Η Marvel μπαίνει δυναμικά στην «αντι-τραμπική κούρσα» συστήνοντας το πρώτο blockbuster με πρωταγωνιστή έναν μαύρο super hero.
Αυτή την εβδομάδα βγαίνουν στις αίθουσες δύο φιλμ που τα χωρίζει κινηματογραφική άβυσσος, αλλά τα ενώνει το πολιτικό συμφραζόμενο που κρύβεται (;) πίσω τους. Από τη μια έχουμε τη «Μορφή του Νερού», μια αλληγορική ερωτική ιστορία φαντασίας, που βάζει στο στόχαστρό της, τον αμερικανικό (ακρο)δεξιό λαϊκισμό. Ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο έχει (απο)δείξει τόσο στη «Ράχη του Διαβόλου», όσο και στον «Λαβύρινθο του Πάνα» ότι χρησιμοποιεί τη φόρμα του βίαιου παραμυθιού για να παράγει φανταστικά –ή φαντασιακά– σύμβολα που καρφώνονται στη σάρκα του φασισμού και της μισαλλοδοξίας. Ο Γκιγέρμο παρουσιάζει, τώρα, μια αμερικανική βερσιόν του «Πάνα», η οποία πατά στην ιστορία του νεότατου έθνους, κριτικάροντας όχι μόνον ένα ρατσιστή πρόεδρο, αλλά κυρίως τον παραδομένο στην πατριδοκάπηλη συντήρηση λαό που του έδωσε την εξουσία. Και το ότι τα περισσότερα και σημαντικότερα φετινά Όσκαρ πιθανότατα θα καταλήξουν σε έναν Μεξικάνο σκηνοθέτη που βάζει στο στόχαστρό του τη σύγχρονη αμερικανική αλαζονεία, έχει τη σημασία του.
Αυτό όμως που ίσως να μην περίμενε κάποιος είναι ότι η υπερηρωική μηχανή της Marvel θα παρουσιάσει μια αντι-τραμπική περιπέτεια ντοπαρισμένη με μηνύματα υπέρ των προσφύγων και της διαφορετικότητας! Η εταιρεία-θρύλος των κόμικς (ναι, αυτή που έχει στο ρόστερ της τον μεταλλαγμένο υπερπατριώτη «Captain America») κυκλοφορεί αυτήν την εβδομάδα το «Black Panther», μια ταινία που έχει για πρωταγωνιστή έναν Αφρικανό υπερήρωα. Σ’ αυτό το ρεσιτάλ μαρβελικού φιλελευθερισμού –που έχει ένα σύμβολο της αφρικανικής υπερηφάνειας στον τίτλο του– βγάζει τα νύχια του στη ρατσιστική ρητορική του Τραμπ, στην αντιπροσφυγική πολιτική της κυβέρνησής του, στο γεωστρατηγικό παιχνίδι της CIA που γέννησε Αλ Κάιντα και ISIS, στο σεξισμό και την ιδιοτελή εξωτερική πολιτική που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ.
Μην το παρατραβάμε… Το «Black Panther» δεν αποτελεί κάποιου είδους επαναστατικό μανιφέστο. Κάθε άλλο. Κριτικάρει την «επιθετικότητα» του κινήματος Βlack Lives Matter, στολίζει με δάφνες τη θετική δράση των Αμερικανών πρακτόρων και προσφέρει αλεξίσφαιρη υπερηρωική στολή στα πεπραγμένα της ομπαμικής θητείας. Το σοκ, όμως, από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ δεν λέει να ξεπεραστεί, ενώ οι κοινωνικές και φυλετικές πληγές που έχει ανοίξει η ρητορική του σε μια χώρα που πίστευε λανθασμένα ότι κατείχε το copyright της σύγχρονης δημοκρατίας είναι ακόμη ανοιχτές. Βέβαια, όλες οι κινηματογραφικές φωνές, από τη «Μορφή του Νερού» μέχρι τον «Black Panther» και τις «Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» εκπέμπουν μια άκρατη αισιοδοξία, κάνοντας λόγο για μια κακή παρένθεση που θα δώσει τη θέση της σε μια φιλελεύθερη συμφιλίωση (by Oprah?) στο άμεσο μέλλον…
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι κάποια πράγματα γίνονται μόνον στις ταινίες και όχι στην πραγματική (πολιτική) ζωή.
