Ο απεσταλμένος κριτικός του «α» στην Κρουαζέτ σχολιάζει τους νικητές της 71ης διοργάνωσης και τα στοιχήματα που καλείται να κερδίσει στο μέλλον το σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ.
Ήταν μια διοργάνωση χωρίς φαβορί, ίσως και γι’ αυτό μεγάλο μέρος του φετινού φεστιβαλικού ενδιαφέροντος είχε να κάνει με όσα διαδραματίστηκαν έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Οι συνέπειες της απόφασης του Netflix να απέχει θα φανούν μετά το φθινόπωρο, όταν η Βενετία και το Τορόντο κάνουν τον απολογισμό τους. Ο αντίκτυπος του άλλου πλήγματος, αυτού της απουσίας μεγάλων αμερικανικών παραγωγών, άρα και σταρ, από την Κρουαζέτ γίνεται κάθε χρόνο μεγαλύτερος. Πόσο αστραφτερό μπορεί να είναι το κόκκινο χαλί με μοναδική χολιγουντιανή παρουσία αυτή του «Solo: A Star Wars Story»;
Τα επόμενα προβλήματα αντιμετωπίστηκαν ευκολότερα και μάλλον πετυχημένα. Η γυναικεία παρουσία ήταν φέτος εντονότατη, το φεστιβάλ ενθάρρυνε κάθε φεμινιστική φωνή και το «The House That Jack Built» του Λαρς Φον Τρίερ, ένα γεμάτο γραφική βία θρίλερ για ένα serial killer με πολλά θηλυκά θύματα, πήρε κατά το πλείστον αρνητικές κριτικές, αλλά δεν προκάλεσε το σκάνδαλο που πολλοί περίμεναν. Όπως και η δια χειρός Κέιτ Μπλάνσετ απονομή των βραβείων, η οποία επέλεξε τις ταινίες τις οποίες ξεχώρισε και η πλειοψηφία θεατών και κριτικών, κερδίζοντας το τελικό χειροκρότημα κι αφήνοντας μια ευχάριστη επίγευση.
Η γενική αίσθηση είναι πως η έντονη παρουσία της Ασίας στο πρόγραμμα ήταν δικαιολογημένη, με το γλυκύτατο, αν και βαθιά μελαγχολικό «Shoplifters» του Χιροκάζου Κόρε-Έντα («Κανείς δεν Ξέρει», «Πατέρας και Γιος») να κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα, το «Burning» του Νοτιοκορεάτη Λι Τσανγκ-ντονγκ («Ποίηση»), ένα βραδύκαυστο ερωτικό θρίλερ πάνω στην εμμονή και την προσωπική ερμηνεία της πραγματικότητας, να αποσπά το βραβείο της Διεθνούς Ενώσεως Κριτικών (με την υψηλότερη βαθμολογία – 3,8/4 - που έπιασε ποτέ ταινία στα αστεράκια του Screen International) και το κινέζικο «Ash Is Purest White» του Τζία Ζανγκ-Κε να είναι η καλύτερη ταινία του δημιουργού της από την εποχή των «Ακίνητων Ζωών».
Το φιλμ το οποίο εντυπωσίασε εξίσου με αυτό του Κόρε-Έντα, αν και πολύ πιο στιλιζαρισμένο, φιλόδοξο και εντυπωσιακό, ήταν ο ασπρόμαυρος «Ψυχρός Πόλεμος» του Πάβελ Παβλικόφσκι («Ida»), ο οποίος παρηγορήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας, ενώ χαρούμενος πρέπει να αποχαιρέτησε την Κρουαζέτ και ο οργισμένος Σπάικ Λι, ο οποίος όπου βρισκόταν και στεκόταν έβριζε τον Ντόναλντ Τραμπ. Αν δεν ήταν τόσο διδακτικό, το φιλμ του «Η Παρείσφρηση» μπορεί να έφτανε ακόμα ψηλότερα από το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, τη στιγμή που η έτερη αμερικανική παρουσία, το … σουρεαλιστικό, στα όρια της φάρσας νεονουάρ «Under the Silver Lake» του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ («Σε Ακολουθεί»), προδόθηκε από τη μεταμοντέρνα σινεφιλική του λαιμαργία.
Εκτός από τους Ασιάτες, κερδισμένοι σε εντυπώσεις βγήκαν και οι Ιταλοί, με τον «Ευτυχισμένο Λάζαρο» της Αλίτσε Ρορβάκερ να μοιράζεται το βραβείο σεναρίου με τα «Τρία Πρόσωπα» του Τζαφαρ Παναχί και τον Μαρτσέλο Φόντε, εκπληκτικό ως ιδιοκτήτη ενός μαγαζιού φροντίδας σκύλων, να κερδίζει το βραβείο ερμηνείας για το «Dogman» του Ματέο Γκαρόνε. Μια αφοπλιστικά ωμή, απαισιόδοξη ματιά σε μια ρημαγμένη οικιστικά, οικονομικά, ψυχολογικά και ηθικά Ιταλία, πετυχημένη επιστροφή του σκηνοθέτη στη ρεαλιστική λιτότητα των «Γομόρρων».
Το αντίστοιχο γυναικείο κατέληξε μετά από ισχυρό ανταγωνισμό στη Σαμάλ Γεσγιάμοβα του «Ayka», μιας (λίγο επιτηδευμένα μίζερης) ρώσικης «Ροζέτας» του Σεργκέι Ντβορτσεβόι, το Βραβείο της Επιτροπής στη γλυκερή «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί, η οποία ετοιμάζεται για μια υποψηφιότητα ξενόγλωσσου Όσκαρ, και η Χρυσή Κάμερα (καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης όλων των τμημάτων) στα χέρια του 27χρονου Βέλγου Λούκας Ντοντ για το «Girl», τη φετινή αποκάλυψη από το «Ένα κάποιο βλέμμα». Χωρίς να είναι η καλύτερη στιγμή του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, η «Άγρια Αχλαδιά» έμεινε μάλλον άδικα εκτός διακρίσεων, ενώ ο ειδικός Χρυσός Φοίνικας που απένειμε η κριτική επιτροπή στον Ζαν – Λικ Γκοντάρ για το «Βιβλίο των Εικόνων» απέδειξε για ακόμα μια φορά πόσο άβολα νιώθουν όλοι, θαυμαστές και μη, μπροστά στις ανατρεπτικές σινε-προτάσεις του σπουδαιότερου εν ζωή σκηνοθέτη.
Τέλος, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε ο θρίαμβος της Ζακλίν Λέντζου στην «Εβδομάδα Κριτικής», όπου το «Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς» αναδείχτηκε η καλύτερη μικρού μήκους ταινία, και σαφώς δυσάρεστη ήταν η αίσθηση την οποία άφησε ο «Άνθρωπος που Σκότωσε τον Δον Κιχώτη» του Τέρι Γκίλιαμ, ταινία λήξης του φεστιβάλ και μια εκτός κάθε ελέγχου παρορμητική, παραμυθένια, νοσταλγική και ασύντακτη περιπλάνηση στα σύνορα ονείρου και πραγματικότητας.
Δείτε εδώ αναλυτικά τους νικητές του 71ου Φεστιβάλ των Κανών.
Ευχαριστούμε την Air France για τη βοήθειά της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
