Ακομπλεξάριστο b-movie που προσφέρει ακριβώς ό,τι υπόσχεται, δηλαδή μπόλικη διασκέδαση και ακατάπαυστη δράση, χωρίς όμως να αποφεύγει τα κλισέ του είδους και την παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας.
Η ταινία «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» (1975) του Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν θεωρείται τυχαία ορόσημο στην ιστορία του σινεμά. Είναι το πρώτο blockbuster που έσπασε το φράγμα των 100 εκατ. δολαρίων στο box office, ενώ και ο Σπίλμπεργκ σκηνοθέτησε με υποδειγματικό τρόπο αυτό το αγχώδες θρίλερ, γεννώντας έτσι μια νέα πηγή φόβου: τους καρχαρίες. Η αιφνίδια κι αιματηρή επίθεση ενός τεράστιου καρχαρία σε μια γεμάτη πλαζ δεν τρομοκρατεί μόνο εξαιτίας της βίας της αλλά και γιατί «παραβιάζει» ένα χώρο απόλυτης χαλάρωσης όπως η παραλία. Η αφήγηση του Σπίλμπεργκ όμως είναι εύστοχη και σε συμβολικό επίπεδο, καθώς απεικονίζει ταυτόχρονα και το κοινωνικό άγχος το οποίο κυριαρχούσε κατά την κυκλοφορία της ταινίας εξαιτίας του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ.
Έκτοτε καμία ταινία με πρωταγωνιστές δολοφονικούς καρχαρίες δεν κατάφερε κάτι αντίστοιχο, με αξιοσημείωτες απόπειρες τα «Βαθιά Άγρια Θάλασσα» (Ρέι Χάρλιν, 1999), «Σε Ρηχά Νερά» (Ζομ Κολέ-Σερά, 2016) και, φυσικά, το εκτός συναγωνισμού καρχαριο-franchise τηλεταινιών που ξεκίνησε με το cult «Sharknado» (Άντονι Φεράντε, 2013). Τώρα είναι η σειρά του Τζον Ταρτελτάουμπ («Στα Ίχνη του Χαμένου Θησαυρού») να γυρίσει το δικό του (υπο)θαλάσσιο θρίλερ, που βασίζεται στο βιβλίο «Μεγ» του Στιβ Άλτεν.
Σε αυτό ο action hero Τζέισον Στέθαμ, το μοναδικό μεγάλο όνομα στην ταινία, ενσαρκώνει έναν υποβρύχιο διασώστη ο οποίος αποσύρεται από την ενεργό δράση ύστερα από μια επιχείρηση με καταστροφικά αποτελέσματα. Μερικά χρόνια μετά καλείται να φορέσει και πάλι τη στολή του δύτη, μια κι ένας υπερμεγέθης προϊστορικός καρχαρίας έχει παγιδεύσει το ερευνητικό βαθυσκάφος στο οποίο είναι κυβερνήτρια η πρώην γυναίκα του. Η ανάγκη του αμερικανικού κοινού για σύγχρονους ήρωες, με ή χωρίς μπέρτα, γίνεται εμφανής για ακόμη μία φορά φέτος αν λάβουμε υπόψη την επιτυχία που γνωρίζει η ταινία στις ΗΠΑ και είναι αντίστοιχη με αυτήν του καταστροφολογικού «Ουρανοξύστη» και του υπερηρωικού «Black Panther».
Ο Ταρτελτάουμπ, πάντως, δεν φιλοδοξεί να αφηγηθεί μια σοβαρή ιστορία με πολυσήμαντες ερμηνείες, αν και με μια προσεκτική ματιά μπορεί κάποιος να εντοπίσει μερικές ενδιαφέρουσες σεναριακές ιδέες. Όπως ο ύψους 21 μέτρων καρχαρίας, που αναδύεται από τα 11.000 μέτρα κι εμφανίζεται ως μια σχεδόν εξωγήινη ύπαρξη, εκπροσωπώντας κάτι απόκοσμο και καταστροφικό. Ή ο φόβος ενός αιφνίδιου θανάτου ως συνέπεια της μεταβαλλόμενης καθημερινότητας στην οποία ζούμε. Όλα αυτά –ευτυχώς– υπονοούνται στην ταινία, με τον Ταρτελτάουμπ να επικεντρώνεται στις διαδοχικές σεκάνς καταιγιστικής δράσης, γνωρίζοντας πως η ταινία του είναι ένα ακομπλεξάριστο, διασκεδαστικό b-movie, το οποίο βέβαια δεν αποφεύγει τα κλισέ των ταινιών με τέρατα και συνεπώς έχει παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας στην εξέλιξη του σεναρίου.
ΗΠΑ, Κίνα. 2018. Διάρκεια: 113΄. Διανομή: TANWEER.
Περισσότερες πληροφορίες
Meg: Ο Κυρίαρχος του Βυθού
Ένας υποβρύχιος διασώστης που έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση επιστρέφει όταν ένας υπερμεγέθης καρχαρίας παγιδεύει το ερευνητικό βαθυσκάφος το οποίο κυβερνάει η πρώην γυναίκα του.
.jpg?quality=85&404=default&v=4)