Βρεθήκαμε σε μια πολυκατοικία του κέντρου, όπου ο σκηνοθέτης του «Wild Duck» Γιάννης Σακαρίδης έκανε μέρος των γυρισμάτων του καινούργιου σπονδυλωτού κοινωνικού του δράματος, στο οποίο πρωταγωνιστούν ο Γιάννης Στάνκογλου, ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Θέμις Μπαζάκα και ο Ερρίκος Λίτσης.
Από μικρός είχα τη λόξα να κόβω βόλτες στις ζόρικες πλευρές της πόλης. Κάτι πάντα με έλκυε στη σκοτεινή πλευρά της μητρόπολης, αυτήν που οι περισσότεροι αποφεύγουν για να μη διαβρωθούν ψυχολογικά από την οξειδωτική της επίδραση. Όταν έμαθα ότι ένα από τα γυρίσματα της «Πλατείας Αμερικής» γινόταν σε μια πολυκατοικία κοντά στη συμβολή Αχαρνών και Χέυδεν δεν έχασα την ευκαιρία. Με το που βγήκα από το σταθμό του ΗΣΑΠ, η Βικτώρια ήταν γεμάτη ζωή, με νεαρούς στην πλειονότητά τους μετανάστες που φαινόταν να προσπαθούν να σκοτώσουν την ώρα τους μέχρι να ξεκινήσουν το ταξίδι για την πλούσια κεντρική Ευρώπη. Άλλοι έπαιζαν μπάλα, άλλοι σχημάτιζαν ουρές έξω από τα τηλεφωνεία και άλλοι περίμεναν συσσίτιο. Αυτή η περίεργη κινητικότητα της πλατείας με έβαλε άθελά της στο κλίμα του γυρίσματος μιας ταινίας που έχει στο φόντο του ευρυγώνιου κάδρου της το προσφυγικό ζήτημα.
Τέσσερις όροφοι πάνω από τη γη
Η φοβία μου για τα κακοσυντηρημένα ασανσέρ του κέντρου με έκανε να ανέβω με τις σκάλες στο διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου. Βρήκα την πόρτα μισάνοιχτη και το συνεργείο να δουλεύει σε φουλ ρυθμούς. Πίσω από μια σειρά από κεφάλια διέκρινα τη Θέμιδα Μπαζάκα με μια καφέ κλος φούστα να στέκεται μπροστά από μια σιδερώστρα και τον Μάκη Παπαδημητρίου να κάθεται σε έναν τριθέσιο καναπέ φορώντας ένα φρικτό πουλόβερ. Απ’ ό,τι έπιασε το αυτί μου ο Μάκης ζητούσε από τη «μάνα» του να του πει πώς φτιάχνεται το ψωμί.
Το πρώτο take πήγε περίφημα, αν κρίνω από το «μπράβο παιδιά» του Γιάννη Σακαρίδη, του σκηνοθέτη της ταινίας ο οποίος παρακολουθεί τα πάντα από το μόνιτορ που είχε στηθεί στο ευρύχωρο χολ. Για να επιβραβεύσει, μάλιστα, την Μπαζάκα βάζει στο κινητό του το «Gasoline» του Ντέιβιντ Μπάουι που είχε πεθάνει το βράδυ της προηγουμένης και η Θέμις χτυπιέται μπροστά από τη σιδερώστρα ξορκίζοντας την τεράστια απώλεια…
Το στόρι
Η «Πλατεία Αμερικής»… τυραννά εδώ και αρκετά χρόνια τον Γιάννη Σακαρίδη. Τα πράγματα ωστόσο ήρθαν έτσι ώστε να γυρίσει πρώτα το «Wild Duck» το 2013, επιστρέφοντας στη συνέχεια στο παλιό του πρότζεκτ. Επειδή πολλά έχουν αλλάξει από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας (κακούργα κρίση), θέλησε να φρεσκάρει το σενάριο που είχαν γράψει μαζί με τον ηθοποιό Βαγγέλη Μουρίκη προτού ξεκινήσει τα γυρίσματα. Μετά το προξενιό του σκηνοθέτη/μεταφραστή/κριτικού Αχιλλέα Κυριακίδη, ο Σακαρίδης συνάντησε τον Γιάννη Τσίρμπα, διάβασε το μυθιστόρημά του «Η Βικτώρια δεν υπάρχει» (εκδόσεις Νεφέλη) και αποφάσισε να προσθέσει τον κλασικό ρατσιστή πρωταγωνιστή του στη σπονδυλωτή ιστορία της ταινίας.
Αυτή έχει να κάνει με τρεις διαφορετικούς ένοικους μιας πολυκατοικίας της πλατείας Αμερικής. Ο πρώτος είναι ο Μπίλι (Γιάννης Στάνκογλου), ένας rock ’n’ roll σαραντάρης, ιδιοκτήτης μπαρ, που διατηρεί ένα παράνομο tattoo studio στο πατάρι του μαγαζιού. Σε ένα άλλο διαμέρισμα κατοικεί ο συμμαθητής του Νάκος (Μάκης Παπαδημητρίου) που είναι άνεργος και μένει ακόμη με τους γονείς του (Θέμις Μπαζάκα - Ερρίκος Λίτσης) – το μίσος του για τους μετανάστες θα τον οδηγήσει σε ένα παρανοϊκό σχέδιο με αμφίβολα αποτελέσματα. Στο υπόγειο της πολυκατοικίας βρίσκεται τυχαία ο Σύρος μετανάστης Τάρεκ (Βασίλης Κουκαλάνι). Πώς συνδέονται οι τρεις ιστορίες; Μην είστε ανυπόμονοι. Στις αίθουσες δίνονται οι απαντήσεις.
Πειραγμένος ρεαλισμός
Η ταινία έχει να κάνει με πράγματα που γίνονται σήμερα και τώρα, όπως το προσφυγικό και η κρίση. «Όταν μιλάς για την πλατεία Αμερικής δεν μπορείς να μην απεικονίσεις αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Κρατάμε την πραγματική συνθήκη προσπαθώντας να δώσουμε μια λυρικότητα», μου λέει ο Γιάννης Σακαρίδης στο break. Από την άλλη, ο Γιάννης Στάνκογλου που ερμηνεύει τον tattoo artist χαρακτηρίζει την «Πλατεία Αμερικής» «ένα ενήλικο παραμύθι που παίρνει θέση για τα πράγματα με έναν όμορφο τρόπο».
Όσο για την εμπειρία του στα tattoo δεν είναι δα και τόσο μεγάλη: «Έχω μόνο ένα τατουάζ. Αν έκανα άλλη δουλειά, θα είχα κι άλλα». Ο Μάκης Παπαδημητρίου υποδύεται έναν παλιάς κοπής ρατσιστή, που «δεν έχει δουλειά και φίλους και πιστεύει ότι του φταίνε οι άλλοι», όπως μου περιγράφει ο ίδιος. Του φαίνεται αδιανόητο ότι «ένα κομμάτι του πληθυσμού δεν βλέπει τους μετανάστες σαν ανθρώπους, αλλά σαν εχθρούς».
