Ποιες είναι οι δέκα καλύτερες ταινίες από τις 340 που προβλήθηκαν συνολικά στις αθηναϊκές αίθουσες τον προηγούμενο χρόνο;
10. Έρωτας με την Πρώτη Μπουνιά
του Τομά Καϊγέ
Το αντισυμβατικό boy meets girl τα έχει όλα. Πρώτα από όλα μια πρωτότυπη ιδέα που πατά πάνω στην αντιστροφή των ρόλων σε ένα νεανικό ερωτικό στόρι και εμπεριέχει κοφτερές αλληγορίες που δεν εκτροχιάζουν την αφήγηση. Επίσης, διαθέτει μια αφιονισμένη πρωταγωνίστρια που ακούει στο όνομα Αντέλ Ανέλ, η οποία βγάζει αγόγγυστα ενστικτώδη ερωτισμό, αδάμαστο δυναμισμό και συναίσθημα. Τέλος, πρόσφερε ένα φρέσκο τρικολόρ κινηματογραφικό δείγμα που δανείζεται την αλλόκοτη ευαισθησία από την αμερικανική weirdo κωμωδία (από το «Napoleon Dynamite» μέχρι τον Απάτοου), χωρίς να απαρνείται το αρτ γαλλικό αέρα.
9. Μακριά Από τους Ανθρώπους
του Νταβίντ Ελοφέν
Υπαρξιακό γουέστερν που βρίσκει στόχο στην καρδιά των ζητημάτων που πραγματεύεται: Η ιμπεριαλιστική εξουσία, τα θρησκευτικά μίση, η έννοια της δικαιοσύνης, η παράδοση σαν βαρίδι, ο ηδονισμός απέναντι στην ηθική, το προσωπικό απέναντι στο συλλογικό και τόσα ακόμη. O εξαιρετικός Βίγκο Μόρτενσεν και οι καταπληκτικές μελωδίες του Γουόρεν Έλις (μέλος των Bad Seeds ) διευκόλυναν αφάνταστα το έργο του Νταβίντ Ελοφέν. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα φινάλε των τελευταίων χρόνων.
8. Το Μικρό Νησί
του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ
Μια εξαφάνιση δυο κοριτσιών στο Δέλτα του πολυτραγουδισμένου Γουαδαλκιβίρ το καλοκαίρι του 1980 αποτελεί την αφορμή για να ξετυλιχτεί το κουβάρι της σύγχρονης ισπανική ιστορίας. Το φάντασμα του Φράνκο πλανιέται πάνω από κάθε πλάνο του καλοκουρδισμένου θρίλερ, στοιχειώνοντας το συλλογικό ασυνείδητο μιας χώρας που αλλάζει προσπαθώντας να γιατρέψει όπως-όπως τις ρέουσες πληγές της.
7. Ο Νόμος της Αγοράς
του Στεφάν Μπριζέ
Αιχμηρό, συγκινητικό και βραδυφλεγές, το γαλλικό δράμα χτυπάει τις παθογένειες της σύγχρονης αναλώσιμης εργασιακής λογικής στη ρίζα τους. Χωρίς ίχνος διδακτισμού, ο Μπριζέ μιλά με περίσσεια ανθρωπιά για τη σύγχρονη κοινωνική απόγνωση και τη σαρκοφάγα καταθλιπτική που τη συνοδεύει. Έχει, μάλιστα, για πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Βενσάν Λιντόν, ο οποίος βραβεύτηκε στις Κάνες για την κορυφαία ερμηνεία της καριέρας του.
6. Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας
του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Οσκαρικός νικητής που βρίσκεται μακριά από τις clean cut επιλογές της συντηρητικής Ακαδημίας. Ανορθόδοξο δράμα που μας θυμίζει ότι το υπαρξιακό χάος (και κατ’ επέκταση η φιλοσοφία που προσπάθησε να το αναλύσει ) μπορεί να «χωρέσει» μέσα σε ένα θέατρο, και πιο συγκεκριμένα σ’ αυτό του παραλόγου. Κυνικός απέναντι στην showbiz, βιτριολικός σε σχέση με την ματαιοδοξία, χύνοντας φαρμάκι πάνω σε κάθε κλισέ που πατάει το σανίδι του, ο πικρά σουρεαλιστικός κόσμος του μοναδικού δεξιοτέχνη Ινιάριτου είναι απόλυτα συναρπαστικός.
5. Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής
του Τζορτζ Μίλερ
Ιδανική αναβίωση του μεταποκαλυπτικού θρύλου. Ένα ιλιγγιώδες freak show, βγαλμένο μέσα από τον νεοκαπιταλιστικό ζόφο και τα σκοτεινά θεάματα των τσιρκολάνων-μεταλάδων Slipknot που δεν διστάζει να γίνει από την αρχή ζόρικα φεμινιστικό και ακραία ενοχλητικό. Η αισθητική πρωτοπορία του Τζορτζ Μίλερ έσυρε το δημιουργικά δειλό Χόλιγουντ σε μια τολμηρή blockbuster επιλογή.
4. Ανωτέρα Βία
του Ρούμπεν Έστλουντ
Το ανώτερο σκανδιναβικό βιοτικό επίπεδο δεν αρκεί, δυστυχώς, για να σε απαλλάξει από την ανθρώπινη σου φύση και τα εγγενή της προβλήματα. Ο Έστλουντ ξεκινά από ένα απλό συμβάν για να δείξει πόσο εύκολα μπορεί να αποσαθρωθεί ένα υποτιθέμενα στιβαρό οικογενειακό οικοδόμημα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαθεί η εμπιστοσύνη. Το υποδόριο χιούμορ του Σουηδού δημιουργού δεν αφήνει σε χλωρό κλαρί την σκανδιναβική υποκρισία, την ταξική αλαζονεία, την υπεράνω κριτική και την ασυμβατότητα ανδρικής/γυναικείας σκέψης και θέλω.
3. Dheepan: Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα
του Ζακ Οντιάρ
Πόσα επίπεδα μπορεί να χωρέσει μια αφήγηση 110 λεπτών; Την απάντηση δίνει σε ένα σεμινάριο-φιλμ ο Οντιάρ, ένας από τους καλύτερους auteur αυτήν την στιγμή στην Γαλλία. Η μεταναστευτική ιστορία του αποτελεί απλώς την αφορμή για να μιλήσει για μια σειρά από αλληλένδετες κατασκευές/έννοιες, που μοιάζουν επικίνδυνα ετοιμόρροπες. Η οικογένεια, ο δυτικός «παράδεισος», ο εσωτερικός ταξικός πόλεμος μπολιάζονται με την φιλοδοξία, τα απατηλά όνειρα, τον ρατσισμό, την ίδια στιγμή που οι σφαίρες σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστών. Δυο σεκάνς θα αποδείξουν με τον καλύτερο κινηματογραφικό τρόπο την αδιαφιλονίκητη βιρτουοζιτέ του Γάλλου σκηνοθέτη που απέκτησε επιτέλους τον Χρυσό Φοίνικα που του άξιζε: Η εμφάνιση του Ντιπάν με την φωτισμένη στέκα μέσα από το σκοτάδι της απόλυτης φρίκης στο «πολιτισμένο» Παρίσι, αλλά κυρίως η σκηνή της ανάβασης των σκαλιών προδίδουν την κλάση του μεγάλου Οντιάρ.
2. Χειμερία Νάρκη
του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν
Ο βασιλιάς δεν εγκαταλείπει πότε το βασίλειό του. Εξάλλου, χωρίς αυτό είναι ένα τίποτα. Ο Αϊντίν είναι ένας Τούρκος διανοούμενος που επιστρέφει στην γενέτειρά του για να διαχειριστεί την περιουσία που άφησε πίσω ο πατέρας του. Ο Τσεϊλάν χρησιμοποιεί τον ήρωά του για να θέσει μια σειρά από φιλοσοφικά/υπαρξιακά/ταξικά ερωτήματα. Ο ασύγκριτος στυλίστας Τσεϊλάν με φόντο το σεληνιακό τοπίο της Ανατολίας θα αποδομήσει την τουρκική ιντελιγκέντσια, θα χλευάσει τον ψευδοπροοδευτισμό, θα σαρκάσει υποδόρια τη θρησκευτική/πολιτική εξουσία και θα ξεγυμνώσει ηρωίδα του Νιχάλ.
1. Ο Γιος του Σαούλ
του Λάζλο Νέμες
Το πρώτο χαοτικό μονοπλάνο σε οδηγεί κατευθείαν στην κόλαση. Στην εφιάλτική συνέχεια βρίσκεσαι πλέον παρέα με τους καταραμένους, παρακολουθώντας την απόλυτη φρίκη. Μια κτηνωδία που είναι αδύνατο να περιγραφεί. Ασταμάτητοι ψίθυροι ενός μοιρολογιού που σε στοιχειώνει χωρίς να βγάζει νόημα. Κι όμως η ελπίδα ζει μέσα στο απόλυτο έρεβος, έστω και σαν πλάνη. Συνταρακτικό ντεμπούτο για τον Λάζλο Νέμες που «φορτώνει» την κάμερα στην πλάτη του εξαιρετικού πρωταγωνιστή Γκέζα Ρέριγκ, μετατρέποντας τον θεατή σε συνοδοιπόρο του στη βασανιστική κάθοδο στο κρεματόριο. Αριστοτεχνική χρήση των φλου, τυρβώδεις κινήσεις της κάμερας, κλειστοφοβικό σκηνικό και ένα εμπνευσμένο «ανοιχτό» τέλος. Ταινία δεκαετίας.
