Η 30χρονη Καλιφορνέζα, πρωταγωνίστρια στο βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα, "Το Δέντρο της Ζωής" μιλά στον Χρήστο Μήτση για την εμπειρία της από τις Κάνες.
Μέσα σε ένα μόλις χρόνο, η 30χρονη Καλιφορνέζα βρέθηκε από το θέατρο και τους δεύτερους τηλεοπτικούς ρόλους στην πρώτη γραμμή της κινηματογραφικής δημοσιότητας. Χορεύτρια και απόφοιτος της διάσημης ακαδημίας Τζούλιαρντ, έχει ήδη γυρίσει οκτώ (!) πρωτοκλασάτες ταινίες που περιμένουν διανομή, με δύο από αυτές («Το Δέντρο της Ζωής» και το βραβευμένο στην Εβδομάδα Κριτικής «Take Shelter») να κάνουν πρεμιέρα στις Κάνες. Πιο όμορφη από κοντά απ’ ό,τι στη μεγάλη οθόνη –κι όμως, συμβαίνει καμιά φορά–, έμοιαζε ενθουσιασμένη, αλλά ψύχραιμη, που από τον Ρέιφ Φάινς και τον «Κοριολανό» και πριν από τον Αλ Πατσίνο και τη «Σαλώμη», βρέθηκε δίπλα στον Μπραντ Πιτ υποδυόμενη τη σύζυγό του («Ούτε στ’ όνειρό μου!»). Κολακευτικά λόγια για τον συμπρωταγωνιστή της και πραγματικός θαυμασμός για τον σκηνοθέτη Τέρενς Μάλικ, «ο οποίος μου παρέδωσε μαθήματα ζωής και όχι μόνο σινεμά». Μίλησε για τα ποιήματα και τα βιβλία φιλοσοφίας που της υπέδειξε να διαβάσει, για το διαλλακτικό χαρακτήρα του και τη μαγική ατμόσφαιρα των γυρισμάτων. Οι Κάνες, αντιθέτως, της φαίνονται ένα χαρούμενο, ιλιγγιώδες πανδαιμόνιο. «Με τρεις λέξεις; Αδρεναλίνη, χρώμα, ενθουσιασμός». Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει την απότομη εκτόξευσή της στο stardom, καταλαβαίνει πως πρέπει να ισορροπήσει το κινηματογραφικό τερπνόν μετά του χολιγουντιανού ωφελίμου. «Ευτυχώς, νιώθω καλά στο κόκκινο χαλί και στα photocalls, ενώ έχω καλή σχέση με τη μόδα. Είναι ένα άλλο είδος ρόλου που πρέπει να παίξω και δεν βαρυγκωμώ. Μ’ αρέσει και το διασκεδάζω. Ξέρω, όμως, ότι αυτή η λάμψη είναι προσωρινή, ενώ των έργων του Σαίξπηρ και του ‘‘Δέντρου της Ζωής’’ αιώνια».
Περισσότερες πληροφορίες
Το Δέντρο της Ζωής
Ένας άντρας θυμάται τα παιδικά του χρόνια ως δεύτερο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ του ’50.
