπως οι φοβίες για το ίδιο μας το σώμα και η ανασφάλειά μας να ανοιχτούμε στους άλλους.
Πόσο σας προβλημάτισε το ότι η τόλμη των εικόνων σας μπορεί να εκληφθεί ως προμελετημένη πρόκληση;
Ακόμη και στην πρεμιέρα της ταινίας στο Βερολίνο, σε ένα –υποτίθεται– εκπαιδευμένο φεστιβαλικό κοινό, υπήρξαν έντονες, αν και μεμονωμένες αντιδράσεις. Αλλά πώς θα ήταν δυνατό να μιλήσουμε ειλικρινά για πράγματα που έχουν να κάνουν με ταμπού, προκαταλήψεις κι ενοχές και να λογοκρίνουμε τις εικόνες μας; Την κινηματογραφική σκέψη μας; Το στοίχημα ήταν αυτές οι εικόνες να μπορέσουν να ανοίξουν ένα διάλογο με τον θεατή, ο οποίος ίσως πρέπει να ξεκινήσει από την αμφισβήτηση των προκατασκευασμένων ιδεών του.
Προσωπικά στα είκοσί μου χρόνια νόμιζα πως ήξερα τι μου γινόταν γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ύστερα από άλλα είκοσι χρόνια απογοητεύσεων και ταλαιπωρίας όλα αποδείχτηκαν ανεπαρκή και κοντόφθαλμα. Ξεκίνησα ένα ταξίδι αυτογνωσίας, λοιπόν, μέρος του οποίου είναι και το «Μη με Αγγίζεις», που επιθυμεί να συζητήσει με τον θεατή πώς μπορούμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας. Μια συζήτηση που πιθανόν θα ξεπερνάει το δίωρο, καθώς η ζωή μιας ταινίας δεν αρχίζει και τελειώνει στην οθόνη.
Μπορεί, λοιπόν, το σινεμά να αποκτήσει μια ακτιβιστική, κοινωνικά παρεμβατική διάσταση;
Βέβαια, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, το οποίο μπορεί να είναι άμεσα πολιτικό. Πάνω σε αυτό μου αρέσει πολύ αυτό που έλεγε ο Γερμανός αναρχικός Γκούσταβ Λαντάουερ: «Η κοινωνία δεν είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει με μια επανάσταση, αλλά αλλάζοντας τον τρόπο συμπεριφοράς μας». Όλα εξαρτώνται, πιστεύω, από τη θέλησή μας να καταλάβουμε τον άλλον σαν μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού μας.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας «Μη με αγγίζεις»:
Περισσότερες πληροφορίες
Μη με Αγγίζεις
Μια σκηνοθέτις παρακολουθεί δύο άντρες και μια γυναίκα στην προσωπική τους αναζήτηση για οικειότητα και στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν ιδιωτικά και κοινωνικά ταμπού γύρω από το σώμα και τη σεξουαλικότητά τους.
