Ποιες είναι οι δέκα καλύτερες ταινίες από τις 340 που προβλήθηκαν συνολικά στις αθηναϊκές αίθουσες τον προηγούμενο χρόνο;
10. Το Μαργαριταρένιο Κουμπί
του Πατρίσιο Γκουσμάν
Ένα συγκινητικό υπαρξιακό δοκίμιο και ένα πανέμορφο εικαστικά ταξίδι στο χρόνο, στη φιλοσοφία, στην ιστορία και στην πολιτική. Άτυπη συνέχεια του αριστουργηματικού «Νοσταλγώντας το Φως», του σπουδαιότερου σύγχρονου κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ.
9. Ο Κύριος Τέρνερ
του Μάικ Λι
Μέσα από το πορτρέτο ενός αντικοινωνικού καλλιτέχνη ο Μάικ Λι συνθέτει το φρέσκο μιας ολόκληρης εποχής (της βικτοριανής), φέρνοντας στο προσκήνιο θέματα όπως η καλλιτεχνική έμπνευση και το κόστος της, η απλή ζωή και η υψηλή τέχνη, τα ιδιωτικά πάθη και οι δημόσιες αρετές. Παράλληλα χαρίζει στον υποτιμημένο Τίμοθι Σπολ τον κορυφαίο ρόλο της καριέρας του, για τον οποίο βραβεύτηκε στις Κάνες και στα Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία.
8. Dheepan: Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα
του Ζακ Οντιάρ
Χρυσός Φοίνικας στις Κάνες για μια ειλικρινή, επώδυνα ρεαλιστική ματιά στο σκληρό τίμημα ενσωμάτωσης κάθε ξένου στον «δυτικό παράδεισο». Πικρός, συγκινητικός και βαθιά πολιτικός, ο Ζακ Οντιάρ («Προφήτης», «Σώμα με Σώμα»), παραμένει ταυτόχρονα κοινωνικά επίκαιρος και κινηματογραφικά διαχρονικός.
7. Ο Αστακός
του Γιώργου Λάνθιμου
Πιστός στο προσωπικό σκηνοθετικό στιλ του, ο Γιώργος Λάνθιμος κερδίζει το Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες με μια πρωτότυπη, σουρεαλιστική και αντισυμβατικά ρομαντική κινηματογραφική σάτιρα του κοινωνικού κομφορμισμού και των συμπεριφορών που επιβάλλει στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις. Είναι φανερό πως η αλλαγή χώρας και γλώσσας δεν επηρέασαν στο ελάχιστο τον Έλληνα δημιουργό, ο οποίος χειρίζεται δεξιοτεχνικά όλα τα εκφραστικά του μέσα (από την αντιδραματική χρήση του αλλόκοτου σάουντρακ –Στραβίνσκι, Νικ Κέιβ, Αττίκ, Σοστακόβιτς, «Τι ειν’ αυτό που το λένε αγάπη»– μέχρι τις αντινατουραλιστικές ερμηνείες) και διαθέτει μια πολυεπίπεδη ανθρωπολογική ματιά.
6. Σε Ακολουθεί
του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ
Το ανεξάρτητο horror film προσφέρει έναν αργόσυρτο, ατμοσφαιρικό και άκρως ενοχλητικό τρόμο πειράζοντας τις συμβάσεις του είδους που χρησιμοποιεί – εξαιρετική η δουλειά του φωτογράφου Μάικλ Γκιουλάκις. Στο ευρύτερο αφηγηματικό του κάδρο χωράνε σχεδόν τα πάντα: από την ατελείωτη καπιταλιστική κρίση που έχει μετατρέψει το Ντιτρόιτ σε πόλη-φάντασμα, την τραυματική σεξουαλική αφύπνιση/ενηλικίωση που συντελείται απουσία των γονιών (είναι ουσιαστικά απόντες από το φιλμ) και τους κινδύνους της εφηβικής ακολασίας μέχρι το τέλος της αυθεντικότητας στην τέχνη και μια δεξιοτεχνική ψυχαναλυτική ανάγνωση των ηρώων.
5. Ανωτέρα Βία
του Ρούμπεν Έστλουντ
Μοντέρνα μπεργκμανικό όσο και βαθιά σαρκαστικό δράμα χαρακτήρων πάνω στην ανθρώπινη φύση και τις κοινωνικές συμβάσεις. Στη στιβαρή παράδοση της βορειοευρωπαϊκής κινηματογραφικής σχολής (από τους Δανούς ως τον Χάνεκε), αλλά με έντονα πικρό χιούμορ και βιτριολική ειρωνεία. Βραβείο στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Κανών και υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα και (στη βραχεία λίστα) ξενόγλωσσο Όσκαρ.
4. Το Μικρό Νησί
του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ
Ρεαλιστικό, υποβλητικής ατμόσφαιρας αστυνομικό νουάρ με αναφορές στο «Chinatown», στο «Seven» και στο «True Detective». Βραβευμένο με δέκα Γκόγια, εντυπωσιάζει με το υποδειγματικό αφηγηματικό στιλ του, αλλά και το διεισδυτικό τρόπο με τον οποίο περιγράφει το τέλος ενός ολόκληρου ιστορικού κύκλου, μιας σειράς αξιών ζωής και ενός είδους (παλιομοδίτικου;) μυθοπλαστικού ήρωα.
3. Χειμερία Νάρκη
του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν
Διαλογικό, πικρό, θεατρικής δομής και υψηλής κινηματογραφικής τεχνικής πολυεπίπεδο ψυχολογικό δράμα πάνω στην εξουσία, την πνευματική και την αληθινή ζωή, τις ταξικές αντιθέσεις και τις σύγχρονες ηθικές αξίες. Ο Τσεϊλάν διαποτίζει τους σχοινοτενείς διαλόγους με υποδόριο, πικρό χιούμορ και λογοτεχνικά αποσπάσματα (από Τσέχοφ μέχρι Σαίξπηρ και Τολστόι), αντιπαραβάλλοντας αυτά που εννοούν (και υπονοούν) οι ήρωες με μια αριστουργηματικά ζυγισμένη σκηνοθεσία-σχόλιο. Χρυσός Φοίνικας και βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) στο φεστιβάλ Κανών.
2. Τα Μυαλά που Κουβαλάς
του Πίτερ Ντόκτερ
Αριστουργηματικό κινούμενο σχέδιο της Pixar, το οποίο σχολιάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά με ξεκαρδιστικό σαρκασμό, βαθιά τρυφερότητα και ατελείωτες κινηματογραφικές ιδέες. Απλότητα και πολυδιάστατες αναφορές, κωμωδία χαρακτήρων, περιπέτεια αγωνίας και συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης συνδυάζονται με έναν απόλυτα πρωτότυπο και ευρηματικό τρόπο σε μια από τις κορυφαίες, μετρημένες στα δάχτυλα τού ενός χεριού στιγμές της animation ιστορίας.
1. Ο Γιος του Σαούλ
του Λάζλο Νέμες
Μια σκληρή ιστορία επιβίωσης μετατρέπεται με συγκλονιστικό τρόπο στην απόλυτη υπαρξιακή οδύσσεια ως την καρδιά του σκοταδιού. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες για ένα εντελώς πρωτότυπο και τολμηρό αριστούργημα, σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός βοηθού του Μπέλα Ταρ.
Και οι ταινίες που για… λίγο δεν κατάφεραν να μπουν στην δεκάδα
Έμφυτο Ελάττωμα του Πολ Τόμας Άντερσον
Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Λεβιάθαν του Αντρέι Σβιάνγκιτσεφ
Babadook: Οι Σελίδες του Τρόμου της Τζένιφερ Κεντ
Μακριά Από τους Ανθρώπους του Νταβίντ Ελοφέν
Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα του Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Σον το Πρόβατο των Μαρκ Μπάρτον και Ρίτσαρντ Στάρζακ
Με Σειρά Εξαφάνισης του Χανς-Πέτερ Μόλαντ
Ο Νόμος της Αγοράς του Στεφάν Μπριζέ
45 Χρόνια του Άντριου Χέιγκ.
