«Spider-man 3», «Σρεκ ο Τρίτος», «Transformers», «Οι Πειρατές της Καραϊβικής 3», «Χάρι Πότερ», «Ζωντανός Θρύλος». Κοιτώντας το περσινό αμερικανικό box office, πρέπει να φτάσει κανείς ως την έκτη θέση για να συναντήσει τον Γουίλ Σμιθ και την πρώτη ταινία η οποία χρωστά την επιτυχία της πρωτίστως στο εμπορικό εκτόπισμα του πρωταγωνιστή της. Αλλά και χαμηλότερα, ο «Άλβιν κι η Παρέα του», οι «300», ο «Ραταούης», το «The Simpsons» και το «Juno» σηματοδοτούν μια ξεκάθαρη αλλαγή των καιρών και της συμπεριφοράς του κινηματογραφικού κοινού. Αν το 1987 το 44% και το 1997 το 60% των 25 κορυφαίων εισπρακτικά μπλοκμπάστερ στηρίζονταν στο star power τους, το 2007 το ίδιο ποσοστό έχει πέσει μόλις στο 13%. Η μερίδα του λέοντος ανήκει πλέον στην αναγνωρισιμότητα των σίκουελ, τη γοητεία των ειδικών εφέ, τη στόμα με στόμα φήμη των νεανικών κωμωδιών. Οι θεατές των multiplex έπαψαν ν' αντιμετωπίζουν με τον παραδοσιακό τρόπο τους σταρ, πολλοί από τους τελευταίους περνούν από μια περιπέτεια μεγάλου προϋπολογισμού σ' ένα καλλιτεχνικό δράμα «θολώνοντας» την εμπορική εικόνα τους και τα νέα καυτά ονόματα δεν είναι πλέον η Τζούλια Ρόμπερτς (έχει να δει ταινία της να ξεπερνά τα 70 εκατ. από το 2001) και ο Τομ Χανκς (την τελευταία πενταετία μόνο ο «Κώδικας Da Vinci» του χρεώνεται ως επιτυχία), αλλά οι Σία ΛαΜπεφ, Σεθ Ρόγκεν, Κάθριν Χέιλ. Καυτά και φτηνά, καθώς οι αμοιβές των 20 και 25 εκατ. δολαρίων ανήκουν στο παρελθόν, αναγκάζοντας φίρμες όπως ο Τζιμ Κάρεϊ ή ο Μπραντ Πιτ να δουλεύουν με ποσοστά επί των εισπράξεων. «Είσαι σταρ; Απόδειξέ το, όπως ο Γουίλ Σμιθ», είναι το καινούργιο χολιγουντιανό μότο – και το επερχόμενο «Hancock» (οι προβλέψεις μιλούν για 200 με 250 εκατ.) είναι έτοιμο να το επιβεβαιώσει πανηγυρικά.
