Την τελευταία διετία παρελαύνουν στη μεγάλη οθόνη ταινίες που επανέφεραν τη δημοφιλία των κατασκοπικών περιπετειών, εκσυγχρονίζοντας τις θεματικές τους και ανανεώνοντας συνολικά την εικόνα τους. Με έμφαση στη στιλιζαρισμένη φινέτσα («Κωδικό Όνομα U.N.C.L.E»), την προσεγμένη γοητεία των τζέντλεμαν («Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία»), την εκτός ελέγχου εκρηκτική δράση («Επικίνδυνη Αποστολή: Μυστικό Έθνος», «Τζέισον Μπορν») ή υπό τη σκέπη του παντοκράτορα κ. Μποντ («Spectre») , είναι γεγονός πως οι μυστικοί πράκτορες ήρθαν και πάλι στη μόδα. Το κλειστό κλαμπ των σκληροτράχηλων αντρών έρχεται να ταράξει ένας πρώην κασκαντέρ, ο οποίος μας συστήνει μια νέα εκδοχή των περιπετειών του είδους, όπου οι σκηνές μάχης γίνονται ποίηση στα χέρια μιας αμείλικτης γυναίκας.
Ένας φανατικός πίσω από την κάμερα
Επί είκοσι χρόνια ο Ντέιβιντ Λιτς βρισκόταν στα πλατό χορογραφώντας περίπλοκες μάχες σώμα με σώμα, αντικαθιστώντας ως κασκαντέρ πρωτοκλασάτους ηθοποιούς (όπως ο Μπραντ Πιτ στο «Fight Club»), ενώ έχει βάλει το… χεράκι του και σε μερικές από τις χαρακτηριστικότερες σύγχρονες σκηνές δράσης («The Matrix Revolutions», «300»). Ως γνήσιος οπαδός των περιπετειών πολεμικής τέχνης του Χονγκ Κονγκ, το πάθος του ήταν η δημιουργία των δικών του σινε-μύθων. Ήδη από την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, μαζί με τον Τσαντ Σταέλσκι, κλόνισε συθέμελα την κινηματογραφική βιομηχανία χάρη στην πολυπρισματική δράση του «John Wick», της ταινίας που έδωσε νέα ώθηση στο genre της περιπέτειας.
Ο Λιτς επωφελήθηκε από την επιτυχία του «John Wick» κι έστρεψε την κάμερά του στον κόσμο των κατασκοπικών ταινιών. Η έμπνευσή του ήταν το graphic novel «The Coldest City» του Άντονι Τζόνστον, το οποίο τοποθετείται χρονικά λίγο πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου και αφορά τη σύγκρουση πρακτόρων της MI6, της CIA και της KGB στη γερμανική πρωτεύουσα. Με φόντο τον Ψυχρό Πόλεμο, ο Λιτς στήνει έναν κόσμο υπόγειας πολιτικής ίντριγκας και φρενήρους κυνηγητού υπό τα ηλεκτρισμένα μπλε νέον φώτα μιας ατόφιας ’80s αισθητικής. Η κίνηση-ματ του σκηνοθέτη ήρθε με την ευφυή επιλογή της πρωταγωνίστριας, μιας εκθαμβωτικής ηθοποιού με το κύρος ενός βραβείου Όσκαρ και την εμπειρία της συμμετοχής σε πάνω από σαράντα ταινίες.
Η Σαρλίζ Θερόν τραβάει τη σκανδάλη
Η πάλαι ποτέ πρωταγωνίστρια του «Monster» είναι αποφασισμένη να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο απεικόνισης της θηλυκότητας στη μεγάλη οθόνη. Οι διαδοχικοί ρόλοι της σε μπλοκμπάστερ περιπέτειες («Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής», «Μαχητές των Δρόμων 8») έχουν κοινό παρονομαστή την προσωπική της συμμετοχή στις σκηνές δράσης και την επιλογή της να ενσαρκώνει χαρακτήρες που δεν χρειάζονται την αντρική βοήθεια για να τα βγάλουν πέρα. Ακριβώς αυτό ήταν και το σκεπτικό του Λιτς όταν έγραφε το «Atomic Blonde», με τη Θερόν να απαιτεί από εκείνον το μέγιστο βαθμό ρεαλισμού στη σκηνοθεσία.
Έτσι στην ταινία η πράκτορας Λορέν Μπράουτον δέχεται την πλήρη σφοδρότητα κάθε χτυπήματος από τον εκάστοτε αντίπαλο και απαντάει με διπλάσια ισχύ, στηριζόμενη πάντα στις δικές της δυνάμεις, ενώ είναι εμφανή στο κορμί της τα σημάδια της μάχης. Έχει την απόλυτη κυριαρχία του μωλωπισμένου σώματός της, ενώ ταυτόχρονα δεν χάνει τη σεξουαλικότητά της και αποστρέφεται τα κλισέ που θέλουν τις γυναίκες απλώς ως γοητευτικές παρτενέρ δίπλα σε έναν εξίσου φωτογενή πράκτορα. Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι οι Λιτς και Θερόν δούλεψαν πολύ πάνω στις μάχες αποφεύγοντας την παράλειψη ή την τροποποίηση κάποιων κινήσεων ώστε να είναι ευκολότερες για την τελευταία. Οι χορογραφίες έγιναν με μόνο γνώμονα την εντυπωσιακή δράση – εξ ου και το καταιγιστικό αποτέλεσμα.
Γι’ αυτό και το «Atomic Blonde» είναι, πάνω από όλα, μια διασκεδαστική ταινία η οποία επικεντρώνεται στην κινηματογράφηση της δράσης και δεν παίρνει στιγμή στα σοβαρά τον εαυτό της. Οι πολιτικές νύξεις βρίσκονται στο επίπεδο που χρειάζεται για να παραμείνει πιστευτός ο όλεθρος που σπέρνει η πράκτορας Μπράουτον, η οποία θα έκανε ακόμη και τον Τζον Γουίκ να ανησυχεί για την ακεραιότητά του. Λέτε να δούμε στο μέλλον αυτήν τη μάχη;
