Οι καλύτεροι χαρακτήρες των Κοέν: Και οι 7 είναι κοενικά υπέροχοι

Κανένας δεν έχει καταφέρει να αποτυπώσει με τόση ακρίβεια και χιούμορ τη συλλογική αμερικανική ψυχοσύνθεση από τα δύο δαιμόνια αδέλφια. Με αφορμή τη νέα τους ταινία «Χαίρε Καίσαρ!», επιλέξαμε τους εκκεντρικότερους, συναρπαστικότερους και εμπνευσμένα… ηλίθιους χαρακτήρες που γέννησαν ο Ίθαν και ο Τζόελ Κοέν στις απίθανες κινηματογραφικές ιστορίες τους. Αve Coen!

Ο Έντι Μάνιξ, που ερμηνεύει ο Τζος Μπρολίν, αποτελεί το τελευταίο σεναριακό κύημα της οργιώδους φαντασίας των αδελφών Κοέν στο ολοκαίνουργιο «Χαίρε Καίσαρ!» που κυκλοφορεί στις αίθουσες. Πρόκειται για ένα χολιγουντιανό μεγαλοστέλεχος των ’50s, που εκτελεί καθήκοντα «fixer», δηλαδή αναλαμβάνει να «καθαρίσει» τα άπλυτα των σταρ του στούντιο προτού φτάσουν στον Τύπο. Εμείς επιλέγουμε τους υπόλοιπους επτά κοενικούς χαρακτήρες που αγαπήσαμε.

7. Χ.Ι. «Χάι» Μακντόνα
Το 1987 ήταν μια χρονιά που ο Νίκολας Κέιτζ ακόμη εξασκούσε το επάγγελμα. Στο «Αριζόνα Τζούνιορ», τη μοναδική συνεργασία του με τους Κοέν, παραδίδει ένα ρεσιτάλ αμερικανοβλαχιάς και ευαισθησίας (αλήθεια, ποιος είναι έτοιμος να πάει φυλακή για ένα κουτί πάνες;). Αφήνει μουστάκι-φαβορίτες, κάνει ένα ανεκδιήγητο κούρεμα και μετατρέπει το φλύαρο voice-over σε απολαυστική πάρλα, σε μια ανορθόδοξη ιστορία αγάπης που ξεβράκωσε την εξάσφαιρη αντίδραση του ριγκανισμού. Σκέτη απόλαυση…

6. Γιουλίσις Έβερετ ΜακΓκιλ
Η παρθενική συνεργασία των Κοέν με τον Τζορτζ Κλούνεϊ μετατράπηκε σε θρίαμβο και μια φιέστα υψηλού IQ στην οθόνη. Ο πρωτοκλασάτος σταρ ηγείται της βιτριολικής οδύσσειας του «Ω Αδελφέ, Πού Είσαι» (2000) στη θαυματουργή Αμερική του ’30, εκεί που ο ρατσιστικός Νότος ντοπαριζόταν με κραχ και ποτοαπαγόρευση, ενώ το αμερικανικό όνειρο χόρευε στις βλάσφημες μελωδίες της bluegrass. Ο Κλούνεϊ αποφεύγει δεξιοτεχνικά την παγίδα της καρικατούρας, φτιάχνοντας έναν παράδοξα συμπαθητικό ομηρικό ήρωα με σάρκα και οστά.

5. Λόρεν Βίσερ
Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη ταινία τους «Μόνο Αίμα» (1984) αποτίει φόρο τιμής στο νουάρ, το είδος που γέννησε ο μαφιόζικος «αμερικανικός εφιάλτης». Ο ντετέκτιβ είναι η πρώτη φιγούρα κουτοπόνηρου Νότιου που δημιούργησαν οι Κοέν, και ο παραγνωρισμένος καρατερίστας Έμετ Γουόλς έγινε ο ιδανικός εκφραστής του. Ένας αντιήρωας ταγμένος στο δολάριο και τη βία, ποτισμένος βαθιά με την all-white American αλαζονεία.

4. Τσάρλι Μέντοους
Το «Barton Fink» (1991), magnum opus των Κοέν είχε, εκτός από την ανασφαλή φιγούρα του Τζον Τορτούρο, έναν αξεπέραστο ευτραφή πρωταγωνιστή. Πρόκειται για τον Τζον Γκούντμαν, ο οποίος υποδύεται έναν από τους πιο μυστηριώδεις κοενικούς χαρακτήρες, έναν μανιακό δολοφόνο με… ψυχή μάλαμα! Καφκικά ερεβώδης, μπορχικά φευγάτος και σαιξπηρικά δολοπλόκος, ο ασφαλιστής Τσάρλι είναι απλώς σεναριακό δεξιοτέχνημα.



3. Άντον Τσίγκουρ
Αν στη σκανδιναβική «Έβδομη Σφραγίδα» το παιχνίδι με το θάνατο αποτυπώνεται σε μια παρτίδα σκάκι, στο «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (2007) γίνεται με το κορόνα-γράμματα… 50-50 – και όποιος έχει την τύχη με το μέρος του. Έτσι είναι τα πράγματα στη Γη της Επαγγελίας (λέγε με και Άγρια Δύση). Ο εξαιρετικός Χαβιέρ Μπαρδέμ, έχοντας το χειρότερο κούρεμα στην ιστορία του σινεμά και ένα «ζεστό» όπλο στο χέρι, μετατρέπεται σε νιχιλιστή δήμιο που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να αφαιμάξει τα θύματά του «τοκίζοντας» βίαια το αμερικανικό όνειρο.

2. Μαρτζ Γούντερσον
Μπορεί οι Κοέν να διαθέτουν σούπερ μακάβρια αίσθηση του χιούμορ, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι τους οι χαρακτήρες είναι αναγκαστικά γραμμένοι με… κάρβουνο. Η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, σύζυγος του Τζόελ για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, ενσαρκώνει στο «Φάργκο» (1996) τον πιο ανθρώπινο ήρωά τους, μια έγκυο αστυνομικό που λάμπει μέσα στο πάνχαζο σκοτάδι της Ενδοχώρας. Μια γυναίκα-Μεσσίας που, με όπλα της την ευφυΐα, τη μητρότητα και τη μετριοφροσύνη, χαρίζει ελπίδα.

1. Τζεφ «Ντουντ» Λεμπόφσκι
Κανένας δεν θα μπορέσει να περιγράψει την έννοια του «κουλ» με μεγαλύτερη ακρίβεια από τον κοενικό Λεμπόφσκι. Ο Ντουντ είναι το défaut του καλπάζοντος αμερικανικού καπιταλισμού, η τριβή στα γρανάζια του συστήματος, άνθρωπος-διαλύτης της ανθρώπινης βλακείας, ένα απομεινάρι του χιπισμού που ξορκίζει τη φρίκη του σύγχρονου κυνισμού. Ο Τζεφ Μπρίτζες του «Μεγάλου Λεμπόφσκι» (1998) είναι πλέον ένα παγκόσμιο αντικοφορμιστικό pop icon.