Το πάθος της 7ης τέχνης για το μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ μονάχα με αυτό της Κάθριν και του Χίθκλιφ μπορεί να συγκριθεί. Με αφορμή την κυκλοφορία της εκμοντερνισμένης art διασκευής της Άντρεα Άρνολντ, ο Γιάγκος Αντίοχος σκιαγραφεί τη σχεδόν αιωνόβια σχέση
του σινεμά με το βρετανικό λογοτεχνικό αριστούργημα.
Ανέκαθεν το σινεμά παθιαζόταν με τα ανθρώπινα απωθημένα, τους καταδικασμένους από τις κοινωνικές συμβάσεις έρωτες, το εκδικητικό μένος και τις ανομολόγητες αμαρτίες που στοιχειώνουν ταλαιπωρημένες ψυχές. Πόσο μάλλον όταν όλα τα παραπάνω συμπυκνώνονται με τον ιδανικότερο τρόπο σε ένα μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, το οποίο συναρπάζει εδώ και πάνω από 150 χρόνια τους απανταχού αναγνώστες του. Η σχέση του σινεμά με τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», το μοναδικό λογοτεχνικό πόνημα της Έμιλι Μπροντέ, ξεκίνησε το 1920 με την πρώτη βωβή μεταφορά του από τον Βρετανό Άλμπερτ Βίκτορ Μπραμπλ. Οι εξαφανισμένες κόπιες, ωστόσο, κάνουν ακόμη και το σάιτ-παντογνώστης Wikipedia να αμφιβάλλει για την ύπαρξή του. Στη συνείδηση του κοινού, βέβαια, το μυθιστόρημα έχει ταυτιστεί με την ομότιτλη ταινία του 1939. Ο Λόρενς Ολίβιε ενσάρκωσε την πιο γοητευτική και διφορούμενη απεικόνιση του Χίθκλιφ στην οθόνη, το όνομα της Μερλ Όμπερον πέρασε στην κινηματογραφική ιστορία με το ρόλο της Κάθριν, ενώ ο Κρεγκ Τόλαντ κέρδισε το Όσκαρ για τη συγκλονιστική ασπρόμαυρη φωτογραφία του. Πέρα από τις πασίγνωστες πλέον ελλείψεις του σεναρίου και το αταίριαστο με το πνεύμα του λογοτεχνικού έργου μεταφυσικό happy end, τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» του Γουίλιαμ Γουάιλερ θεωρούνται ένα από τα έπη του κλασικού Χόλιγουντ αλλά και η διασημότερη πιστή μεταφορά του μυθιστορήματος στην οθόνη. Πάντως, η καλύτερη ελεύθερη διασκευή του σπουδαίου συγγραφικού έργου είναι σίγουρα αυτή του Λουίς Μπουνιουέλ το 1954. Ο Ισπανός σκηνοθέτης καταφέρνει με το «Abismos de Pasiοn» να αποσπάσει τον κοινωνικοπολιτικό πυρήνα του έργου της Έμιλι Μπροντέ, να τον μεταφέρει στο καθολικοκρατούμενο Μεξικό, να βαπτίσει τους ισπανόφωνους ήρωές του Αλεχάντρο και Καταλίνα και παράλληλα να βυθίσει την παθιασμένη ιστορία έρωτα, οργής κι εκδίκησης στο ερεβώδες μπουνιουελικό σύμπαν. Η πλέον παράτολμη και παρεξηγημένη κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος είναι αυτή του ’70, από τον άσημο Βρετανό Ρόμπερτ Φιούεστ (με τον Τίμοθι Ντάλτον), η οποία σήμερα διαθέτει ισχνό cult following. Κάτι που ούτε κατά διάνοια δεν ισχύει στην περίπτωση της βαριάς και άκαμπτης μεταφοράς του Γάλλου Ζακ Ριβέτ το 1985. Το μεγάλο κινηματογραφικό ταξίδι του κλασικού λογοτεχνικού έργου έκανε και μια στάση στην Ιαπωνία, με τον μαθητή του Γιασουτζίρο Όζου, τον Γιοσισίγκε Γιοσίντα, να τοποθετεί τον καταδικασμένο έρωτα της Κάθριν και του Χίθκλιφ στο ιστορικό περιβάλλον της πατρίδας του. Τέλος, μπορεί η τελευταία μεταφορά του μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ στο σινεμά το 1992 να εκτίναξε την καριέρα του Ρέιφ Φάινς και να συμπεριέλαβε –επιτέλους– το εξαφανισμένο από τις περισσότερες διασκευές δεύτερο κεφάλαιο, όμως δεν αποτέλεσε τίποτε άλλο παρά μια ακαδημαϊκή και άχρωμη κινηματογραφική προσπάθεια διά χειρός του τηλεοπτικού Πίτερ Κοσμίνσκι.
Περισσότερες πληροφορίες
ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ
Το διάσημο μυθιστόρημα της Εμιλι Μπροντέ σε μια νέα κινηματογραφική διασκευή.
