Η υποψήφια για τρία Όσκαρ Νεοϋορκέζα σταρ και ο Βρετανός πολυτάλαντος κωμικός και σεναριογράφος μιλούν για το «Δείπνο», την καυστική σάτιρα στην οποία υποδύονται ένα ζευγάρι της καλής κοινωνίας, αλλά και για την υψηλή γαστρονομία, την πολιτική και, φυσικά, τον Τραμπ.
Το «Δείπνο» του Ολλανδού συγγραφέα Χέρμαν Κοχ αποδεικνύεται ένα άκρως κινηματογραφικό μπεστ σέλερ. Κυκλοφόρησε το 2009 κι έχει προλάβει να γνωρίσει τρεις σινε-προσαρμογές, με την τελευταία, σε σκηνοθεσία Όρεν Μόβερμαν, να κάνει πρεμιέρα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βερολίνου. Παρόντες στη γερμανική πρωτεύουσα και οι πρωταγωνιστές Στιβ Κούγκαν και Λόρα Λίνεϊ, οι οποίοι υποδύονται έναν κυνικό καθηγητή Ιστορίας και τη γυναίκα του. Αν και με βαριά καρδιά, ένα επείγον πρόβλημα τους αναγκάζει να δειπνήσουν με τον αδερφό του πρώτου (Ρίτσαρντ Γκιρ), έναν φιλόδοξο βουλευτή που ετοιμάζεται να κατεβεί για κυβερνήτης, και την κατά πολύ νεότερη, σέξι σύζυγό του (Ρεμπέκα Χολ).
Σινεμά στο πιάτο
Σάτιρα της (μεγαλο)αστικής συμπεριφοράς και της ελαστικής ηθικής της, η ταινία αφορά τη συγκάλυψη ή μη μιας αποτρόπαιης πράξης των παιδιών των δύο ζευγαριών. Το φόντο είναι ένα μοντέρνο, πανάκριβο και απομονωμένο στην εξοχή εστιατόριο, τα σούπερ γκουρμέ πιάτα και η όλη ατμόσφαιρα του οποίου αποτελούν από μόνα τους ένα διακριτικά οξύ σχόλιο. «Σε μερικά τέτοια εστιατόρια το όλο σκηνικό είναι αστείο», λέει η Λόρα Λίνεϊ, η οποία συμπληρώνει πως η ίδια δεν προτιμάει ανάλογες εξόδους και είναι μάλλον λιτή στις γευστικές επιλογές της. «Αυτά τα εστιατόρια με εκνευρίζουν κι εμένα», επαυξάνει ο cool Στιβ Κούγκαν.
«Είναι φετιχιστικά και απωθητικά. Φέρνουν 17 πρώτα πιάτα και τα... εξηγούν, μιλώντας πέντε λεπτά για το καθένα». Γνώστης της καλής κουζίνας ο ίδιος, συγκρίνει την τηλεοπτική και κινηματογραφική σειρά «Το Ταξίδι», τα απολαυστικά γαστρονομικά road movies σε σκηνοθεσία Μάικλ Γουίντερμπότομ, με αυτό το «Δείπνο», λέγοντας πως «εκείνα είναι κωμωδίες με μετρημένο βάθος», ενώ το φιλμ του Μόβερμαν «βαθύ με μετρημένες κωμικές δόσεις».
Μπαίνοντας στον ρόλο
Ταινία με τέσσερις πρωταγωνιστές σε έναν κλειστό χώρο και με καταιγιστικό διάλογο, το «Δείπνο» διαθέτει τις απαραίτητες ερμηνευτικές προκλήσεις για να συγκεντρώσει ένα πρωτοκλασάτο καστ. Ο Πολ μάλιστα, ο χαρακτήρας του Κούγκαν, είναι επιφορτισμένος με την αφήγηση off της ταινίας. «Είχα vocal coach για την αμερικανική προφορά, την οποία έχω ξαναχρησιμοποιήσει, αλά όχι σε ρεαλιστικό δράμα. Έκανα προπόνηση, όμως στο γύρισμα έπρεπε να την ξεχάσω για να μου βγει φυσικά και όχι εκβιασμένα. Μια τεχνική που αφορά όλη τη δουλειά μας, η οποία είναι κατά 50% εγκεφαλική και κατά 50% ενστικτώδης».
Και η απόσταση που τον χωρίζει από έναν άνθρωπο με διπολική διαταραχή; «Διάβασα πολλά γι’ αυτήν την πάθηση, όπως και για την κατάθλιψη», συνεχίζει ο ίδιος. «Σκέφτηκα πολύ πάνω στο πώς θα ήμουν αν άφηνα την οργή που καμιά φορά νιώθω να ξεχειλίσει και να γίνει ανεξέλεγκτη. Είναι εύκολο να γίνεις κυνικός, αλλά το τίμημα είναι τελικά υψηλό. Κατάλαβα, λοιπόν, πως αυτό που έχουμε ακούσει τόσες φορές και το έχουμε για κλισέ είναι κατά ένα μεγάλο μέρος αληθινό: πεθαίνεις και, κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιείς ότι θα έπρεπε να είσαι καλύτερος άνθρωπος. Ο Πολ, πάντως, είναι δυσλειτουργικός επειδή βασικά δεν παίρνει απόσταση από αυτό που του συμβαίνει.
Όταν δούμε μια άσχημη εικόνα, οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε πίσω, ενώ εκείνος όχι». Η Λίνεϊ ισχυρίζεται πως η μεγάλη απόσταση που τη χωρίζει από τον χαρακτήρα της, μια γυναίκα που υπερασπίζεται δυναμικά και άκρως εγωιστικά τα συμφέροντά της, είναι αυτό που κάνει την ερμηνευτική πρόκληση μεγαλύτερη, αυτό που την έκανε να εκπλαγεί, να ψάξει και να μην επαναπαυτεί σε κάτι γνώριμο. «Επίσης», λέει χαμογελώντας, «είναι διασκεδαστικό να υποδύεσαι την κακιά, ειδικά με τόσο φαρμακερές ατάκες. Το καταευχαριστήθηκα!»
«Μπροστά στον Τραμπ, ο ήρωάς μου είναι σαν να έχει απλό πονοκέφαλο»
«Εσάς τι μπορεί να σας εκνευρίσει τόσο όσο τον χαρακτήρα σας;» ρωτάω τον Στιβ Κούγκαν. «Αν δεν πετύχουν τα αβγά που μου τηγανίζει η γυναίκα μου το πρωί και η πολιτική κατάσταση», απαντάει εκείνος ετοιμόλογα. Δηλώνει απογοητευμένος τόσο από το Brexit όσο και από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, «τον οποίο πολλοί ψήφισαν ως πράξη διαμαρτυρίας, ως εναλλακτική λύση, ακόμη και αν είναι ολοφάνερα κακή. Ελπίζω όμως να γίνει αυτό η αφορμή να ξανασκεφτούμε κάποιες αξίες και να πάψουμε να θεωρούμε τις πολιτικές κατακτήσεις μας δεδομένες. Δυστυχώς, βέβαια, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι σχεδόν πάντα πιο μετριοπαθείς, ενώ οι μισαλλόδοξοι πιο φωνακλάδες, πιο επιθετικοί και πιο διεκδικητικοί, οπότε ακούγονται περισσότερο. Πολλοί έχουν αρχίσει ήδη να μετανιώνουν, διότι δεν θέλει πολύ για να καταλάβεις πως, σε σχέση με τον Τραμπ, ο Πολ, ο οποίος είναι διπολικός, καταθλιπτικός και ψυχικά ανισόρροπος, είναι σαν να έχει απλό πονοκέφαλο».
Από τις δηλώσεις όλων των Αμερικανών καλλιτεχνών που βρέθηκαν στο Βερολίνο κατέστη σαφές ότι το Χόλιγουντ θα αργήσει πολύ να ξεπεράσει το «προεδρικό σοκ». Ακόμη και η Λόρα Λίνεϊ, η οποία δείχνει πιο συγκρατημένη από τον έξω απ’ τα δόντια Κούγκαν, δεν ένιψε τας χείρας της για το θέμα: «Εξεπλάγην από το αποτέλεσμα των εκλογών, αν και ίσως δεν έπρεπε. Είναι μια πολύ επίπονη διαδικασία μάθησης αυτή που μόλις ξεκίνησε και ποιος ξέρει πού θα μας οδηγήσει σε ένα-δυο χρόνια από τώρα. Οι πολιτιστικές αξίες θα υποβαθμιστούν και πρέπει να προετοιμαστούμε για να αντιδράσουμε. Νέοι φόβοι γεννιούνται κι ελπίζω να μην έχουμε μπροστά μας ένα νέο Crucible, ένα καινούργιο κυνήγι μαγισσών».
Περισσότερες πληροφορίες
Το Δείπνο
Δύο αδέρφια, ένας βουλευτής κι ένας καθηγητής πανεπιστημίου, και οι σύζυγοί τους συναντιούνται σε ένα πολυτελές εστιατόριο για να συζητήσουν ένα σοβαρότατο πρόβλημα που αφορά το μέλλον των παιδιών τους.
